Lovre Kalinic, onder de lat bij AA Gent: ‘Wij keepers vormen een kleine familie’

Lovre Kalinicschuwt de aandacht. Niet evident als je een dubbele meter boven de grond uitsteekt en je jezelf de beste doelman van onze Jupiler Pro League mag noemen. Het decor voor zijn eerste interview met Sport/Voetbalmagazine werd sterrenrestaurant Horseele, noblesse oblige.

Gent heeft zijn eigen versie van de Grote Vriendelijke Reus en die luistert naar de naam Lovre Kalinic. Een imposante 2,01 meter, maar zelden zo’n beleefde en voorkomende profvoetballer voor onze neus gekregen als de Kroatische doelman. Goedlachs, galant (‘ Watch out, stairs’, waarschuwt hij ons bij een gevaarlijk trapje) en gewillig ingaand op elke eis van de fotograaf.

Nochtans is Kalinic (28) geen fan van de media, het gevolg van een venijnige Kroatische pers, zo zal hij later in ons gesprek benadrukken. Reden ook waarom hij sinds zijn komst naar Gent, nu bijna anderhalf jaar geleden, zelden een interview gaf. Tot nu. Als sterkhouder en eigenlijk enige echte sterspeler van KAA Gent kan hij zich niet langer verstoppen.

We nemen plaats in een rustige, aparte ruimte van restaurant Horseele, gelegen op de vierde verdieping van de Ghelamco Arena. Lovre Kalinic haalt de kauwgom uit zijn mond en knipoogt naar persverantwoordelijke Marc Van Lysebetten: ‘Hierna twee jaar geen interview meer, hè.’

Je kende een aarzelende start van het seizoen: je miste de eerste wedstrijden door een teenblessure en nadien duurde het even voor je weer die présence uitstraalde van eind vorig seizoen. Is dat gevoel nu helemaal terug?

Lovre Kalinic: ‘Onze slechte start is volgens mij te wijten aan een flinke dosis pech en aan de vele nieuwkomers. Het is moeilijk om zeven of acht nieuwe spelers in te passen en meteen resultaten te halen. Voor mij was het ook even zoeken. Maar play-off 1 is altijd ons doel gebleven.

‘Dat de sfeer in de kleedkamer minder jolig is wanneer je veel verliest lijkt me logisch, maar we voelen ons one family, zoals in het logo van de club. Fysiek en mentaal ben ik weer top. Dat geldt voor de hele groep, het komt eropaan dat nog enkele weken vol te houden.’

Er wordt vooral met lof gezwaaid naar de verdediging van Gent, met name jij en het centrale duo Gigot-Bronn. Wat is het geheim van die perfecte samenwerking?

Kalinic: ‘Moeilijk te zeggen. Het vertrouwen in elkaar is groot: als zij een fout maken, raap ik die steek op, en omgekeerd. Ik denk ook dat het een groot voordeel is dat Bronn en Gigot beiden Frans spreken, ze begrijpen elkaar snel. Als je naar je woorden moet zoeken, is het soms te laat. Maar ik wil toch graag het hele team betrekken bij die lof: onze sterke verdediging ligt evengoed aan het werk van onze spits Janga.’

Welke invloed had het overschakelen van een driemans- naar een viermansdefensie op jouw presteren?

Kalinic: ‘Onder Hein Vanhaezebrouck kozen we meestal voor drie achterin, maar als je backs dan te veel aan aanvallen denken, kom je defensief in de problemen. Wanneer je flanken het geen 90 minuten kunnen belopen, geef je op een bepaald moment ruimte weg. Met vier man achterin is het als keeper iets comfortabeler. Speel je met drie verdedigers, dan moet je hoger staan en op interceptie spelen, nu kan ik afwachten.’

Opvallend: Gent krijgt amper goals tegen op standaardsituaties. Waaraan ligt dat?

Kalinic: ‘Ik kom graag uit op hoge ballen, maar alles hangt af van de manier waarop een vrije trap of hoekschop getrapt wordt. Is die strak en laag dan blijf je beter staan als keeper. We trainen natuurlijk op verdedigende standaardsituaties, maar niets bijzonder: we hanteren mandekking. Daar gaat ook mijn voorkeur naar uit. Het is duidelijker en je hebt meer ruimte om uit je doel te komen.’

