Club NXT over heel het land: de ‘Piraten van Preud’homme’ in pletwalsmodus

Een nadeel achteloos ombuigen in een immens voordeel, het is van een Cruijffiaanse kunstzinnigheid. Club Brugge doet het met zijn Club NXT Cities in Merksem, Pamel en Sint-Agatha-Berchem. Kort door de Bijbelse bocht: als de jeugd niet tot Brugge wil komen, moet Brugge naar de jeugd gaan. Genialiteit schuilt soms in een klein hoekje. Dat stelden we met eigen ogen en oren vast tijdens onze trip naar Antwerpen, Brussel en het Pajottenland.

Door Stijn Vanderhaeghe

Wat tegenwoordig geldt voor West-Vlamingen in het algemeen – ‘Je kan er echt nergens meer omheen, meneer.’ – geldt meer en meer voor Club Brugge in het bijzonder. Correctie Club NXT, stilaan een compleet autonome entiteit binnen Club. Wie rijdt langs Vlaamse wegen, komt de jongste – zeven à elf jaar – lichtblauwe garde van CEO Guilian Preud’homme (30) tegen. Nu al meedogenloos met een bal aan de voet meanderend van in het landelijke Vlaams-Brabantse Pamel – Bruegel had het niet bucolischer kunnen schilderen – over de noordwestelijke uitlopers van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest tot in het Antwerpse district Merksem. De tentakels van de regerende landskampioen reiken verder dan ooit. Onderweg naar de voetballerij van morgen vakkundig de concurrentie kietelend met een naar Belgische normen volstrekt uniek stedenproject. ‘We built this Cities on durf en daadkracht’, vrij naar eigthies-onehitwonder Starship. Wuk? De toekomst is nu eenmaal aan de doeners en de durvers. En, ere wie ere toekomt, wat dat betreft hebben de West-Vlamingen van niemand – of toch nauwelijks iemand – lessen te leren.

Vooruitstrevende visie

Tot vijf jaar geleden bevolkten hoofdzakelijk West-Vlaamse jongens de jongste jeugdploegen van blauw-zwart. Ondanks alle goeie wil en geleverde werk klonk het intussen stilaan overal goed ingeburgerde Club-credo bluvn goan toen toch nog een beetje als bluvn stoan. Het stak manager Vincent Mannaert en toenmalig recruitment coördinator Peter Verbeke, nochtans zelf een rasechte Westhoeker geboren en getogen in het onooglijke Merkem, danig de ogen uit. De huidige CEO van – o ironie – eeuwige aartsrivaal RSC Anderlecht gaf zijn toenmalige rechterhand Thomas Premereur (39) de dwingende opdracht om daar snel verandering in te brengen. ‘Jij moet iets oprichten in Antwerpen en Brussel zodat we voortaan ook in het binnenland heel jonge spelers kunnen rekruteren’, klonk het ambitieus. En liever gisteren nog dan vandaag, je weet hoe dat gaat in die kringen. Welgeteld één A4’tje kreeg Premereur, tegenwoordig coördinator NXT Cities/recruitment U7-U12 en social counselor bij de Club van zijn hart, vervolgens om zijn vooruitstrevende visie uit de doeken te doen. Ga er maar aan staan.

Rekruteringsnadeel

Pascal De Maesschalck, destijds hoofd jeugdopleiding bij Club Brugge en tegenwoordig director of youth development bij AS Monaco, bracht soelaas. ‘Hij vertelde me op een blauwe maandag over het mooie SC City Piratesproject in Antwerpen’, vertelt Premereur. ‘Niet veel later ging ik er eens poolshoogte nemen en het klikte meteen. In Merksem ligt dus de kiem van de huidige Club NXT Cities, waarbij spelers in de categorieën U8 tot en met U12 tijdens het schooljaar twee à drie keer per week dicht bij huis kunnen trainen in plaats van naast het Jan Breydelstadion zoals hun leeftijdsgenoten uit West- en Oost-Vlaanderen. Tijdens de voorbereidingsperiode in juli en augustus gebeurt wel alles in Brugge zodat iedereen – zowel staf als spelers – uitgebreid de kans krijgt elkaar te leren kennen voor aanvang van het seizoen. Vanaf de U13 gaan onze jongens die niet in de onmiddellijke omgeving wonen op internaat in Brugge, waar ons slaagpercentage trouwens 96 procent is.’

De CEO van Club NXT knikt instemmend. ‘Dat beantwoordt aan de initiële doelstelling van Peter Verbeke: Club Brugge verankeren in het binnenland en concurreren met de eliteploegen die daar gevestigd zijn’, aldus Preud’homme. ‘Draai of keer het zoals je wil, maar door onze geografische ligging hebben wij gewoon een serieus rekruteringsnadeel ten opzichte van die clubs. En hoe jonger de spelertjes zijn, hoe nadeliger het is om ze vier keer per week – voor drie trainingen en een match – urenlang in de auto te laten zitten op weg naar en van Brugge. De meeste ouders kunnen of willen dat ook niet, wat niet meer dan logisch is. Laat staan dat wij dat zouden eisen van die kinderen, die ook nog eens schoolwerk en misschien andere hobby’s hebben. Dat gaat niet. Ons devies is: hooguit een half uur in de auto, enkele rit.’

Geen partnerclubs

In het prille begin ging Thomas Premereur in Merksem trouwens zelf nog iedere donderdagavond training geven aan twee U8-spelertjes, die voor de rest meetrainden met de Pirates. ‘Het mooie aan dat verhaal is dat die twee jongens vandaag nog steeds bij Club Brugge voetballen, bij de U14 intussen’, zegt hij met trots in de ogen. Tegenwoordig trainen daar in totaal negen spelers. ‘Het project werkt dus, zoveel is duidelijk’, aldus Preud’homme. ‘Ik wil trouwens wel nog eens benadrukken dat die Cities geen partnerclubs of zo zijn. Wij beschouwen de terreinen in Merksem, Pamel en Sint-Agatha-Berchem als terrein 13, 14 en 15 van Jan Breydel, waar we onze eigen trainers hebben die dezelfde oefenstof voorschotelen als hun collega’s in Brugge. Vanaf U10 komen de jongens van de Cities op woensdag wel hier samen in groep trainen, maar dan worden ze afgehaald en teruggebracht met een bus.’ Mooi, maar daarmee is nog maar de helft van dat A4-blad gevuld natuurlijk. ‘En staat de parking nog iëlegaans leeg’, vullen ze laconiek aan vanuit Antwerpen.

Doel voorbijgeschoten

‘In de buurt van Brussel wilden we iets gelijkaardigs opstarten en daarvoor klopte ik destijds aan bij Diegem Sport, waarmee Club eerder al een sportieve overeenkomst afsloot’, gaat Premereur verder. ‘Aanvankelijk marcheerde dat ook goed. Een speler van de eerste lichting daar mocht eind november zelfs al eens van een vriendschappelijke wedstrijd met de A-ploeg proeven (de veertienjarigeJessi Da Silva viel in de tweede helft in tegen VV Westkapelle, nvdr). Toch beslisten we vorig seizoen om ons project daar stop te zetten. Waarom? Omdat we er ons doel, met Brugge de Brusselse binnenstad bereiken, voorbijschoten. Het drukke verkeer op de Ring nekte ons. Voor wie in hartje Brussel woont is het nu eenmaal geen evidentie om drie keer per week in volle spits naar Diegem te rijden. Met een boutade zou je kunnen zeggen dat je dan nog sneller in Brugge staat.’ Nee, dan trekken Brusselaars veel liever het zacht glooiende Pajottenland in. Desnoods een heel end de immer troosteloze Ninoofsesteenweg af tot in Pamel, een deelgemeente van Roosdaal, met amper 6.500 inwoners. ‘Na een zaalvoetbalmatch raakte ik jaren geleden toevallig aan de praat met Bart Evens, die medeoprichter van de Voetbalacademie Move2Improve bleek te zijn’, aldus nog Premereur. ‘Qua voetbalvisie zaten we meteen op dezelfde golflengte. Bovendien bleek hun mooie accommodatie in het centrum van Pamel ook voor ons uitermate geschikt. Sinds het seizoen 2019/20 is daar onze derde Club NXT Cities-afdeling en met momenteel 32 spelers meteen ook de grootste.’ Voorlopig staan geen extra locaties op de planning, dus KRC Genk en Standard Luik – om slechts die twee te noemen – kunnen nog even op beide oren slapen.

Goed geoliede machine

Al die tijd bleven de Bruggelingen echter wel strijdvaardig naar Brussel lonken. Wie the n(e)xt step wil zetten, moet de concurrentie – om Anderlecht niet te noemen, wat beide heren te allen tijde bewust vermijden – tenslotte een stapje voor zijn of toch minstens proberen een stok in de wielen te steken. ‘Vorig jaar liep ik in het Brusselse de deur plat van tig ploegen, maar wie wil daar nu in hemelsnaam Club Brugge toelaten’, werpt Premereur glimlachend een retorische vraag op. Maar de aanhouder wint. Ook dat weet een club, die ooit dertien jaar lang wanhopig op een volgende landstitel moest wachten, als geen andere. Uiteindelijk blijkt men in Sint-Agatha-Berchem bij voetbalclub FC Synergy Bruxelles wel oren te hebben naar een – opgepast: binnenkoppertje – synergie met blauw-zwart.

Sinds september vinden zeven spelers van Club NXT er vlak naast de hoofdkantoren van Volvo Car Belux onderdak voor hun maandagse en donderdagse training met coach Kirsten Braet. Op woensdag sluit de magnificent seven aan in Pamel waar Jonathan Van Bellingen (31) de scepter zwaait. Na drie jaar in de jeugdwerking van KAA Gent – de ‘Slag om Vlaanderen’ woedt werkelijk op alle niveaus – maakte hij dit seizoen de overstap naar Club NXT. ‘Ik had altijd al veel bewondering voor de manier waarop Club Brugge met zijn jeugdspelers omgaat’, zegt Van Bellingen. ‘Na enkele gesprekken met verschillende partijen binnen de club werd me duidelijk dat hun missie en visie ook de mijne is. Alleen … ik woon in het Oost-Vlaamse Denderhoutem op zo’n 80 kilometer van het Jan Bredyelstadion. Nu is afstand nooit een probleem geweest voor mij, maar het is toch een groot voordeel dat ik voor ’s lands beste club kan werken op amper 7,5 km van mijn deur. Aanvankelijk vreesde ik er wel een beetje voor dat, wanneer op zondag alle spelers onder elkaar gemengd worden om de wedstrijden te spelen, er sprake zou zijn van ‘kliekjesvorming’: de mannen van Pamel, die van Brugge, Brussel enzovoort. Niks is minder waar. Van in het begin verliep die integratie van alle verschillende groepen verbazend goed. Dat heeft me echt positief verrast. Ook het contact met alle andere trainers verloopt vlot. Via onze WhatsAppgroep en Blauw Hart (het eigen communicatiesysteem van Club Brugge voor staf, spelers en ouders, nvdr) communiceren we dagelijks met elkaar en na iedere match zitten we uiteraard ook even samen. De Cities zijn dus zeker geen gescheiden werelden binnen het hele Club NXT-verhaal. Wel integendeel. Het is een goed geoliede machine.’

