Club Brugge: nood aan nieuwe bubbels

Met de felbevochten winst bij KRC Genk – vandaag krijgen beide clubs een herkansing in de beker – is de kwade geest nog niet verdreven bij Club Brugge. Bedenkingen bij een minicrisisje.

Vijf minuten na het eindsignaal: terwijl die van KRC Genk zich lopen af te vragen wat er nu in godsnaam fout is gegaan – de laatste thuiszege in competitieverband dateert inmiddels al van 26 september – weten de spelers van Club Brugge zich geen blijf met hun vreugde. Mats Rits, Clinton Mata en de rest in hun zog, allemaal lopen ze schreeuwend naar de meegereisde fans, op een rollercoaster van emoties. Met 10 tegen 11 bij wat velen nog steeds zien als de grootste titelrivaal gaan winnen, dat is verbluffend.

Spelers en een deel van de staf gaan in een kring staan voor het oog van de fans, de arm van de speechende Philippe Clement rond die van zijn aanvoerder Ruud Vormer. Het lijkt allemaal koek en ei, weer allemoale thope. Clement wilde het de media achteraf graag doen geloven. Zand in de ogen strooien, heet dat. Ook Noa Lang, voor de fans speler van de match, probeerde dat. Dat hij gewoon zijn ding deed (in dit geval een assist, zijn zevende, en een goal, zijn vierde van het seizoen) en zich voor de rest van de kritiek weinig aantrok. Zand in de ogen strooien, heet dat. En zo waren er nog wel een paar. Ruud Vormer zei niks – hij was niet aangeduid en mocht dus niet – maar de oogjes glinsterden. Zij strooiden geen zand.

Ruud

De captain, die vanwege zijn verdiensten en voortrekkersrol goed ligt bij het publiek, is bezig aan een moeilijk jaar, eentje waarbij hij minder in de spotlights staat. Zijn werk aan de bal wordt nog steeds hard geloofd, maar zijn werk zonder bal minder. Minder explosiviteit, nog wel geregeld heen maar minder weer. Op zijn 33e zit Vormer ook in de herfst van zijn carrière. Toen vorig seizoen het verhaal van de contractverlenging op tafel kwam, was een en ander onderwerp van gesprek. Met de directie én de trainer.

In de ogen van de coach was het duidelijk: de speler ging akkoord dat hij wat minder zou spelen. Op die voorwaarde mocht hij ook bijtekenen: niet altijd drie wedstrijden per week in een druk najaar. Maar blijkbaar was dat toch niet zo duidelijk benoemd als alle partijen dachten, hoewel Clement het de laatste weken te zijner verdediging op vragen rond de aanvoerder geregeld in herinnering bracht. Vormer ging ervan uit dat hij de topwedstrijden zou spelen, zeker de matchen in de Champions League, terwijl dat juist niet zo in het hoofd van Clement zat. Dat bleek al snel bij de opener tegen PSG. En vervolgens in Leipzig, ook omdat de aanvoerder nog een blessure moest wegwerken.

Later werd die trend bevestigd: Vormer kwam Europees nog maar drie keer in actie, en startte alleen uit bij City. Omdat de Europese resultaten aanvankelijk goed waren, was er geen vuiltje aan de lucht. Pas toen het minder ging, werd het een topic, ook gevoed door de speler in publieke reacties. De fans gingen achter de aanvoerder staan, vorige week zelfs heel luid, na het mistasten in Mechelen en thuis tegen Leipzig. Intern was er heel wat gerommel, dat doorging tot zaterdag. Geen Vormer ook in Genk aan de aftrap. Wel erna, toen hij mee hielp de 2-1 ombuigen in 2-3.

Dip

De mindere prestaties van Club in deze heenronde – met 30 op 48 nog drie punten minder dan vorig seizoen op hetzelfde moment – zijn uiteraard niet te herleiden tot de aanvoerder. Die is dan wel wat op zijn retour, maar zijn ballen op spelhervattingen kunnen nog steeds niet worden gemist. KRC Genk blijft ook gemakkelijk goals slikken op stilstaande fases. Het was bij het doelpunt van Federico Ricca niet de eerste keer dat iemand vrijkwam uit de mandekking. Als Rits voor de rust de precisie van Vormer in de voet had gehad, had Hans Vanaken ook kunnen scoren uit hoekschop. Het koppige persoonlijk duelletje dat speler en trainer hier uitvechten moet weliswaar dringend ten gronde worden uitgesproken, maar het puntenverlies gaat veel dieper.

Clinton Mata mocht zondag na de wedstrijd wél spreken met de pers en hij raakte de juiste toon. We verwachten allemaal – ploeg incluis – wellicht iets te veel van twee youngsters die elk pas in hun tweede volledige seizoen staan: Noa Lang (22) en Charles De Ketelaere (20). Mata schat het individuele van Lang zelfs nog iets hoger in dan dat van de Bruggeling, maar ze hebben allebei nog ups en downs. En in die downs – die Lang probeerde te minimaliseren – zitten ze nu allebei. Al even. En dus is Club ook minder.

In onze analyse na Leipzig op sportmagazine.be schreven we dat Club op zoek moet naar een identiteit. Dat gaat verder dan Vormer al dan niet op de bank en of die informatie dan voortijdig de media bereikt of niet, tot frustratie van de coach die niet graag zijn plan ziet uitlekken. Zo’n identiteit was er de voorbije jaren, maar missen we nu.

Zette Club snel druk? Soms, maar nooit allemaal samen. Schakelde Club snel om? Neen, heel af en toe, maar veel snelheid/diepgang is er sinds het verdwijnen van Abdoulay Diaby, Emmanuel Dennis, of David Okereke niet meer. Voetbalt het met een targetman? Ook al niet, tot (grote) frustratie van Wesley en iets minder van Bas Dost, die wat meer speelkansen krijgt. De Nederlander stond verrassend tegen Leipzig aan de aftrap en is op dit moment ondanks relatief weinig minuten cotopschutter van de ploeg. En dynamisch flankspel is er al evenmin sinds het verdwijnen van Diatta en de vormdip (in de acties) bij Lang. José Izquierdo slaag daar vooralsnog niet in.

Te weinig verrassing

Net als vorig seizoen verbloemt Vanaken – zondag al aan zijn vijfde goal – heel veel. Maar hij kan niet alles roze maken. Dat Club Brugge het zo lastig heeft om afstand te nemen van de tegenstander in eigen land – al 6 gelijke spelen in 16 wedstrijden – heeft te maken met het gebrek aan dynamiek en individuele versnelling.

Daar bubbels aan toevoegen is de uitdaging, waar Clement zich nu al een paar weken de tanden op stuk bijt, schreven we een jaar geleden. Het geldt vandaag nog steeds na twee weinig verrijkende transferperiodes. Het is niet dat hij niet probeert – er wordt voortdurend gewisseld van namen, posities, tactiek – en het is ook niet dat er niet hard wordt gewerkt. Er wordt nog steeds urenlang geanalyseerd, vandaar soms verrassende keuzes. Maar verrassen doet het allemaal te weinig op het veld. Wat meer dissidenten zijn welkom. Alleen: past dat dan weer bij het DNA van de coach? Wil hij die wel in zijn groep?