Met de komst van Enzo Fernandez en Mychajlo Moedryk, waarmee het Arsenal een neus zette, gaat Chelsea opnieuw all-in op de transfermarkt. Maar kan het de situatie bij de Blues ook omkeren?
Eerlijk, had u voor deze week al gehoord van Mychajlo Moedryk? Bij de scouts stond hij al langer op het lijstje van jongeren om in de gaten te houden, maar bij het grote publiek deed hij tot voor kort nauwelijks een belletje rinkelen. Maar kijk, na een hele transfersoap tussen Arsenal en Chelsea zit de jonge Oekraïner plots in Londen en dat voor een prijskaartje van 70 miljoen euro plus 30 miljoen aan bonussen.
Het is misschien wel hét voorbeeld van de koopwoede van Chelsea dezer dagen. Noem een interessante jonge speler en meer dan waarschijnlijk zullen de Blues wel ergens in het transferdossier voorkomen. Zo gaat het toch alleszins de laatste zeven maanden op Stamford Bridge. Tijdens de zomer kreeg nieuwe eigenaar Todd Boehly er namelijk geen genoeg van. 280 miljoen euro werd door ramen en deuren naar buiten gegooid, nooit gaf een club in één transferperiode meer uit.
Zaten daar dan enkele wereldtoppers tussen? Niet meteen. Kijk maar naar Wesley Fofana, de grootste transfer van de zomer bij de Blues. De jonge Fransman stond bekend als een enorm talent bij Leicester, maar om er nu 80 miljoen euro voor neer te tellen… Hetzelfde geldt voor Marc Cucurella, waarbij Chelsea Man. City te vlug af wou zijn. Pep Guardiola had al langer zijn oog laten vallen op de Spaanse linksachter, maar vond het prijskaartje van 60 miljoen euro toch wat te veel. Als Man. City dat al zegt, moet je penny toch gaan vallen. Niet bij Chelsea dat prompt 65 miljoen op tafel legde voor de jonge Spanjaard. En dat terwijl het met Ben Chilwell al een uitstekende linksback had en de Blues enkel op zoek waren naar een back-up.
Half miljard uitgegeven
En zo gaat het maar door, met wereldkampioen Enzo Fernandez die op de laatste dag van de wintermercato voor een recordbedrag van 120 miljoen euro naar Stamford Bridge trok. Het wederkerende verhaal: Todd Boehly ziet in de media dat een jonge speler erg in trek is, wordt gek van de gedachte dat hij naast het net zou vissen en veegt vervolgens iedereen van tafel met een surreëel bod. Hetzelfde dus voor Moedryk, die lange tijd op weg leek naar Arsenal, maar dan kwam Chelsea als een pletwals de onderhandelingen kapen met een enorm bod van 100 miljoen euro. Volgens bronnen van de Brits-Amerikaanse site The Athletic kon zijn club Sjachtar Donetsk het zelfs niet geloven dat de Blues zoveel geld op tafel wilden leggen, want ‘Moedryk had zichzelf nog niet eens bewezen op het allerhoogste niveau’.
Moedryk en Fernandez zijn bovendien niet de enige wintertransfers bij Chelsea. Eerder haalde het ook al Benoît Badiashile van Monaco voor 38 miljoen euro, Noni Madueke voor 35 miljoen, Malo Gusto voor 30 miljoen, Andrey Santos (de ‘Braziliaanse Jude Bellingham’) voor 12,5 miljoen, David Fofana voor 12 miljoen en João Félix werd dan weer gehuurd voor een mooi bedrag van 11 miljoen.
Laten we even de balans opmaken van zeven maanden Boehly bij Chelsea. In die korte periode gaf de Amerikaanse eigenaar al 611 miljoen euro uit aan spelers. Daar komt trouwens ook nog 20 miljoen bij voor het afkopen van coach Graham Potter bij Brighton nadat Thomas Tuchel werd ontslagen in oktober. Opgeteld komen we dan aan 632 miljoen euro, een ongezien bedrag op zo’n korte tijd!
Visie?
De vraag is dan: wat wil Boehly met al die aankopen bewerkstelligen bij Chelsea? Het voornaamste doel is natuurlijk prijzen pakken. Het Chelseapubliek werd onder de vorige eigenaar Roman Abramovitsj al erg verwend met trofeeën en wil niet inbinden onder Boehly. Daarnaast wil Boehly zich ook populair maken bij de blauwe fans, want zijn voorganger zorgde ook al eens graag voor wat polemiek met een enorme transfer. Het is eigen aan het huis. Tot slot wil hij ook een jonge kern bij elkaar kopen die voor lange tijd kan samenspelen en een echte ‘dynastie’ kan worden, zoals in de Amerikaanse sporten.
Maar waarom koop je zoveel spelers dan? Van gerichte aankopen is eigenlijk nauwelijks sprake. Behalve dan die van Pierre-Emerick Aubameyang. Die werd gekocht omdat Tuchel er zo een fan van was, maar de Duitser werd een week later op straat gezet. Resultaat: onder Potter komt Aubameyang niet van de bank. Geld goed gespendeerd?
Voorlopig komt er van het nobele doel van Boehly dan ook niets van in huis. Chelsea is nog maar een schim van zichzelf in de competitie met een tiende plaats op al tien punten van de Champions Leagueplaatsen en 21 op leider Arsenal. Van de laatste tien competitiewedstrijden won het er ook maar twee: op 15 januari tegen Crystal Palace (1-0) en op 27 december tegen Bournemouth (2-0). In de andere acht wedstrijden slikte het bovendien elf goals en scoorde het maar drie keer. Dat zijn geen cijfers om over naar huis te schrijven. ‘We want our Chelsea back’, klonk het dan ook erg duidelijk bij de fans na de nederlaag tegen Fulham vorige week.
Onder Abramovitsj mocht Potter ondertussen al vrezen voor zijn job, ook al was hij nog maar enkele maanden in dienst. Ex-technisch directeur Petr Cech verwoordde dat goed als de ‘Mid season shock’ wanneer de Rus in het midden van het seizoen een coach aan de kant schoof om een schokeffect te creëren. Dat wil Boehly niet meer zien op Stamford Bridge. Potter, die een contract tekende voor vijf jaar, werd al duidelijk gemaakt dat het bestuur nog alle vertrouwen heeft in de coach.
Te veel TD’s
Dat komt omdat Boehly ook wel ziet dat de ziekenboeg uitpuilt met tien spelers, maar ook omdat Boehly zijn technische sector uitbouwde rond de figuur Potter. Zo werden met Paul Winstanley en Kyle Macauley twee oude getrouwen van de Engelsman overgenomen van Brighton om dat departement te versterken. De coach nu dan al aan de kant schuiven, zou dus ook opnieuw voor verandering zorgen bij de club. Niet al te verstandig voor de stabiliteit.
Die technische sector is trouwens een ander project van Boehly waarin hij zijn visie duidelijk probeert te maken. Met ook nog Laurence Stewart en Christopher Vivell, twee scouts van rond de 40 die opgeleid werden in de Red Bullschool, wil de Amerikaan de filosofie van het drankenmerk naar Londen halen. Ze hebben trouwens elk hun eigen titel. Zo is Vivell dé technische directeur van Chelsea met Stewart als TD met een wereldwijde focus – heb je daar dan iemand apart voor nodig? – en is Winstanley de ‘director of global talent and transfers’. Wie kan het verschil duidelijk zeggen tussen die drie titels?
De bedoeling is dat het drietal goed samenwerkt, maar omdat de grenzen tussen hen zo dun zijn, zitten ze continu in elkaars vaarwater en strijden ze om de aandacht van Boehly die uiteindelijk zijn go geeft voor een transfer. Van samenwerking is dus geen sprake. Bovendien worden ze genegeerd door makelaars die hun spelers willen aanprijzen bij de club. Zij weten dat de macht bij Boehly ligt en gaan dan ook rechtstreeks naar de eigenaar, die zelf beslist wat er met het dossier gebeurt. Waarom heb je dan zoveel volk aangenomen? Het toont duidelijk aan dat het zoeken is naar een echte visie bij Chelsea.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier