Cercle-coach Miron Muslic: ‘Als je voetbalt, telt je afkomst niet. Dan voel je je geen vluchteling’

Miron Muslic was negen jaar toen hij met zijn ouders en zusje de oorlogsgruwel in Bosnië ontvluchtte. Vandaag wenkt de trainer van Cercle Brugge een grote toekomst.

Miron Muslic (41) heeft de sporen van het verleden nooit helemaal kunnen uitwissen. Hij wordt met lof overladen omdat hij Cercle Brugge met een specifieke en directe aanpak onverhoopt naar een plaats in play-off 1 leidde, maar zweven doet hij niet. ‘Zo ben ik niet opgevoed’, zegt hij. ‘Het is echt heel belangrijk dat je als trainer de voeten op de grond houdt. Bodemvastheid noem ik dat, het is een beetje mijn levensspreuk. De spelers merken het trouwens snel als je je boven de groep plaatst en jezelf belangrijk gaat vinden. Op termijn val je dan door de mand.’

Met geduld bouwde Miron Muslic zijn carrière uit. ‘Als trainer beklim je een trap en het is daarbij belangrijk dat je geen trede overslaat’, weet hij. Dat deed Muslic niet. Dat het gezin op de vlucht sloeg toen de oorlog in Bosnië een klimaat van onzekerheid veroorzaakte, heeft hem mee gevormd. Maar niet getraumatiseerd. ‘Ik weet van die oorlog niet zoveel meer’, zegt hij. ‘Ik groeide op in Bihac, een stad vlak bij de Kroatische grens. Wat verder lag een militaire luchthaven. Van daaruit vlogen we als een van de laatsten naar Belgrado. Ik herinner me nog goed de panische angst van mijn vader omdat hij dacht dat hij daar van ons gescheiden zou worden. We namen de trein en reden de hele nacht door Hongarije naar Oostenrijk. Het ergste vond ik nog dat ik in Bosnië mijn BMX had moeten achterlaten.’

In Oostenrijk begon er een nieuw leven.

Miron Muslic: Aanvankelijk was het een nomadenbestaan. Mijn ouders werkten in de horeca en trokken van de ene plaats naar de andere. We zijn een keer of vijftien verhuisd, soms voelde ik me een vluchteling. We leefden met een hele hoop mensen samen, we hadden geen leefruimte, geen kamer, geen toilet. We moesten ook constant van school veranderen. Telkens herbeginnen, telkens nieuwe vrienden maken en dat in een andere cultuur. Bosniërs zijn luid en uitbundig, Oostenrijkers zakelijker en gereserveerder. We hadden geen thuis. Terwijl een houvast voor kinderen zo belangrijk is. Daarom blijft mijn familie in Oostenrijk wonen, terwijl ik bij Cercle Brugge werk.

Ik verwijt mijn ouders niets, ze hebben zich voor ons uitgesloofd. Zo zijn Bosniërs, ze steken de handen uit de mouwen. Het land is zich nu weer aan het heropbouwen, al zie je de wonden van de oorlog dertig jaar later nog altijd. Armoede hadden we trouwens thuis niet. Alleen konden we nooit mee op schoolreis. Daar was geen geld voor. Dan merk je: het is toch niet helemaal zoals het hoort te zijn.

Voetbal werd uiteindelijk uw reddingsboei.

Muslic: Het was een bevrijding. Als je voetbalt telt de afkomst en de identiteitskaart niet, dan voel je je geen vluchteling. Ik was een kopbalsterke spits, maar bleef hangen op een bescheiden niveau, al was ik Bosnisch jeugdinternational. Maar ik merkte al vroeg dat er een trainer in mij zat. Bij SC Ried moest ik eens de U10 trainen omdat de sportief verantwoordelijke er een paar weken niet was. Trainen is een groot woord, het was meer de kinderen animeren. Dat ging me heel goed af. Er was een klik, ik merkte dat ze enthousiast waren, dat ik ze echt kon boeien. Toen dacht ik voor het eerst: ik kan met een groep iets beginnen. Zo heb ik mijn liefde voor het trainersvak ontdekt. De daaropvolgende zomer mocht ik dan die ploeg definitief trainen, en later ben ik via andere jeugdcategorieën doorgegroeid. Een voorrecht, omdat ik op die manier het vak in al zijn facetten leerde kennen. Het mag allemaal niet te gemakkelijk gaan.

Maar toen u tot hoofdtrainer van SC Ried promoveerde, werd u na tien wedstrijden ontslagen.

Muslic: We hadden zeven van de tien matchen verloren en niet één keer gewonnen. Dan heb je als trainer geen recht van spreken. Die periode is voor mij heel belangrijk geweest, het maakte deel uit van een leerproces. Bij Ried wilde ik gewoon te snel gaan, ik had te weinig geduld, was te streng en liep op den duur tegen een muur. Voordien was het op die manier goed gelopen. Mijn trainerscarrière ging constant naar boven, als een raket. En dan kom je plots in een omgeving waarin het niet meer loopt.

Ik ben in Ried als trainer mislukt, dan moet je geen uitvluchten zoeken. Maar die mislukking was voor mij een keerpunt. Je moet als trainer vooral niet bang zijn om te falen. Als je succesrijk wilt zijn, dan hoort dat erbij. Je wordt er alleen maar sterker door, je leert jezelf analyseren en ter discussie te stellen. Dat doe ik constant. Ook nu, elke dag opnieuw. Zonder die ervaring in Ried zou ik nu niet op mijn huidig niveau staan.

Bij Cercle Brugge was u aanvankelijk assistent, maar u drukte heel sterk uw stempel.

Muslic: Ik kreeg bij Cercle een opdracht. Van Carlos Avina, de vorige technisch directeur. Die zocht een trainer die hogepressingvoetbal speelde. Hij was me op het spoor gekomen via iemand die bij Red Bull Salzburg zat en mijn manier van werken kende. Eigenlijk kreeg ik van Avina een duidelijke missie: hoog druk zetten, de tegenstander opjagen. Zo hoort het ook te zijn voor een jonge ploeg als Cercle: naar voren voetballen, ver van de eigen goal, agressief, actief, dynamisch. De manier die we nu steeds beter beheersen. Alleen was ik in het begin dus assistent, eerst een paar weken onder Yves Vanderhaeghe en dan onder Dominik Thalhammer. Dan moet je al eens een compromis maken. Niet eenvoudig, al ben ik altijd heel loyaal geweest. Maar er was me door Avina beloofd dat ik een kans als hoofdtrainer zou krijgen, tenminste als ik mijn opdracht goed zou uitvoeren. Die kans is er dan ook gekomen. Toen kon ik mijn opdracht nog beter uitvoeren.

Intussen is er niemand die graag tegen Cercle speelt.

Muslic: Dat is een groot compliment. Cercle is zeer onaangenaam om tegen te voetballen. Maar ons uitgangspunt is wel: op een atletische manier zo snel mogelijk het doel van de tegenstander bereiken. Dat is uiteindelijk modern voetbal.

Cercle belet in de eerste plaats de tegenstander te voetballen.

Muslic: Dat is juist geformuleerd. Waar gaat het uiteindelijk om ? Dat je een concept vindt dat bij de mogelijkheden van een ploeg past. De manier waarop wij voetballen, kun je niet overal toepassen. Daarvoor heb je een jonge, gretige ploeg nodig. En zo wil Cercle zich profileren, meteen de tegenstander opsluiten, het is het DNA van de vereniging. Zo zal het ook in de toekomst blijven. We gaan binnen deze filosofie verder stappen zetten. De groep gaat daar helemaal in mee. Dat dwing je als trainer ook zelf af. Ik ben heel veeleisend voor de spelers, maar nog veeleisender voor mezelf. Het is heel belangrijk dat ze dat zien. Anders krijg je je boodschap moeilijk verkocht en willen de spelers geen stap extra meer zetten. En je moet ook altijd je emotie kunnen controleren. Ik sta niet te roepen langs de lijn. Uiteindelijk heb je als trainer een voorbeeldfunctie.

U staat nu volop in de picture.

