De voetbalwereld davert nog steeds op zijn grondvesten. Het voetbalplezier van veel mensen is verdampt en het zal nog een hele tijd duren voor de schade hersteld is, zegt François Colin. ‘Het voetbal heeft voor altijd zijn onschuld verloren. Al hebben we dat bij eerdere schandalen ook al gedacht.’
Matchfixing lijkt in het voetbal even onuitroeibaar als doping bij het wielrennen. Het Belgisch voetbalbestel probeert de imagoschade te beperken. Peter Bossaert, de nieuwe CEO van de voetbalbond, pakte in zijn eerste persoonlijke optreden uit met een vernietigende analyse van de gang van zaken in het zogenaamde Glazen Huis.
Voor het eerst kon iemand ons doen geloven dat de periode van de Eeuwige Amateurs voorbij is. Maar orde op zaken stellen met de mensen die al decennia de dienst uitmaken, is echter niet wiedes. In de zaal zat voorzitter Gérard Linard, een aangename man om een biertje mee te drinken maar een echte krokodil van de Houba de Strooperlaan.
De twijfel nam vorige week woensdagnamiddag alleen toe. Pro Leaguevoorzitter Marc Coucke kwam niet verder dan de oprichting van een commissie van drie die voorlopig slechts twee leden telt. Ex-politicus Melchior Wathelet heeft alle geloofwaardigheid verloren met de Bende van Nijvel en Pierre François is iemand van het eigen huis. ‘We moeten toch onze belangen verdedigen’, zei een vooraanstaande clubleider. Hopeloos.
Een lichtpunt was dat een paar voorstellen uit dit blad van vorige week worden overwogen: het beperken van het aantal spelers van dezelfde makelaar bij één club en de opstart van een ‘clearing house’ waar al het betalingsverkeer van transfers langs moet gebeuren. Ergerlijk was dat de voorbije dagen langs alle kanten gehamerd werd op het feit dat de maatregelen in heel Europa moeten gelden. Zo weet je zeker dat er weer niets van komt.
Een anonieme makelaar waarschuwde in de krant dat België geen eiland mag worden dat makelaars controleert, want dan riskeren we dat buitenlandse makelaars hun beste spelers niet meer naar ons land brengen. So what? Et alors? En dan? Wat kan ons minder goede voetballers schelen als we daarvoor eerlijk voetbal in de plaats krijgen.
Ons voetbal heeft een complete mentaliteitswijziging en veel strengere regels nodig. En dan heb ik het niet over de scheidsrechters verbieden dat ze na afloop van een wedstrijd een koude schotel mogen verorberen bij de club waar ze gefloten hebben. Dat is een blijk van weinig vertrouwen in je refs. Als bewezen wordt dat er twee rotte appels in de mand zaten, is dat geen reden om de anderen te verdenken.
Essentieel is dat het minimumsalaris voor niet-EU-spelers opgetrokken wordt (in Nederland ligt het vijf keer hoger), zodat nog alleen jongens met kwaliteit worden ingehaald en de eigen jeugd meer kansen krijgt. Er moet ook werk gemaakt worden van een betere doorlichting van buitenlandse investeerders. Supporters moeten meer inspraak en verantwoordelijkheid krijgen. En de makelaars moeten aan de leiband gelegd worden.
Waarom niet met vaste commissies werken die alleen verschillen voor binnen- en buitenlandse transfers. Er kan meer werk zijn aan een overgang van één miljoen dan een van honderd miljoen euro. Dat Christophe Henrotay meer dan zes miljoen claimt voor de transfer van Youri Tielemans naar Monaco (22 miljoen euro) is totaal van de pot gerukt.
Een strengere regelgeving heeft alleen zin als er een serieuze controle aan gekoppeld wordt. In de Wetstraat blijft het echter waanzinnig stil. Waar blijft de regeringscommissaris of parlementaire commissie die de belangrijkste bijzaak in het leven van miljoenen mensen uit het moeras haalt?
Laat ons een voorbeeld nemen aan Frankrijk, waar sinds maart 2017 de ‘Direction nationale du contrôle de gestion’ de bevoegdheid heeft om alle transfers na te trekken. Vijf zaakwaarnemers werden vorige vrijdag ter verantwoording geroepen. In geval van ernstige fouten moet de DNCG naar de rechter stappen en bij minder zwaarwegende feiten het dossier overmaken aan de makelaarscommissie van de voetbalbond, die schorsingen kan uitspreken.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier