België-Rusland was niet de meest spannende partij van dit WK. Gelukkig zaten wij in een tricolore huiskamer vol voetbalvrouwen. ‘Vooral Vertonghen, Alderweireld en Origi werden uitverkoren voor een robbertje ‘op de man spelen’.’
Voetbal is een feest en dat zullen we geweten hebben. Cafés, woonkamers en pleinen ontploften simultaan zo rond een uur of acht in een wirwar van getoeter en vaandelzwaaien, maar waar was het nu écht het leukst? Sportmagazine.be test voor u de geijkte locaties voor voetbalfans. Gisteren: de huiskamer.
‘Dien eerste van dat Russische team (Berezutski, nvdr) heeft wel een beetje een Poetin-vibe; een hoge aaibaarheidsfactor, maar waarschijnlijk een venijnig bijterke.’
De vooroordelen dat vrouwen en voetbal niet samengaan, worden dit WK middels driftige opiniestukken netjes de wereld uit geborsteld. Maar wie eens een matchday in uitsluitend vrouwelijk gezelschap doorbrengt, ontdekt dat ze meer (en origineler) spelinzicht hebben dan de meeste van hun mannelijke medesupporters. Een verslag vanuit een Gentse huiskamer, voor de gelegenheid tjokvol met tricolore uitgedoste vrouwen.
‘Doe nu maar kalm’
Met drank en versnaperingen bij de hand, zorgvuldig aangebrachte gezichtsverf op de wangen en een bestellingsbevestiging van Just.Eat in de mailbox was er weinig dat het plezier nog in de weg kon staan. De Brabançonne galmde plichtsbewust over de eierschaalkleurige tegels (‘Dat houdt het licht hier binnen, en is makkelijk schoon te houden met een peuter’) – al was het vanuit de spelersgang meteen duidelijk dat Courtois en Co behoorlijk stonden te sterven (‘Maar misschien is dat een afleidingsmanoeuvre’).
Zenuwachtig of niet, onze jongens zetten er na het fluitsignaal meteen de beuk in met een aanval die ons de glazen even buiten juichbereik deed zetten, al was niet iedereen van in het begin overtuigd van de Duivelse daadkracht. ‘Doe nu maar kalm, ze zijn nog geen vijftig seconden bezig’ werd echter vlijmscherp gecounterd met een lijst wedstrijden waarin er onder de eerste minuut gescoord werd. (Voor de triviaverzamelaar: Dempsey wist een week geleden bijvoorbeeld de bal al na negenentwintig seconden langs een verbaasde Ghanese goalie te trappen).
Los van de kleurrijke outfits bestond mijn kijkgezelschap uit een bont allegaartje dames wiens band met voetbal strak tegen het hart dan wel op amusante armlengte gespannen stond, maar dat bleek net bijzonder complementair.
Dickmoves bij de cornflakes
Vroeg iemand zich af wie ‘dat zenuwachtige mannetje in het witte hemd langs de zijlijn’ was, kon haar vriendin haar vertellen dat dat onze coach Marc Wilmots was, waarop er aan de andere kant van de zetel prompt een discussie losbarstte over de hoeveelheid ‘dickmoves’ die Peter Prendergast op maandagochtend 17 juni 2002 over zijn cornflakes gestrooid zou hebben.
Wanneer de één uitleg vroeg over stilstaande fases, deed de ander precies uit de doeken hoe de keeper wiskundig kon berekenen waar zijn verdedigers moesten staan, en sommige onschuldige vragen (‘Wordt de keeper meer betaald dan de rest van het team – aangezien hij het meeste stress heeft?’, ‘Hoe wordt er bij een uitmatch van beide wedstrijden, zoals op een WK, beslist wiens score eerst komt te staan?’ en ‘Waarom is verdedigend spelen zo slecht dan?’) kregen zelfs de luidste ‘Obstructie!’- schreeuwsters even een overpeinsmoment.
Verdedigingstactieken en anticonceptie
Uiteraard werden ook onze jongens uitvoerig besproken (alle beschuldigende àhà’s terzijde zal ook u, mannelijke lezer, moeten toegeven dat u het dan bijvoorbeeld weer bijzonder amusant vindt dat onze hockeymeisjes met een fallussymbool in hun handen rondrennen) en uit rondvraag bleken vooral Vertonghen, Alderweireld en Origi uitverkoren voor een robbertje ‘op de man spelen’.
Wanneer ondergetekende echter Dries Mertens durfde opperen, werd het ventje de grond in geboord bij gebrek aan lengte (‘Maar zet dat niet in je artikel, ik wil niet dat die jongen daar complexen over krijgt’) en zelfs mijn argument dat het zo’n goeie gast was die al bijna tien jaar samen was met zijn vriendin en haar hartjes stuurt vanop het veld, werd van tafel geveegd met de dooddoener dat Steven Dufour ‘ook ooit een childhood sweetheart had die hij oh zo graag zag.’