Muslic: Mijn contract loopt nog tot medio 2025. Dat ga ik uitdoen. Ik voel me heel goed bij Cercle, er zit veel harmonie in deze vereniging, ik geloof in het project en ben omringd door goeie mensen. Het is eigenlijk een liefdesverhaal. Maar privé is dit natuurlijk geen ideale situatie. Mijn vrouw en drie kinderen wonen in Oostenrijk, mijn vrouw werkt daar als verpleegster en mijn kinderen gaan er naar drie verschillende scholen. Natuurlijk bellen we maar als ik dan mijn jongste zoon wil spreken en die is net gaan kickboksen, dan doet dat natuurlijk pijn. Want ik ben een familieman. Hoe we dat in de toekomst moeten organiseren, dat ben ik nu aan het uitzoeken. Dit is gewoon een passage in ons leven. Ik ga soms naar huis als we de dag na de wedstrijd vrij hebben. Dan pak ik meteen na de match de auto en ik rij de hele nacht door. Duizend kilometer, ik stop maar één keer: om te plassen. (lacht)

Toch zei u vorig seizoen: ik wil binnen de vijf jaar in de Premier League werken. Dat was wel heel ambitieus voor iemand die pas aan de weg naar de top timmert.

Muslic: Die uitspraak is een beetje uit zijn context getrokken: ik wilde eigenlijk gewoon zeggen dat ik van het voetbal in Engeland droom. De beleving daar, het hoge tempo, de intensiteit, de kortste weg naar de goal zoeken, zo hoort het te zijn. Maar er zijn nog interessante competities. Maar daar hou ik me op dit moment echt niet mee bezig.

Cercle Brugge is de revelatie van deze competitie. Het zal moeilijk zijn om volgend seizoen beter te doen. Vooral ook omdat sommige spelers, zoals topschutter Kevin Denkey, kunnen vertrekken.

Muslic: Het hoort bij de taak van een trainer om de spelers zo in hun ontwikkeling te helpen dat ze een volgende stap kunnen zetten. Bij Cercle gaat het om de filosofie die je wilt uitdragen, deze ploeg kan nog groeien. We moeten onze grenzen kunnen verleggen, barrières doorbreken. Ook dat is de missie van de trainer: altijd naar mogelijkheden zoeken om verder te groeien. Volgend seizoen zijn al die jonge spelers een jaartje ouder en hebben ze meer ervaring.

We gaan onze manier van voetballen niet veranderen. Ik zal trouwens overal waar ik werk dat met dezelfde fundamenten doen: aanvallend, verticaal voetbal, de strijd aangaan. Maar bij een andere club zijn de omstandigheden misschien anders. En het spelersmateriaal. Dan moet je je aanpassen.

U woont alleen in Brugge. Bent u de hele dag met voetbal bezig?

Muslic: Nee, dat zou niet gezond zijn. Je moet af en toe iets anders doen. In de natuur gaan wandelen bijvoorbeeld, de batterijen opladen. De natuur maakt me rustig. En ik heb een wat ongebruikelijke hobby: ik lees veel over geopolitiek. Ik heb wel zestig boeken gelezen. Het interesseert me gewoon: de drie wereldreligies, hoe de verhoudingen in de wereld liggen, in Afrika, Azië, het Midden-Oosten, Zuid-Amerika. Hoe functioneert Europa? Hoe functioneert Amerika? Welke belangen spelen er? Welke machtsverhoudingen? Dat zijn dingen die ik wil weten. En ik probeer een aantal zaken ook met elkaar te verbinden, maar soms zou ik dat beter niet doen.

Wat me triest stemt, is dat de wereld bij al die conflicten de andere kant opkijkt. Als je ziet wat er in Gaza gebeurt: kinderen die verhongeren, families die uit elkaar worden getrokken, ziekenhuizen die worden gebombardeerd… Niemand blijft daar ongevoelig voor, maar de wereld onderneemt niets. Ze laten Palestina gewoon vallen. Net zoals ze dat ook met Bosnië hebben gedaan. Terwijl daar toch de grootste genocide sinds de Tweede Wereldoorlog plaatsvond. Wat is de slachting van Srebrenica anders geweest? Achtduizend doden. En daar waren blauwhelmen die dat moesten verhinderen. Maar ze deden niets, helemaal niets. Dan wil je wel eens weten: welk buitenlands beleid wordter door al die instanties eigenlijk gevoerd?