De aanvoerder van SV Zulte Waregem onderhoudt een unieke band met zijn papa Jaqui.
7 december 2007, het Philips Stadion van PSV. Davy De fauw geeft met Roda JC de thuisploeg een pak slaag: 2-4, waaronder een doelpunt van de Belg. In de 74e minuut haalt coach Raymond Atteveld (ex-Waregem) hem naar de kant. Geen applausvervanging en niet om tijd te winnen, maar om iets wat net in de tribune gebeurd is: De fauws vader Jaqui – dan 61 jaar – heeft na de 0-4 een hartstilstand gekregen. Hij wordt gereanimeerd door een chirurg, die door een gelukkig toeval in de buurt zat, en daarna naar het ziekenhuis gebracht. In de andere ambulance: zijn zoon, die een enorme zucht van verlichting slaakt als zijn vaders hart, na 22 angstaanjagende minuten, weer begint te kloppen.
De volgende dagen en nachten wijkt de voetballer nauwelijks van zijn vaders zijde, op een korte nachtrust na. En voor het geval zijn vader net dan zou ontwaken, hebben hij en zijn broer Nico aan het uiteinde van Jaqui’s bed een bord gezet, met de foto van zijn eerste kleinkind en een paar woorden: Eindhoven, ziekenhuis, hartaanval… Maar dat blijkt niet nodig, want na drie dagen volgt een moment dat het leven van vader en zoon De fauw een nieuwe wending zal geven.
“Ik werd, zonder in een tunnel ergens een licht te hebben gezien, plots wakker”, vertelt Jaqui. “Ik besefte niet waar ik was en panikeerde. De eerste stem die ik hoorde, was die van Davy. Hij probeerde me te kalmeren en uit te leggen wat er gebeurd was. Dat híj me uit mijn coma gehaald had – zo zie ik dat toch – en als een engelbewaarder over mij gewaakt had, creëerde een bijzonder hechte band tussen ons. Vreemd en onverklaarbaar, maar het gevoel dat ik zonder Davy hier niet meer was, leefde heel sterk. Nu nog denk ik dat er mij niets kan overkomen als hij bij mij is. Ik voel me zelfs veiliger bij hem dan bij een dokter.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier