De aanwezigheid van Bryan Heynen in de voorselectie van de Rode Duivels voor het WK, is logisch. In dezelfde stijl als zijn uitstekende seizoensstart: in alle discretie.
Te midden van een hectische zomermercato in de Cegeka Arena is Bryan Heynen door dik en dun de aanvoerder gebleven. Voor het einde van vorig seizoen nog was hij echter duidelijk bij Sport/Voetbalmagazine. Na meer dan 200 wedstrijden gespeeld te hebben voor zijn club was het misschien tijd om een stap vooruit te zetten in zijn carrière. ‘Misschien is het tijd voor mij om te gaan. Maar ik blijf erbij dat als het niet gebeurt, ik niet zal klagen. Als het mogelijk is, wil ik de sprong wagen’, zei hij, altijd met de wens om niemand te provoceren.
Discretie is ongetwijfeld een van de mantra’s van een man wiens neongele aanvoerdersband op zijn blauwe trui bijna als een vorm van durf overkomt. Terwijl Spanje en Italië, bestemmingen die favoriet waren als hij zijn Limburg zou verlaten, zullen moeten wachten, bouwde Wouter Vrancken zijn Genk op de fundamenten van Heynen.
Leandro Trossard als voorbeeld
Bryan Heynen kan worden ingedeeld in de categorie van laatbloeiers, de spelers die meer tijd nodig hebben om vooruitgang te boeken maar die uiteindelijk toch een niveau bereiken dat aan het begin van hun carrière niet noodzakelijkerwijs was voorspeld. Misschien kan hij ooit in de voetsporen treden van een andere jongen die de Genkse academie doorliep: Leandro Trossard.
Trossard werd in het begin als minder getalenteerd beschouwd dan Siebe Schrijvers, maar hij heeft geaccepteerd een stap terug te zetten om dan de grote sprong te wagen. Na uitleenbeurten aan Lommel en OH Leuven werd hij onder Philippe Clement een van de sleutelspelers van de kampioenenploeg van 2019. Slechts een paar maanden later, met de armband om zijn biceps, sloot hij zich aan bij Brighton, waar hij zich stap voor stap vestigde als een van de belangrijkste spelers en in het zicht kwam van de absolute top.
Op iets minder spectaculaire wijze is Bryan Heynen in de tussentijd dé patron geworden van dit Genk. Bij hem staat namelijk altijd het team centraal, zichzelf wil hij niet al te veel laten zien. Het is een kwaliteit die Roberto Martinez waarschijnlijk zal waarderen.
Het collectief boven alles
‘Ik ben er heel nuchter in. Als je niet bij de selectie zat in maart toen de spelers met meer dan 50 caps niet werden opgeroepen, zal ik ook niet veel kans maken om erbij te zijn in Qatar’, vertelde de Genkse aanvoerder onlangs aan Het Belang van Limburg. ‘Ik begrijp dat ik vorig seizoen niet werd opgeroepen , maar met mijn huidige niveau verdien ik misschien wel een selectie. Hoewel er natuurlijk veel concurrentie is.’
Het is waar dat als je de lijst met kandidaten bekijkt, het duidelijk wordt dat er jongens van een ander kaliber het middenveld bevolken. De concurrentie is er zeker heviger dan in de centrale verdediging, waar Zeno Debast gemakkelijker kan worden opgevist omdat het zoeken is naar nieuwe talenten.
Maar wat zijn de sterke punten waarmee Bryan Heynen Martínez zou kunnen overtuigen? Allereerst zijn gevoel voor timing. Hij speelt de bal op het juiste moment op de juiste plaats. Voor de rest komen zijn sterke punten vooral tot hun recht zonder bal. De man is heel anders dan Axel Witsel of Youri Tielemans, die de bal veel langer bijhouden alvorens hem te passen. Het verklaar deels waarom de speler van Atlético Madrid gemiddeld slechts 0,3 passes per wedstrijd mist, terwijl de Limburgse aanvoerder er 1,5 mist. Heynen neemt gewoon meer risico in zijn passing en zijn bewegingen.