School belangrijker

De visie waarvan sprake blijkt vooral te draaien rond een één-op-één-werking. ‘De kinderen moeten individueel beter worden, niet de U8- of U10-ploeg an sich’, verduidelijkt Premereur. ‘Tot de U14 moeten die jongens motorisch zo breed mogelijk opgeleid worden. Stel dat we op zondag verliezen van SK Beveren, maar alle spelertjes hebben tijdens de match wel minstens op twee à drie verschillende posities gestaan – van in doel tot in de spits – dan ben je goed opgeleid. Winnen komt later wel. Pas op, de mindset om te willen winnen moet er natuurlijk altijd wel zijn, zelfs al op jonge leeftijd. Kijk, het is simpel: als je in Brugge zou samen trainen met 20 jongens kom je misschien 500 keer aan de bal. Train je in pakweg Antwerpen met 8 jongens zal je 1.500 keer de bal voelen. Dat past perfect binnen onze visie van maximaal 3 tegen 2-situaties op training bij de U8/U9 en 5 tegen 4 tot de U12. Daarnaast hechten we ook veel belang aan wat een kind naast het veld doet. We leren een manneke van acht à elf jaar niet alleen voetballen, maar willen hem ook klaarmaken voor de maatschappij middels studiecoaches – school is bij ons belangrijker dan voetbal –, mental coaches, psychologen, voedingsdeskundigen, sociale werkers enzovoort. Niks aan het toeval overlaten.’ Vrij vertaald klinkt dat bij Club als ‘no sweat, no glory’. Het Engelse equivalent van bluvn goan. ‘Die normen en waarden geven we van in het prille begin mee’, vult Preud’homme aan. ‘Naast het sportieve staat familie voorop, zorgen voor elkaar, ploegbelang boven persoonlijk belang, discipline, respect, zelfredzaamheid, op tijd komen ook. Dat mogen geen holle woorden blijven.’

Sociale cohesie

Langs de zijlijn van het Pamelse kunstgrasveld staan naar het einde van de ruim anderhalf uur durende oefensessie toe – de coaches prefereren geen ‘supporters’ tijdens de trainingen – enkele ouders toch de ijzige kou te trotseren. ‘Trainen in een kleine groep bij een topclub relatief kort bij onze woonplaats Opwijk deed ons geen moment twijfelen’, vertelt Esther Poelman (42). Zij is de mama van Pim Waegenaer (U9), die tot vorig seizoen bij Eendracht Aalst speelde. ‘De trainingsintensiteit ligt hier duidelijk een pak hoger, maar de aanpassing verliep toch vrij voorspoedig. Mede dankzij de overstap van enkele ploegmakkers van Pim.’ Ook de ‘Ajuinen’ Orazio Baldassarre uit Lebbeke en Jaimy Vanderkluysen uit Lembeek nabij Halle, die op maandag en donderdag wel in Sint-Agatha-Berchem trainen, maakten immers dezelfde overstap. ‘Het Synergy-complex ligt vlak bij de afrit van de auto- strade, is makkelijk bereikbaar en heeft een ruime parking’, vult Jaimy’s mama Shanna Michiels (38) in Sint-Agatha-Berchem aan. ‘Het enige wat ik hier wel mis is een kantine waar je als ouder een beetje door kan werken tijdens de trainingen. Iets wat je in Pamel, waar Jaimy op woensdag traint, bijvoorbeeld wel hebt.’

Ik vreesde wat voor kliekjesvorming op zondag, als spelers onder elkaar gemengd worden voor de wedstrijden. Niks is minder waar.’

