Aline Zeler: ‘Over paar jaar zal een vrouw coach zijn van eersteklasser bij mannen’

Aline Zeler (35), de recordvrouw van de Red Flames, kondigde onlangs het einde van haar carrière aan. PSV werd haar laatste club. We spraken haar onder meer over de toekomst van het vrouwenvoetbal.

Op 3 mei uit bij PEC Zwolle speelde Aline Zeler haar laatste wedstrijd voor PSV, meteen ook de laatste uit haar rijk gevulde voetbalcarrière. De Belgische, geboren in de provincie Luxemburg, voetbalde uiteindelijk maar één seizoen in Nederland. Ze blijft wel aan de Eindhovense club verbonden als coach van het nieuwe belofteteam.

Wanneer je terugdenkt aan je eerste selectie voor de nationale ploeg in 2005, wat is dan het eerste dat in je opkomt?

Aline Zeler: ‘Het reizen in groep, slapen in tweepersoonskamers, onze spullen die gereedlagen op de banken in de kleedkamer… Destijds waren er nochtans maar vier mensen in de staf, dat was zeer amateuristisch.’

Was je deelname twaalf jaar later aan het EK van 2017 de apotheose van de progressie binnen de nationale ploeg?

Zeler: ‘Alle puzzelstukjes vielen samen toen Ives Serneels de ploeg overnam in 2011. De naam Rode Duivelinnen werd veranderd in Red Flames. Ives professionaliseerde de aanpak van de wedstrijden en de individuele voorbereiding, sommige meisjes deden ervaring op in het buitenland, enzovoort… En voor het eerst bleven we, enkele weken voor het EK, een hele maand samen op het nationale centrum in Tubeke. Door te trainen als profs voelden we de kwaliteit van ons spel merkbaar verbeteren.’

Ook al boekt de ploeg nog steeds progressie, de uitschakeling voor het WK door Zwitserland lijkt toch voor een stap ter plaatse te hebben gezorgd…

Zeler: ‘Voor mij persoonlijk was dat het moment dat ik besloot om te stoppen, want bij PSV kreeg ik te maken met een nieuwe trainingsmethode en op mijn 35e wou ik er zeker van zijn dat ik het einde van het seizoen zou halen. Bovendien begonnen de kwalificaties voor het EK van 2021 in september. Was ik 25 geweest, dan zou ik niet gestopt zijn.

‘Het was wel balen, want dit WK had voor een nieuw elan kunnen zorgen en ik vreesde een beetje dat er nu een dip zou komen. Maar de ploeg heeft zich goed hersteld met een super toernooi in Cyprus en een prestigieuze vriendschappelijke wedstrijd in en tegen de VS. Het publiek blijft bovendien komen. Dat is een goed voorteken voor de kwalificatiecampagne van het EK 2021, waarvoor we in een doenbare groep zitten ( met Zwitserland, Roemenië, Kroatië en Litouwen, nvdr).’

Was je laatste selectie, voor de wedstrijd van de Red Flames op 24 mei tegen Griekenland, een verrassing?

Zeler: ‘Ives heeft me beoordeeld op mijn niveau en conditie. Het was niet dat ik moest blozen als ik speelde. Maar hij had me niet verteld op welke positie hij me zou zetten…’ ( lacht)

Er zijn inderdaad maar weinig spelers die zoals jij de overstap maken van de aanval naar de verdediging…

Zeler: ‘ Daniel Van Buyten en Sandy Martens. ( glimlacht) Mij overkwam het in het tweede seizoen van de BeNe League bij Standard, toen er centraal in de verdediging twee geblesseerden waren. De coach twijfelde, maar tenslotte had ik het juiste profiel: ik heb altijd goed gecommuniceerd en ik had het spel graag voor me. Dat is snel in orde gekomen… en ik ben blijven scoren.’

Tessa intomen

De BeNe League hield ermee op in 2015. Hoe zijn beide landen daar uitgekomen?

Zeler: ‘Het niveau in Nederland is hoger gebleven, want zij hebben een bredere basis aan speelsters. Bij ons hebben velen zich aan een buitenlands avontuur gewaagd om zich voor te bereiden op het EK van 2017. Opeens moesten sommige clubs speelsters van zestien jaar opstellen in de Super League, maar psychologisch gezien is dat ondoenbaar… Op dit moment moet de basis verder verbreed worden om op termijn te mikken op een semiprofessionele competitie.’

Wat is de volgende stap in de ontwikkeling van het damesvoetbal?

Zeler: ‘De rekrutering moet voortgezet worden, zodat elke club bereid is om een meisje te verwelkomen. Veel ouders denken nog dat hun dochter schatrijk zal worden zoals Eden Hazard als ze doorbreekt. Maar ik heb altijd voltijds moeten werken, dus is het nuttiger om meisjes er in de eerste plaats toe aan te zetten om hun studies af te maken. Ik denk dat ik heel wat gepresteerd heb omdat ik de fysiek van mijn papa heb: niet iedereen kan elke dag om elf uur gaan slapen, om zes uur opstaan, gaan werken en ’s avonds gaan trainen zonder geblesseerd te geraken. Ieder meisje moet daar haar eigen weg in vinden.’

Hoe was het om in de jaren 90 te voetballen als meisje?

Zeler: ‘Ik denk dat we in de provincie Luxemburg maar met tweeën waren. Ik herinner me niet dat ik daardoor getraumatiseerd was, maar dat komt wel doordat ik me goed uit de slag wist te trekken. Ik had het geluk dat ik heel actief was op de boerderij, want indertijd stond de samenleving nog niet op dezelfde manier tegenover sport en beweging.’

Op je achttiende weigerde je voor het eerst een aanbod van Standard…

Zeler: ‘Dat was na een match om de beker van België op het hobbelige veld van Tenneville. In de toegevoegde tijd verloren met 2-3, vanuit buitenspel dan nog, maar ik had twee keer gescoord. Ik had toen besloten om lichamelijke opvoeding te studeren in Virton. Dus ben ik in Tenneville gebleven en trainde ik in de week met de mannen van eersteprovincialer Vaux-sur-Sûre. Op mijn 21e heb ik dan uiteindelijk de stap gezet.’

Een van de dingen die je in Luik gepresteerd hebt, is Tessa Wullaert kalmeren…

Zeler: ( lacht) ‘Tijdens de opwarming bij Standard beloofde ik Tessa een drankje als ze tijdens de match maar drie keer zou zeuren. Ze was toen op een leeftijd dat ze van die spelletjes nodig had om vooruit te komen. Nadien heb ik dat ook gedaan met Davinia Vanmechelen en met de IJslandse Berglind Thorvaldsdottir bij PSV. Ik heb altijd nood gehad aan wat fun en aan het geven van goede raad.’

Trainingen om 22 uur

Je hebt veertien seizoen en tien titels gewacht om aan een buitenlands avontuur te beginnen, bij PSV…

Zeler: ‘Ik wilde iets dat me het hele jaar zou bezighouden en ik had genoeg van die trainingen om 22 uur. Omdat er bij Anderlecht niks bewoog, heb ik voor PSV getekend. Dat is niet ver van mij en ik kreeg er een semiprofstatuut. Ik kwam er in een heel sociale omgeving terecht, het was een goeie keuze. Daarom heb ik geaccepteerd om volgend seizoen de belofteploeg te trainen. Mijn contract begint op 1 juli, maar ik ben er al volop mee bezig. Het gaat snel vooruit in het voetbalwereldje: ik denk dat er over twee tot drie jaar een vrouw coach zal zijn van een eersteklasser bij de mannen.’