Op zijn kruistocht naar een volwaardige identiteit wil de nieuwe bestuursploeg van Anderlecht het sportieve beleid en de gewoontes overhoop gooien.
Donderdag 15 november. Twee uur na de 2-0-overwinning van de Rode Duivels tegen IJsland wandelt Vincent Kompany in het gezelschap van Dedryck Boyata een bar binnen in Brussel. Aan een paar vrienden vertrouwt hij al lachend toe dat hij van nu af aan Anderlecht ‘in de hand heeft’. Zijn woordkeuze is niet helemaal onschuldig. De verdediger van de Citizens en zijn entourage hebben, indirect weliswaar, de overname beïnvloed.
De kiem van het huidige Anderlecht werd namelijk vier jaar geleden gelegd in de loge van Vince in het Etihad Stadium van Manchester City. Eleven Management, het makelaarsbureau van Jacques Lichtenstein en Peter Verplancke, organiseert het uitje over het Kanaal en brengt Marc Coucke en Michael Verschueren met elkaar in contact. De twee sleutelpersonages die jaren later de innovatieve beleidslijnen zullen bepalen van de meest gelauwerde Belgische club, wisselen ideeën uit en verbroederen met elkaar. Tussen de twee ondernemers ontstaat er van bij het begin een geweldige klik. Marc Coucke is op dat moment niet meer dan die maffe voorzitter van het kleine Oostende. Michael Verschueren van zijn kant is de man die achter de schermen bergen werk verzet voor RSCA. Na de excursie in Manchester verwateren de contacten tussen de twee mannen. Ze worden wel een keer samen in het openbaar gespot in Oostende wanneer Verschueren de benen losgooit op hit Couckenback, net nadat Anderlecht een nederlaag incasseert bij KVO.
Anderlecht zoekt naar een nieuwe sportief directeur uit het buitenland met het volgende profiel: een grote carrière als speler, internationale uitstraling en vlot meertalig.
Eleven Management zal de twee heren opnieuw aan elkaar koppelen, maar deze keer zijn de belangen veel groter. Nadat Scott, zoon van Jacques Lichtenstein en kleinzoon van Philippe Colin, te horen krijgt dat Anderlecht te koop staat, wordt een officieus verbond gesloten. Jacques Lichtenstein neemt contact op met Marc Coucke en Peter Verplancke benadert zijn goede vriend Michael Verschueren. Het viertal komt in oktober 2017 samen en bereidt in alle discretie een van de meest historische gebeurtenissen uit het Belgische voetbal voor. Twee maanden later, op 22 december, komt er na een halve eeuw een einde aan het regime van de Vanden Stocks op Anderlecht. De Verschuerens tekenen die dag beide present. Michel Verschueren (senior) heeft zichzelf uitnodigt tijdens de eedaflegging van de nieuwe voorzitter Marc Coucke. Vanop een afstand ziet Michael Verschueren hoe zijn opponent Herman Van Holsbeeck bijna de pedalen verliest in het bijzijn van een meute journalisten. Voor de general manager van paars-wit eindigt 2017 in mineur: hij had gehoopt dat figuren uit zijn directe omgeving de club zouden overnemen, maar hij moet vaststellen dat het omgekeerde is gebeurd. Hij weet dan al dat zijn dagen geteld zijn.
The usual suspect
Michael Verschueren moest tot vorige week wachten om opnieuw op de voorgrond te treden. La Dernière Heure en Het Nieuwsblad roepen hem uit tot de nieuwe sportieve baas van Anderlecht en laten verstaan dat Luc Devroe gedegradeerd zal worden. De voormalig sportief directeur van Club Brugge en Oostende is het slachtoffer, het laatste in een lange reeks. Met 32 transferbewegingen, 16 inkomende en 16 uitgaande transfers, kent Anderlecht de meest hallucinante mercato uit zijn bestaan. Het staat symbool voor het gebrek aan standvastigheid binnen de club en het duidt op een brutale breuk met het verleden.
De rechterhand van Coucke heeft zijn modus operandi niet veranderd toen hij van de kust naar de hoofdstad verhuisde. ‘Ik werk op dezelfde manier als twintig jaar geleden’, bevestigt Devroe na zijn periode bij Oostende. ‘Ik kan teren op een uitgebreid netwerk en ik werk samen met mensen die ik vertrouw.’
Mannen zoals Didier Frenay, de makelaar die Milic, Dimata, Cobbaut, Didillon en Nkaka naar Brussel loodste, en Igli Tare, sportief verantwoordelijk van Lazio Roma. Devroe en Tare groeiden naar elkaar toe sinds de transfers van Adam Marusic en Jordan Lukaku naar de Romeinse topclub.