Is uitkomen op hoge ballen een kwestie van vertrouwen?

Kalinic: ‘Je weet dat je de mist in kunt gaan, maar daar mag je niet te veel bij stilstaan. Je hebt keepers die op hun lijn blijven en rekenen op hun reflexen, wat hun goed recht is, maar ik heb geleerd om te anticiperen. Daarmee maak je op topniveau het verschil.’

Wie trapt in België de lastigste corners? Malinovsky van Genk?

Kalinic: ‘Hij geeft ze hard, maar het lukt niet altijd. Vormer trapt ze ook goed, hoor.’

Hoe belangrijk zijn clean sheets voor jou?

Kalinic: ‘Niet. Akkoord, ze schenken vertrouwen, maar als we elke wedstrijd met 3-2 winnen en zo kampioen worden, teken ik daar meteen voor.’

Door je enorme reikwijdte noemen je ploegmaats je ‘de octopus’. Probeer je met die lange armen en benen soms tegenstanders psychologisch te intimideren?

Kalinic: ‘Neen. Ik kijk niet boos, ik schreeuw niet. Ik focus op mijn job and that’s it. Ik besef wel dat een spits misschien wat gaat nadenken als hij voor mij verschijnt, maar ik probeer niet bewust in het hoofd te kruipen van een tegenstander.’

Je speelt steevast met korte mouwen, waarom?

Kalinic: ‘Omdat er destijds bij Hajduk Split geen keepershirts bestonden met mouwen die lang genoeg waren voor mij, daardoor leek het alsof ik met driekwartsmouwen speelde. Echt geen zicht.’

En je rugnummer 91, zit daar een speciale reden achter?

Kalinic: ‘Neen. Bij Split speelde ik met nummer 12, als tweede keeper. Tot het bestuur besliste dat dat nummer voorbehouden moest blijven voor onze twaalfde man, de supporters. Op hetzelfde moment werd de titularisdoelman naar de reserveploeg verbannen en wilde ik zijn nummer 1 overnemen, maar hij wilde dat niet afstaan. Ik ging op zoek naar iets anders met een 1 in en kwam uit bij 91, dat klonk gewoon goed.’

Je kwam al op je 16e bij de A-kern van Hajduk Split, maar pas op je 23e werd je er eerste keuze. Je weet als geen ander hoe ondankbaar die rol van doublure is, zorgt dat voor empathie met je collega’s nu je bij Gent de onbetwistbare nummer één bent?

Kalinic: ‘Als tweede doelman moet je blijven werken tot je kans komt. Het heeft geen zin te hopen dat je collega faalt, integendeel, het is beter te hopen dat hij het goed doet, zodat hij een transfer afdwingt. Bij Hajduk waren ze bang om zo’n jonge gast in doel te plaatsen. Ik werd enkele keren uitgeleend. Uiteindelijk keerde ik terug en stond ik vier jaar vast in doel, was ik aanvoerder en dwong ik een transfer naar Gent af. Na mij hebben ze het wél aangedurfd een jong talent zijn kans te geven: Karlo Letica is nu een van de sterkhouders van het team. Daar ben ik blij om, hun ogen zijn opengegaan.’

Het was geen evidente situatie toen je begin 2017 bij Gent aankwam: er zaten vijf keepers in de A-kern. Hoe hou je dan de sfeer los?

Kalinic: ‘Keepers vormen een kleine familie. Spelers bekijken ons als halve gekken, toek toek ( tikt op zijn hoofd), dat zorgt voor een sterke onderlinge band. We weten allemaal dat we een lastige positie bekleden. Als je in de fout gaat, wordt enkel in jouw richting gewezen. Ik beschouw de andere keepers als collega’s en probeer zo eerlijk en open mogelijk te zijn.’

Je was belangrijk voor je landgenoot Franko Andrijasevic, die jij overtuigde om voor Gent te tekenen en vervolgens ook nog eens onderdak bood tijdens zijn eerste weken in België. Waarom rendeert de duurste aankoop van Gent voorlopig niet?

