‘Clubs zoeken altijd naar hun helden en al zeker in tijden van nood’

Heel wat legendarische spelers – waar het aantal wedstrijden of doelpunten voor een club glorieuze hoogtes aanneemt – besluiten hun carrière als voetballer met een sollicitatiebrief… als coach. Johan Cruijff mocht na een adembenemende spelerscarrière, ongediplomeerd het totaalvoetbal in Ajax verder ontwikkelen om drie jaar later (met diploma op zak) terug te keren naar zijn voormalige Spaanse werkgever. Het dreamteam van Johan met onder meer Ronald Koeman doorbreekt de hegemonie van Real Madrid en wint vier opeenvolgende landstitels. De poort, geplaveid met talloze prijzen, werd ingeleid door een verbrokkeling van het dreamteam en beschuldigingen van nepotisme door zoon- en schoonzoonlief naar FC Barcelona te halen. Geen smet op zijn cultstatus, hij beëindigde dan wel z’n trainerscarrière, Cruijff bleef invloedrijk bij zowel Ajax als Barcelona.

De Italiaanse legende Andrea Pirlo zocht zijn Oude Dame op, bracht de reanimatie op gang, maar mocht na één seizoen zijn afscheidsbrief schrijven. Thierry Henry verliet België na het WK in Rusland om terug te keren naar de plek waar het allemaal begon: AS Monaco. De T1 van de Monegasken boekte weinig succes en de herlancering van zijn trainerscarrière in de MLS werd gedwarsboomd door een pandemie. Roberto Martínez gooide een hulplijn naar de flegmatieke voetballegende, en rekende op zijn cultstatus en voetbalkennis hier in België. Ook in Chelsea werd de grote poort opengezet voor hun Frank Lampard. Na 13 seizoenen en meer dan 400 competitiewedstrijden als speler mocht Frank na 57 matchen als coach beschikken. De achterdeur werd opgesmukt met de gebruikelijke ‘het was geen gemakkelijke beslissing, we zijn dankbaar, maar de resultaten vielen tegen. Veel succes Frank’.

Evenzeer in eigen land grijpen clubs in een zoektocht naar de juiste identiteit en met de hoop op extra ‘publiekskrediet’ naar hun helden: Vincent Kompany en zijn Anderlecht, Philippe Clement en zijn Club Brugge en Hein Vanhaezebrouck, wel ja, zonder meer de held van 14/15. De lijst is lang, de prestatie soms succesvol en dan weer niet, maar de tendens is op z’n minst interessant.

Een legende of clubicoon is een creatie doorheen vele jaren. De basis is vaak loyaliteit, aangevuld met prijzen, overvloedig veel doelpunten, daadkracht op het veld of deel uitmaken van een gouden generatie. Zo ook Ronald Koeman. De Nederlander maakte deel uit van het Catalaanse dreamteam en speelde zes loyale jaren lang voor Barcelona met als hoogtepunt het enige doelpunt in de finale van de Europacup I tegen Sampdoria. Voldoende om als clubicoon en nieuwe hoofdcoach door een opgekalefaterde grote poort te worden onthaald, terwijl één der grootste Barçalegendes noodlottig vertrok naar Parijs, Griezmann en Suárez een vliegtuig boekten naar Madrid en de cijfers steeds meer donkerrood kleurden. Ondertussen lijkt de opdracht quasi onmogelijk en lijkt de buffer van het clubicoon reeds na twee jaar opgebruikt. Volgende in rij volgens de Catalaanse geruchtenmolens: Xavi Hernández. Doorgestroomd uit eigen jeugd, een leven lang gespeeld voor FCB, 8 landstitels, meermaals de Champions League gewonnen, als international zowat alles gewonnen wat er te winnen viel en daarnaast ook een fervente paddenstoelenzoeker.

Clubs zoeken altijd naar hun helden en al zeker in tijden van nood. Ofwel omdat hun lucide geest op het veld zich reeds bewezen heeft als coach, om spelers te begeesteren en supporters te bedwelmen onder het motto ‘ze kennen de huisstijl’ ofwel om de grotere problematiek te verstoppen achter het grote aura van het clubicoon. Barcelona is blut, de groep lang niet meer zo kwaliteitsvol als voorheen en Koeman is de boeman die wellicht binnenkort naar de achterdeur geleid wordt met 12 miljoen in een enveloppe. De grote poort wordt reeds van versiering voorzien en de nieuwe legende, het nieuwe aura, zal het moeten rooien. Inzet: een tweede keer onsterfelijk worden in Camp Nou en naderhand vertrekken door de grote poort, of een mislukt verhaal en achterblijven met twijfel over de trainerscarrière en een aura dat zich misbruikt voelt. Zou je ’t wel doen, Xavi?