Antwerpcoach Laszlo Bölöni: ‘Ik geloof niet in een gelijk loon voor iedereen’

Antwerpcoach Laszlo Bölöni groeide op onder het communistisch regime in Roemenië. Hoe kijkt hij naar de huidige protestbeweging van de gele hesjes?

‘Ik heb zelf ook periodes gekend dat het moeilijk was om het einde van de maand te halen. In Roemenië was dat minder bewust, omdat ik jonger was, maar ook later. Ik was een tijdje werkloos en mijn vrouw, die in Roemenië hogere studies had gedaan, was aan de slag als verkoopster in een warenhuis. Ik zeg niet dat ik zo’n geel hesje ben, maar ik snap wat ze meemaken’, vertelt Laszlo Bölöni in Sport/Voetbalmagazine.

‘Mijn mama heeft alleen twee kinderen opgevoed, mijn vader stierf vroeg. Voor dat soort mensen moet je een oplossing vinden. Alleen: die oplossing is niet hen een cadeau geven. Onze wereld is sinds de Tweede Wereldoorlog enorm veranderd, economisch gezien. U had hier in het Westen uw evoluties, wij in het Oosten die gekte die communisme heette. Die evolutie heeft sociale verworvenheden meegebracht en daar willen mensen geen afstand van doen.

‘Maar het kost wel steeds meer geld om het systeem in stand te houden. Nu president van Frankrijk zijn is geen cadeau. Ik ben ervan overtuigd dat elke president oplossingen wil, maar misschien is er nood aan een revolutie… maar dan geen bloedige. Sommige voorstellen hebben een impact van diverse miljarden. Waar gaat de staat die halen? Een beetje van dat geld dacht men te zoeken bij accijnzen op benzine.’

Het idee om meer geld te zoeken bij de rijksten, vindt de Roemeen een interessante, maar moeilijke discussie. Bölöni: ‘Zoeken? Ja! Het van hen stelen? Neen. De rijken waar men op doelt, zijn de patrons, de ondernemers. Het gaat pas goed met een land als er bedrijven zijn die mensen te werk stellen. Wie aan het hoofd staat van zo’n bedrijf, mag zijn centen verdienen. Misschien kan dat herverdelen wat evenwichtiger, maar ik geloof niet in gelijk loon voor iedereen. Dat hebben ze me dertig jaar lang in Roemenië proberen wijs te maken. Terwijl gelijkheid nergens bestond, zelfs niet onder het communisme. Op één plaats heb ik het gezien, het échte communisme, in de Israëlische kibboets.

‘Gelijkheid is een zeer moeilijk begrip. Als u meer studeert dan ik, meer risico’s hebt genomen en harder gewerkt, waarom zou ik dan evenveel moeten krijgen? Steek me niet in een linkse of een rechtse hoek, op het einde van de maand moet iedereen een eerlijk loon krijgen, maar wat dat is, is een zéér moeilijk debat.’