Na zijn ontslag bij Club Brugge in januari 2011 ging Devroe herbronnen bij Roeselare, alvorens hij Oostende op sportief vlak deed ontploffen. ‘Ik ben gemaakt voor een familieclub, niet voor een multinational. Er wordt me vaak verweten dat ik alles zelf wil doen en ik kan die kritiek begrijpen. Ik ben een eenzaat, een selfmade man’, vertelde Devroe in december 2017. Hij is vooral een gehaaide businessman die zijn job tot in de details beheerst. Aan een mens die al op zijn veertiende kustappartementen verkocht, moet je de stiel niet leren. Wanneer hij op Anderlecht neerstrijkt, blijft hij zijn rol van lone wolf vertolken. Zijn reizen en afspraken regelt hij zelf. Behalve zijn bevelhebber Coucke en zijn secondant Johan Plancke weet niemand op Neerpede hoe zijn dagelijkse planning eruit ziet. Vooral de scoutingcel voelt zich onmachtig en totaal geïsoleerd van de besluitvorming. De transfers van Milic en Musona is voor hen het zoveelste bewijs dat hun advies geen nut heeft. De twee kompanen van Oostende kregen van de scouting een onvoldoende, maar hun komst werd er toch doorgedrukt. Het gevoel van moedeloosheid dateert van de tijd toen Van Holsbeeck, die de scoutingrapporten stelselmatig links liet liggen, de twee huismakelaars Mogi Bayat en Christophe Henrotay alle volmachten gaf.
De manier waarop Didier Frenay aan gulle commissielonen werd geholpen – methodes die deden denken aan het tijdperk van Van Holsbeeck – was voor Coucke geen reden om zijn vriend Devroe te verstoten. Integendeel: Coucke is de werkzaamheden van Devroe blijven verdedigen. Hoewel Operatie Propere Handen de achterkamerdeals tussen bestuurders en makelaars blootlegde, heeft Coucke geen moment getwijfeld aan de integriteit van zijn trouwe metgezel. Devroe werd door Coucke hoogstens verweten dat hij onbekwaam is voor de job – over zijn eerlijkheid werd niet geredetwist.
De Europese uitschakeling is Devroe uiteindelijk fataal geworden. Maar hij is zeker niet de enige die verantwoording zou moeten afleggen voor het transferbeleid. Hij slaagde er eerst en vooral in om Landry Dimata en Elias Cobbaut uit de klauwen van Club Brugge te houden. Met de transferdeadline in zicht heeft hij zich ook hevig verzet zich tegen de waanzinnige transferprijs van 8 miljoen euro voor Bubacarr Sanneh en het bruto jaarloon van ruim 3 miljoen euro dat Adrien Trebel afdwingt in ruil voor een nieuw contract.
Ook Hein Vanhaezebrouck, die zowel bij Gent als bij Anderlecht een belangrijke stem heeft in de transferpolitiek, en Coucke mogen zich aangesproken voelen door het transferdebacle. Bij Oostende had Devroe met tegenzin de blingblingtransfers van Yassine El Ghanassy, Nicolas Lombaerts en Silvio Proto moeten aanvaarden.
De laatste weken heeft Devroe zich in stilzwijgen gehuld. De snoeiharde kritiek en de uitspattingen van een deel van de supporters hebben hem uitzonderlijk hard geraakt. Hij heeft zowel binnen als buiten de club een imagoprobleem. De camera’s gaan hem niet goed af.
Baanbreker
Michael Verschueren, die omschreven wordt als charismatisch en sociaal, is zowat de tegenpool van Devroe. Dankzij zijn werk bij de European Club Association (ECA), een soort reflectie- en lobbygroep, is Verschueren junior het gewend om met bekende en invloedrijke internationale figuren zoals Edwin van der Sar en Ed Woodward, CEO van Manchester United, om te gaan. Maar de 48-jarige zoon van Mister Michel is, ondanks zijn verleden in het paars-witte huishouden, vooralsnog een onbekende voor het grote publiek.
Van jongs af werd hij, bewust of onbewust, geconfronteerd met het voetbalwezen omdat hij aan de lopende band spelers en bestuurslui zag defileren in het ouderlijke huis. Het is pas sinds 2010, toen de licentiaat in econometrie en succesvolle zakenman zich voor tien procent inkocht in de nieuwe nv van Anderlecht, dat Verschueren officieel het Belgische voetbalbestel betrad. In 2009 had papa Verschueren de entree van Woestijnvisbaas Wouter Vandenhaute in de raad van bestuur tegengewerkt om de doorbraak van zijn zoon niet af te remmen. Daarna heeft Michaël Verschueren zijn torenhoge ambities bij de Brusselse eliteclub niet willen temperen. Enkele jaren geleden werd hem een plaats naast Alexandre Van Damme, de grote baas van InBev en aandeelhouder van Anderlecht, voorspeld mocht die ooit uit de kast willen komen als big boss van de recordkampioen. Zo ver komt het echter nooit. In november 2015, in een van de weinige solo-interviews die Verschueren junior ooit gaf, verzekerde hij dat Van Holsbeeck zich geen zorgen moest maken over zijn baan. ‘Wat Herman Van Holsbeeck allemaal doet, dat is fenomenaal. Een blik op de statistieken bewijst het: nooit deed iemand beter in de geschiedenis van Anderlecht.’