Jonathan Van Bellingen

Geen druk

Wat volmondig beaamd wordt door Mathieu Neirinck (37) en Alexandra Verbrugge (36) uit Wemmel, de ouders van Florian (U9), die tot vorig seizoen nog provinciaal voetbalde bij Juve Mollem in Asse: ‘Voor veel ouders is het hier inderdaad een kiss-and- ridegegeven, maar dat doet uiteraard niks af aan de verdere werking. Van dag één was het duidelijk dat je hier toetreedt tot een voetbalinstituut met een overduidelijke manier van trainen en dito visie qua vorming, zowel fysiek als mentaal. De voorbije maanden zette onze zoon wat dat betreft al grote stappen. Het is bovendien ook fijn om zien dat er geen sprake is van favoritisme. Op wedstrijddagen worden alle spelers verdeeld in drie groepjes en krijgen ze vaak nog een andere coach dan ‘hun’ specifieke Cities-trainer, maar die houden er allemaal een even professionele houding op na. Alle kinderen worden op dezelfde manier behandeld.’ Ook Joolz Vanderhaeghe (U9) voetbalde vorig seizoen nog op provinciaal niveau bij de Dilbeekse fusieploeg Boka United. ‘Zijn integratie verliep vlot, omdat hij vorig seizoen al een half jaar één keer per week op maandagavond meetrainde met Club NXT in Pamel en af toe ook opgeroepen werd voor een match of toernooi’, vertelt zijn mama Katrien Vermeersch (44) uit Itterbeek. ‘Op die manier krijgt een kind meer dan voldoende tijd om aan te voelen of het zo’n grote overstap, wat het uiteindelijk op veel vlakken toch is, wel wil maken. Vanuit Club NXT werd op geen enkel moment druk uitgeoefend. Na een even uitgebreide als vakkundige presentatie over de werking van het Cities-project kregen we als ouders genoeg bedenktijd om alle pro’s en contra’s af te wegen. Uiteindelijk lieten we Joolz zelf beslissen en hij wilde er vol voor gaan.’

Benny De Sutter (37) en Lindsay Matthys (35), de ouders van Maxim (U8), uit Hekelgem zijn rasechte Club Brugge-supporters, maar … ‘Zonder een Cities-project in de nabijheid zou onze zoon op deze leeftijd nooit ofte nimmer voor zijn favoriete ploeg gespeeld hebben’, klinkt het stellig. ‘In combinatie met zijn school en ons werk is het gewoon onhaalbaar om op weekdagen drie keer per week naar West-Vlaanderen te rijden. Dan was hij gewoon bij FCV Dender EH gebleven. Gelukkig krijgt hij hier in Pamel nu het beste van twee werelden voorgeschoteld. Minpuntje is misschien dat de jongens van de Cities altijd training krijgen van dezelfde trainer. Begrijp me niet verkeerd, alle Club NXT-coaches zijn even goed en gedreven, dus op voetbalvlak maakt dat geen enkel verschil uit, maar voor jongens van die leeftijd is het misschien wel nuttig om te leren omgaan met verschillende karakters die hen coachen.’

Intieme setting

‘Wij zijn de piraten uit Antwerpen’ staat op een groot zeildoek te lezen langs het veld van SC City Pirates in Merksem met ernaast in het groot NXT Cities en een grote lachende piratenkop met daaronder de Latijnse boodschap ‘Velle est Posse’ ofte: willen is kunnen. Het kunstgrasveld ligt in de schaduw van het plechtstatige Hof van Roosendael, waar voor het eerst melding van werd gemaakt op het einde van de 15e eeuw. Van het hel verlichte gebouw gaat ’s avonds een spookachtige dreiging uit. Een betere setting voor een voetbalveld vol piraten – waar coach Dani Wilms (24) als Captain Jack Sparrow fungeert – is ondenkbaar. Eén van die blauw-zwarte City Pirates is ex-Antwerp-speler Seth (U10), zoon van Avi Bollengier (41) uit Schoten. ‘Als voetbalouder aangesproken worden door iemand als Thomas Premereur, die (met Stéphane Traisnel, nvdr) toch een toptalent als Cisse Sandra naar Club Brugge bracht, kan alleen maar flatterend zijn’, vertelt hij. ‘Bovendien merkte ik al snel dat hij niet zomaar wat praatjes verkoopt. Hij en bij uitbreiding de coaches maken hun beloftes waar: het is hen in de eerste plaats om de vooruitgang van elke speler te doen en dat in een aangename voetbalomgeving met ook enorm toegewijde chauffeurs en teambegeleiders. Dat mag ook weleens in de bloemetjes gezet worden. Hun aanpak zorgt ervoor dat je je hier direct heel welkom voelt, Club NXT als één grote familie. Wat toch niet onbelangrijk is, want je komt als speler maar ook als ouder van trainingen in een veel grotere groep naar een kleine intieme setting.’