Kalinic: ‘De voornaamste reden lijkt me zijn opeenvolging van blessures. Het begon met die nekblessure in de voorbereiding, die vervolgens terugkwam in de Europese match tegen Altach. Net wanneer hij weer fit was, draaide het niet goed met Gent en zocht Hein naar andere opstellingen. Onder YvesVanderhaeghe knokte hij zich in de basis, maar dan sukkelde hij met de ribben. En sindsdien draait de ploeg uitstekend: winning teams never change. Dat begrijpt Franko ook wel.’

Op deze manier mag Andrijasevic natuurlijk fluiten naar een WK-selectie voor Kroatië. In hoeverre denk jij al aan Rusland?

Kalinic: ‘Ik denk enkel aan play-off 1. Zodra die erop zit, draai ik de knop om. Er rest dan nog tijd genoeg om in WK-modus te geraken.’

Kroatië zit in een groep des doods, met Nigeria, Argentinië en IJsland. Het gekke is: jij hebt slechts 10 A-caps, maar twee daarvan waren net tegen IJsland en Argentinië. Twee keer verloren…

Kalinic: ‘Dat waren oefenwedstrijden, een foutje heeft minder zware gevolgen en de scherpte is toch minder dan in een officieel duel. We hebben een sterke lichting, dat bewezen we twee jaar geleden op het EK in Frankrijk. Toen gingen we er in de achtste finales uit tegen Portugal, ze scoorden een lucky goal en wij troffen de paal. Het was zeer nipt. In Rusland mikken we op een kwartfinale.’

Op Instagram zagen we dat grote namen als Rakitic (Barcelona) en Kovacic (Real) reageren op je posts. Het zijn echt vrienden?

Kalinic: ‘Man, jullie journalisten volgen toch echt alles, hè! (grijnst) De mensen denken dat het omhooggevallen vedetten zijn omdat ze bij Real Madrid, Barcelona of Juventus spelen, maar het zijn gewone jongens. Onlangs waren we met de nationale ploeg op stage in Miami, van de coach kregen we de toestemming om de eerste avond samen op restaurant te gaan. Als een bende vrienden. Heel plezant.’

Als doelman lijkt het mij wel een zegen om te kunnen trainen met zulke toptalenten.

Kalinic: ‘Als zij een bal in het hoekje willen plaatsen, komt die ook exact in dat hoekje terecht. Niet een meter verder naar links of rechts. Mario Mandzukic is een beest, zijn kopballen zijn snoeihard, op training valt hij niet te stoppen.’

Een andere spits van de nationale ploeg, Nikola Kalinic, is familie van je?

Kalinic: ‘Hij is een verre neef. We zaten op dezelfde school, maar hij is twee jaar ouder dan ik. In onze vrije tijd -die was er amper – zagen we elkaar niet veel, maar we doorliepen allebei de jeugdreeksen bij Hajduk.’

Sinds oktober hebben jullie met Zlatko Dalic een andere bondscoach, opent dat mogelijkheden voor jou of is Danijel Subasic onaantastbaar?

Kalinic: ‘Er is geen reden om de hiërarchie aan te passen: Subasic is zeer goed bezig en hij heeft zijn hele carrière als een gek gewerkt om dit niveau te bereiken. We komen uitstekend overeen. Ik ken mijn plaats bij de nationale ploeg. Ik ga niet hopen dat hij zich blesseert, of ik zal niet gaan roepen dat ik beter ben dan hij. Hij speelt bij AS Monaco, hè.’

Na het WK wacht jou misschien ook een stapje hogerop.

Kalinic: ‘Wat kan ik daarover zeggen? Mijn makelaar houdt zich met die zaken bezig, maar ik heb hem ook gezegd dat hij mij met rust moet laten zolang er niets concreet is. Met ‘misschien’ kom je nergens. Weet je, bij mijn transfer naar Gent wist ik ook niet dat mijn makelaar al maanden aan het spreken was met het bestuur hier.’

Je doet er nu laconiek over, maar blijkbaar was je toch erg aangedaan toen in 2016 een transfer naar Aston Villa afsprong wegens het ontbreken van een werkvergunning.

Kalinic: ‘Ik was daar inderdaad even niet goed van … welgeteld één dag. De volgende ochtend belde ik naar mijn keeperstrainer Tonci Gabric en vroeg hem om een doorgedreven training. Het was mijn vrije dag, maar ik had die training nodig om mijn frustraties kwijt te geraken. Na twee uur afbeulwerk was mijn hoofd weer vrij en kon ik zorgeloos met Hajduk mee op stage. God heeft toen beslist dat het mijn tijd nog niet was om te vertrekken.’

Is dat hoe jij met tegenslagen omgaat: jezelf afbeulen? Ook in Gent loofden zowel Vanhaezebrouck als Vanderhaeghe de manier waarop je iedere training serieus neemt.

Kalinic: ‘Door hard te werken blijf je scherp en kun je je zelfvertrouwen weer opkrikken. Iedereen gaat weleens door een mindere periode, ik heb ook niet elke ochtend dezelfde goesting om naar training te vertrekken, but you have to push yourself. Alleen zo verhoog je je niveau. Ik besef ook dat dit een mooi leven is.’

Voor een harde werker verbaasde het mij wel te lezen dat je geen fan bent van fitnessen.

Kalinic: ‘Ik meet twee meter, stel dat ik ook een brede kleerkast word, dan verlies ik reactiesnelheid. Ik doe wel veel stabilisatie-oefeningen in de fitness, met veel aandacht voor de schouders en de knieën.’

Moet je niet nog krachtiger worden om in de Premier League je mannetje te staan?

Kalinic: ‘Ik weeg 95 kilogram, my friend. Denk je dat ze me zomaar opzij zetten?’ ( kijkt naar zijn torso en biceps)

Matz Sels had het toch lastig toen hij van Gent naar Newcastle ging.

Kalinic: ‘Het hangt vooral van je ingesteldheid af. Kijk naar Nicolas Penneteau, geen grote keeper en niet meer van de jongsten, maar hij gaat de ballen ver halen. Hij heeft ervaring en durft erin te vliegen, dat is belangrijker dan body.’

Een transfer bepaalt je geluk niet, omdat je sowieso al blij bent het leven van een profvoetballer te leiden, zo verklaarde je in een eerder interview. Wie of wat zorgt voor die nuchtere kijk?

Kalinic: ‘Mijn jeugdvrienden. Ze hebben allemaal een gewone job, ze werken hard en verdienen niet zoveel geld als ik. Als profvoetballer kun je plots honderden vrienden hebben, tot je carrière erop zit en je overblijft met diezelfde vijf van vroeger. Ik heb rond mij al genoeg spelers gezien die plots gekke dingen doen zodra ze veel geld verdienen. Ze vergeten waar ze vandaan komen en wanen zich God. Nu, ieder mag doen wat hij wil natuurlijk, maar voor mij is geld geen drijfveer. Ik wil genoeg hebben om gelukkig te zijn en de mensen rondom mij gelukkig te zien. Dat is het belangrijkste in het leven. Liefde, een goede gezondheid en innerlijke rust kun je niet kopen.’

Je bent christelijke opgevoed, in Split ging je zelfs elke zondag naar de kerk. Doe je dat ook in België?

Kalinic: ‘Ja, indien de wedstrijdkalender het toelaat. Maar ik praat daar niet zo graag over. Men beleeft het geloof hier helemaal anders, merkte ik snel. Bijna niemand gaat nog naar de kerk en feestdagen zoals Pasen worden amper gevierd. In Antwerpen hebben ze een kerkdienst in het Servo-Kroatisch. Antonio Jezina, tweede keeper bij Antwerp, komt daar ook vaak. Ik heb er al veel mensen leren kennen. Sommigen nodigen mij bij hen thuis uit, Kroatische families die naar België kwamen voor één of twee jaar maar hier uiteindelijk bleven. Ik vind het interessant om naar hun verhalen te luisteren.’

Wat zoek je precies in de kerk?

Kalinic: ‘Telkens ik daar buitenkom voel ik me sterker, rustiger. Dan gloeit er iets binnenin mij … alsof ik kan vliegen. Het valt moeilijk uit te leggen aan iemand die niet gelooft. Maar ik ga in de kerk niet bidden om goede prestaties op het voetbalveld of een mooie transfer, ik bid om een goede gezondheid voor mijn familie.

‘Ik geloof dat er ons na dit leven nog een ander leven wacht. Maar goed, iedereen moet doen wat hij juist acht. Als je gelooft dat je God zult vinden in een casino, mag dat evengoed. Ieder kiest zijn eigen pad.’