In de coulissen is de onderlinge relaties tussen de twee ronduit vijandig. Michael Verschueren is de enige in de raad van bestuur die de gigantische commissies die aan makelaars worden toegekend durft aan te kaarten. Het onderwerp komt weer op tafel bij de transfer van Aleksandar Mitrovic naar Newcastle in 2015, maar niemand grijpt in. Door de niet aflatende steun van Roger Vanden Stock aan zijn general manager is er geen enkele ruimte om de transferpolitiek van de club ter discussie te stellen. Uiteraard had Van Holsbeeck er plezier in dat zijn rechtstreekse tegenspeler weggepromoveerd werd naar de ECA. Maar met zijn wapenfeiten tijdens de overname heeft Verschueren zich tot de enige echte stuurman na Coucke opgewerkt. Sinds ze in mei samen naar Kiev reisden om de Champions Leaguefinale bij te wonen, is hun band er alleen maar sterker op geworden. Het mag dus niet verbazen dat Verschueren de verantwoordelijkheid kreeg om de langetermijnvisie van de club uit te tekenen. Zijn aspiraties liggen niet onder de kerktoren. Het liefst wil hij het enge Belgische toneel met zijn pietluttige makelaars verlaten en Anderlecht introduceren op de internationale scène. Een beetje naar het imago van zijn vader, die met de lancering van business seats een van de baanbrekers was in het Europa van de jaren 80. Het motiveert de jongere versie van Mister Michel alleen maar om de club, die al jaren achterop hinkt op vlak van infrastructuur en sportieve resultaten, een serieuze boost te geven.
De nieuwe Leonardo
Noem de betrokkene geen voetbalexpert. ‘Ik zou niet kunnen zeggen wie de beste spelers bij de Portugese U19 zijn…’, gaf Verschueren eerder aan in Sport/Voetbalmagazine. Het ultieme doel van Michael Verschueren is het samenstellen van een raad van wijzen om de transferpolitiek te bepalen. In dat orgaan zouden, niet geheel verrassend, Marc Coucke en Michael Verschueren zetelen, maar ook de chef van het departement scouting en een nieuwe sportief directeur uit het buitenland. In de wandelgangen wordt geopperd dat Anderlecht het sportieve beleid en alles wat eronder valt zou moeten overdragen aan een type Leonardo, de Braziliaan die jaren geleden de functie van general manager bekleedde bij PSG. Het profiel – een grote carrière als speler, internationale uitstraling en vlot meertalig – zou iedereen charmeren op Neerpede. En: een buitenstaander met frisse ideeën zou een einde kunnen maken aan het hokjesdenken bij Anderlecht.
Voor Verschueren zit er niets anders op dan zijn steven te richten naar de zomermercato – hij zal tijd tekortkomen om zich helemaal te kunnen inwerken voor de eerstkomende transferperiode. De keuze van de nieuwe sportief directeur zal doorslaggevend en richtinggevend zijn over de weg die Anderlecht moet inslaan.
25.000 euro per maand
‘Om de belangen van Anderlecht te beschermen, blokkeert de club alle betalingen aan tussenpersonen en dat tot op het einde van het onderzoek. CEO Jo Van Biesbroeck en Luc Devroe, tot op heden nog sportief directeur maar op dit moment met vakantie, bedanken de makelaars voor hun begrip en geduld.’
Verschillende makelaars die afgelopen zomer met Anderlecht optrokken, zijn verbaasd over de teneur van de brief die door de Brusselse bestuurstop werd uitgestuurd. De transferovereenkomsten die laatst werden afgesloten rechtvaardigen geenszins de bevriezing van de commissies, zeker omdat de regelingen en de commissies goedgekeurd werden door de huidige directie.
De hele affaire rond de commissielonen voor de transfer van Youri Tielemans is complexer aangezien alles officieel afgerond werd op 24 mei 2017. Dus lang voor de machtsoverdracht aan Marc Coucke.
Er werd een eerste storting van 750.000 euro uitgevoerd op 31 oktober 2017 op een rekening van Taguillo bv, een van de twee vennootschappen van Christophe Henrotay die in Nederland gevestigd is. Op 31 juli van dit jaar had er een tweede storting van 5.450.000 euro moeten gebeuren op de rekening van dezelfde vennootschap, maar die staat voorlopig op stand-by. Per maand vertraging loopt dat bedrag op met 25.000 euro. Dat is wel een peulschil in vergelijking met het totale bedrag dat Anderlecht verschuldigd is, maar toch…
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