Zijn percentage geslaagde passes is slechts 74,5%, 20 minder dan dat van Witsel. In de Premier League komtTielemans aan eenzelfde percentage, veel meer dan bij de Rode Duivels, waar hij in een behoudendere rol de evenknie is van Witsel. De passes van Tielemans, ondanks zijn directer spel, komen ook gemiddeld meer aan dan die van Heynen. Amadou Onana heeft dan weer een profiel dat dichter bij de kapitein van Genk ligt. Hij mist gemiddeld 1,2 controles per wedstrijd en voltooit gemiddeld 80% van zijn passes.
Terwijl Witsel en Onana weinig risico nemen, wat hun lage aantal lange ballen en belangrijke passes rechtvaardigt, evenaart Heynen Tielemans in beslissende passes. De grote kracht van Heynen is het herkennen van ruimte en die inlopen als het spel daarom vraagt. Tijdens de titelcampagne van 2019 maakte de middenvelder vijf doelpunten en creëerde hij 5,01 verwachte goals. Een nogal indrukwekkende statistiek voor een man die meer dan drie jaar had gewacht op zijn eerste doelpunt in de Belgische competitie. Vóór die prestatie op tweede kerstdag 2018 had Heynen slechts twee Europa League-doelpunten op zijn naam staan.
Ondanks zijn prestaties was de inwoner van Bree toen ook meer een waardevolle twaalfde man dan een lid van het kernteam, met in het hart onder meer Sander Berge, Ruslan Malinovskyi en Alejandro Pozuelo. Met het vertrek van dat trio werd Heynen een vaste starter onder John van den Brom. Hij is nu de man die het team op de been houdt met zijn kracht, zijn gevoel voor anticipatie en zijn spelinzicht. Altijd goed gepositioneerd, rent hij over het veld en gaat daarbij geen duel uit de weg.
Ruit
En dan heb je nog zijn vermogen om tegenaanvallen te blokkeren, om de bal hoog op het veld te krijgen en zijn beschikbaarheid om de bal zo dicht mogelijk bij het strafschopgebied van de tegenstander te houden. Het zijn grote troeven voor de stijl die Wouter Vrancken heeft opgezet in de Cegeka Arena. Als een GPS vindt hij altijd de juiste plaats om zijn team te helpen.
Heynen is zo een van die spelers die gemaakt zijn voor in een ruit te spelen. Hij is daardoor essentieel als veldheer met zijn defensieve basis en omdat hij vaak de eerste pion is bij tegenaanvallen of de eerste man die wordt gezocht. Dankzij zijn kwaliteiten is de onopvallende Bryan Heynen een van de meest beslissende schaduwspelers in de Jupiler Pro League met zes doelpunten en twee assists. Het Belgische seizoen is nog niet eens half voorbij en hij heeft al de beste cijfers uit zijn carrière gehaald.
De aanvoerder van Limburg, die gestimuleerd werd door de ideeën van Vrancken, scoorde zelfs een van de doelpunten van het seizoen in de clash tegen Antwerp. Met een prachtige schaartrap verlengde hij een voorzet van Mike Treésor in doel. Het bewijs dat plicht soms besprenkeld kan worden met een beetje magie.
Generatiewissel
De kapitein van Genk komt misschien te kort om met de Rode Duivels naar Qatar te trekken, maar kan misschien profiteren van de generatiewissel om zijn stempel te drukken in het rode truitje. Al is hij daar zelf nog niet van overtuigd. ‘Mijn grootste probleem, denk ik, is dat ik tussen de generaties zit. Ik was nog te jong toen het huidige team van dertigers werd gevormd. En ik behoor niet tot de groep jongeren die wordt klaargestoomd om het over te nemen. Bij het volgende WK in 2026 ben ik bijna 30 jaar oud.
In de toekomst zal hij ook te maken krijgen met jongere en misschien meer natuurlijk begaafde spelers als Amadou Onana en vooral Roméo Lavia. Maar het is aan Bryan Heynen om zich te laten inspireren door Leandro Trossard. Geduld, discretie en hard werken zijn soms nuttiger dan puur talent om de top te bereiken.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