Uiteraard blijft een saaie wedstrijd ook vanuit een persoonlijk ingestelde geluidsinstallatie een saaie wedstrijd, en dus is het niet meer dan logisch dat mijn zetelgenotes en ik tijdens de rust overschakelden van het bespreken van verdedigingstactieken naar een analyse van anticonceptie.
Toen de match ook na de rust even interessant was als een ronddraaiend bundeltje gekleurd delicaat wasgoed verwerd een opmerking over de lange onderbenen van Courtois dan weer een perfect bruggetje naar een gesprek over lichaamscomplexen waar de schrijfsters van Mean Girls nog een puntje aan kunnen zuigen. Enkel polsen kwamen ongehavend uit het klachtensalvo gekropen, al zou overvloedig woekerend gitzwart armhaar die onaantastbaarheid allicht behoorlijk kunnen kwijtschelden.
Prostitutiewaarschuwing
‘Ik zou het toch niet zo fijn vinden mocht iemand zo plots zijn been tussen mijn benen steken’ – ‘Ja, maar als ons dat overkomt mogen we een klacht neerleggen gelukkig.’
Ondanks het gebrek aan enthousiasme bij de spelers op het veld ben ik mijn zetelgenotes ontzettend dankbaar voor hun uitvoerige en interessante commentaar (en maan ik hen meteen aan een mailtje naar de VRT te sturen). Van verhalen over de prostitutiewaarschuwing aan Belgische supporters en het gruwelijke einde van scheidsrechter Otávio Jordão da Silva tot de smakelijke anekdote over iemands peuter die dacht dat voetballen bestond uit ’tegen een bal trappen en daarna theatraal over de grond rollen’ – wat mijn theorie dat voetballers blèters zijn eens te meer bevestigt. Ze hebben deze match voor mij omgetoverd van een saai potje angsthazerij naar een avond vol lachsalvo’s tegen een groen-flikkerende achtergrond.
Nadat Lukaku eerst door mijn gezelschap (‘ga wat Kinder Bueno’s kopen hé jong’) en daarna door Wilmots aan de kant werd geschoven en de match eindelijk een beetje op gang kwam werden Twitter, Instagram en gênante verhalen opgeborgen. ‘Waarom hebben die eerst 80 minuten gevoetbald om dan maar tien minuten aan te vallen?’ – ‘Dat is volgens mij een tactiek, zo worden ze minder snel moe’.
Makke merries
Jep, deze Dark Horse had duidelijk nog wat coulissentijd nodig om de vlechtjes in zijn manen van strikjes te voorzien, maar toen Origi ten langen leste het net van de tegenstander deed deinen kon het geschreeuw zelfs de meest makke merrie op hol doen slaan. Sojasaus vloog over tafel, nagels werden uit handpalmen gehaald en alle opgekropte (al dan niet aan de match verwante) frustratie beukte in op onze stembanden.
Toch kon het doelpunt de herinnering aan een beschamend slaapverwekkende wedstrijd niet uitwissen en zelfs nog lang na de vijfennegentigste minuut bleef de huiskamer een tikkeltje beduusd achter. ‘Allez. Bon. Goed dat alles netjes verlopen is. De kans was immers niet onbestaande dat Poetin een bom in één van de cameradrones boven het veld had gestopt. En dat was erger geweest.’ Of hoe ons land zich voor de tweede wedstrijd op rij tevreden stelde met opluchting in plaats van vreugde.
De punten
Kijkcomfort: Logischerwijs is een ergonomische zithoek net dat ietsje comfortabeler dan een barkruk, en de kans is ook klein dat zich pal voor uw neus een puber met groeispurt en tricolore Fellaini-pruik heeft gepositioneerd (zoniet moet u drìngend nieuwe vrienden zoeken.) Zo’n zachte wegzinkkussens maken het natuurlijk minder gemakkelijk om op het puntje van uw stoel te blijven zitten en op de juiste momenten recht te veren, maar (om schaamteloos een mopje van Marc Eyskens te stelen:) gelukkig hebben de Belgen gisteren zelf ook ‘ge-rust-‘. 8/10
Versnaperingen: Gratis, binnen grabbelbereik en volledig aangepast aan uw smaakpalet en ‘goestingskes’, want wie zegt dat voetbal steeds moet samengaan met een lauwwarme pint? U bent immers niet meer of minder fan wanneer u een ‘Lucifer’ van Mora dan wel een ‘sexy roll met paling’ van Ocean Sushi in uw wezen schuift. 9,5/10
Ambiance: Het is altijd een remmenlosser wanneer u weet dat uw moment van vreugde/tristesse/verveling niet gekiekt kan worden door een reporter van lokaal drukwerk. Onder vrienden durft men altijd net dat ietsje meer, want wie samen gezellig indrinkt en -danst lacht tezaam, huilt tezaam, schreeuwt tezaam en kijkt simultaan reikhalzend uit naar de volgende gin tonic. 9/10
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier