‘De Denen, en in het bijzonder Eriksen, zullen voor mij altijd een beetje helden zijn’

Imke Courtois komt in haar column nog even terug op het begin van het EK en de hartstilstand van Eriksen. ‘Plots verdwijnt elk belang van voetbal in je hoofd.’

Het grote voetbaltornooi is begonnen. Grote ballonnen, vliegende muzikanten met trommels en een Bono-hologram openen het EK in Rome. Andrea Bocelli zingt uit volle borst in een strak Italiaans maatpak en een auto op afstandsbediening rijdt de bal naar de middenstip. Een beetje kitsch hoort nu eenmaal bij zo een ceremonie.

Aan de aftrap: Turkije tegen groepsfavoriet Italië. De Turken houden in de eerste helft stand, al zijn de Italianen duidelijk beter. Senol Günes, de coach die de Turken in een ver verleden al eens naar de derde plaats loodste tijdens het WK in 2002, kijkt bezorgd toe. Yusuf Yazici blijft tijdens de rust in de kleedkamer, Cengiz Ünder komt in de plaats. Terwijl de Turkse ploeg offensief inspiratieloos blijft, verbindt Merih Demiral zijn naam voor eeuwig met het kampioenschap. Hij duwt de bal de verkeerde richting uit, verschalkt zijn eigen doelman en maakt zo het allereerste doelpunt van het tornooi. Ciro Immobile en Lorenzo Insigne maken elk nog een doelpunt, het duo Spinazzola- Insigne staat op ieders blad en Italië blijft ondertussen 28 wedstrijden ongeslagen.

Dominant Italië mag rusten, terwijl de twee andere ploegen in poule A zich klaarmaken voor een onderling duel. Zwitserland, de ploeg met spierbundel Xherdan Shaqiri, Haris Seferovic – de doelpuntenmachine uit de Portugese competitie – Granit Xhaka en Remo Freuler, neemt het op tegen Wales. Alle pronostieken wijzen richting Zwitserland, maar wij Belgen weten dat je nooit klaar bent met de Welshmen. Drieënnegentig minuten en twee binnengekopte doelpunten later fluit Turpin de wedstrijd af en vooral Wales is tevreden met een punt.

Maarten Vangramberen neemt weer het woord in Villa Sporza, Gert Verheyen en Mo Messoudi demonstreren hun tactische deskundigheid en lopen vlot richting het grote nieuwe touchscreen. Zo worden de woonkamers in Vlaanderen gevuld: wedstrijden waar talentvolle spelers schitteren en soms toch teleurstellen, knullige doelpunten worden afgewisseld met wereldgoals, een commentator die met zijn intonatie elke voetballiefhebber naar het scherm lokt en een sfeer die je doet verglijden in een vakantiestemming. De vakantiestemming wordt opnieuw omgebogen tot verhoogde aandacht wanneer Denemarken Finland ontvangt. Twee ploegen uit de poule van België, met toch weer de verwachting dat de Denen gemakkelijk voorbij de nieuwkomer op het EK zullen voetballen. En dan…en daar… en hoe…?

Christian Eriksen ligt levenloos op het veld. Een frontale val naar voor, bewegingsloos in zijlig. Een camera zoomt in op het levenloze lichaam van Eriksen dat onder de handen en de gestrekte armen van een arts ligt. Spelers schermen af wat eigenlijk niemand zien wil. De supporters in het Kopenhagense stadion zijn muisstil. Plots verdwijnt elk belang van voetbal in je hoofd. Sommigen zwijgen, kijken met angstige ogen in het rond en zitten roerloos neer.

Ikzelf spring even angstig recht en vind geen manier om stil te staan. Op hetzelfde moment troost de heldhaftige Simon Kjaer de huilende vrouw van Eriksen, ergens aan de overkant van het veld. Pas wanneer het bewustzijn van Eriksen wordt bevestigd, tikken de seconden weer voorbij op hun normale snelheid. Opluchting, maar ook verbijstering dat de regisseur tot drie keer toe Eriksen tussen de Deense benen zocht. De ontnuchtering van het leven zet veel in beweging, net op een moment dat de hele wereld lijkt stil te staan. Het spelletje gaat ondertussen terug verder, ploegen verliezen en winnen weer en Denemarken zal zonder Eriksen tegen België moeten voetballen. Wat er ook gebeurt in die wedstrijd, de Denen – en in het bijzonder Eriksen – zullen voor mij altijd een beetje helden zijn.

De column van Imke Courtois verschijnt tweewekelijks.