Ulrik Le Fèvre is de meest geniale buitenlander die ooit voor Club Brugge voetbalde. De Deen overleed zaterdag op 77-jarige leeftijd na een slepende ziekte.
Nooit kon Ulrik Le Fèvre Club Brugge loslaten. De Deen kwam zo lang zijn gezondheid het toeliet vier keer per jaar naar een wedstrijd van blauw-zwart. Nadien ging hij in de binnenstad kuieren. En het eerste wat hij elke ochtend deed, was surfen naar de website van Club. Hij wilde weten wat er leefde.
Een echte sensatie was het toen Ulrik Le Fèvre medio 1972 door Club Brugge werd aangetrokken. Hij kwam van Borussia Mönchengladbach waar hij als linksbuiten drie jaar lang flitste in de door Günther Netzer gedirigeerde en door Hennes Weisweiler getrainde ploeg. Die periode in de Bundesliga sloopte hem. Het aanbod van Club Brugge was voor de Deen dan ook een geschenk uit de hemel. Maar net nadat hij aan Club zijn jawoord had gegeven kreeg hij een aanbieding van FC Barcelona. Dat had hem aan het werk gezien in een Europese wedstrijd tegen Inter Milaan die Borussia met 7-1 had gewonnen. Le Fèvre wilde zijn woord tegenover Club Brugge echter niet breken. Hij woonde in Knokke in een miljoenenkwartier, het was de tijd dat er bij Club duchtig met geld werd gesmeten.
Snelle denker
Het kostte de Deen aanvankelijk moeite om zijn spel te vinden. Hij moest zich aanpassen aan de Belgische competitie met veel minder ruimte dan in Duitsland. Maar er waren vooral privéproblemen die knaagden aan zijn gemoedsrust. Zijn zoontje sukkelde met de gezondheid en zou in december, zes maanden oud, sterven. Ulli kwam de klap moeilijk te boven.
De ommekeer kwam er voor hem toen de legendarische coach Ernst Happel zijn intrede deed bij blauw-zwart. Le Fèvre werd in de rol van spelmaker geduwd en groeide uit tot de absolute patronenlegger van de ploeg. Als linksbuiten had Le Fèvre puur op instinct gevoetbald. Als hij zijn dribbel inzette, wist hij niet goed op welke manier hij zijn tegenstander zou passeren. Op het middenveld parafeerde hij elke aanval, zijn overzicht was fenomenaal. Le Fèvre voelde waar hij de bal moest sturen, kon net iets sneller denken dan een ander en had een fluwelen techniek. De Deense international (37 interlands) dwong veel ontzag af bij de veeleisende Ernst Happel die blind op zijn mening voer. Toen de trainer op een gegeven moment vroeg of hij geen doelman in Denemarken kende, liet Ulrich prompt de naam van Birger Jensen vallen. Die werd één keer gescout en meteen aangetrokken.
(lees verder onder de foto)
Ulrik Le Fèvre zou medio 1977 een punt zetten achter zijn Brugse periode. Hij had wel afscheid in stijl genomen: in een memorabele bekerfinale waarin Club tegen Anderlecht een 3-1-achterstand en in 4-3-zege omboog. De linksbuiten had voor Club 143 competitiewedstrijden en 26 Europese duels gespeeld. Hij werd drie keer kampioen.
Rustpunten
De gediplomeerde leraar wiskunde kon in zijn thuisstad Vejle aan de slag in een splinternieuwe school. Die maatschappelijke zekerheid verkoos hij boven het broze voetbalgeluk, al zou hij nog een jaar voor BK Vejle voetballen, waar hij ook nog even de jeugd trainde. Onderwijs was altijd zijn passie geweest, Ulrich was een innemende man die zich ten dienste wilde stellen van anderen.
Het leven werd voor hem een stuk rustiger: in Vejle, een slaperige provinciestad in Jutland, keek hij in een groene omgeving vanuit zijn living uit op een van de vele fjorden die Denemarken rijk is. Die rust paste bij zijn persoonlijkheid. Le Fèvre had heel zijn leven constant naar rustpunten gezocht en wilde daarom nooit trainer worden. Met het voetbal had hij na zijn carrière nog weinig te maken. Hij was wel een erkend FIFA-makelaar, maar spelers had hij niet in zijn portefeuille. De dwang om te presteren had Le Fèvre uit zijn leven gebannen. Opleven deed hij telkens wel tijdens een bezoek aan het Jan Breydelstadion. Dan kwam hij kinderlijk blij in de perszaal en schudde hij bekenden de hand. Tot dat niet meer ging.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier