Vijf redenen om de Bundesliga NIET te volgen

Eindelijk terug voetbal! Of toch niet? Er zijn een aantal verdraaid goeie redenen om niet naar Bundesligawedstrijden te kijken.

1. Medeplichtig aan een misdaad

Elke weldenkende mens weet dat het te vroeg is om te beginnen voetballen. Het risico op besmetting kan niet uitgesloten worden en het virus heeft nog veel geheimen. Eén daarvan: wat zijn de gevolgen op langere termijn? Wetenschappers vermoeden dat Covid-19 schadelijk kan zijn voor het hart, maar daarvoor is nog verder onderzoek nodig.

De voetbalcompetitie heropstarten is dus eigenlijk een wetenschappelijk massa-experiment, waarbij spelers en technische staf ‘de ratten in het laboratorium’ zijn, zoals de Duitse gezondheidsexpert Karl Lauterbach het noemde in het weekblad Der Spiegel.

Dit soort van experimenten kan je niet anders dan misdadig noemen. En ernaar kijken is een vorm van medeplichtigheid.

2. De geur van geld

Geld stinkt, luidt het gezegde. Het is diezelfde stank die straks door de stadions in de eerste en tweede Bundesliga zal waren. Want laat ons wel wezen: de enige reden waarom de competities afgewerkt moeten worden, is om ervoor te zorgen dat Duitse clubs straks een belangrijk deel van hun inkomsten uit de tv-rechten niet moeten missen.

De verkoop van mediarechten heeft een enorme plaats in het budget van voetbalclubs ingenomen. Een te grote plaats. In het geval van de Bundesliga: als de competitie stopgezet wordt, zal het verlies 735 miljoen euro bedragen. Wordt er verder gevoetbald, dan is dat ‘slechts’ 240 miljoen euro.

Het positieve kortetermijneffect van die mediarechten is dat het veel clubs in Duitsland van de afgrond gered heeft, maar het coronavirus legt nu het zout op de wonde. En dat doet extra pijn.

3. Spelers als dwangarbeiders aan de ketting

Ze mochten het niet zeggen van hun clubs, maar hier en daar waren er wel spelers die hun bedenkingen uitten bij hoe alles moest wijken voor het financiële welzijn van hun club en dus de hervatting van de Bundesliga. Dat daarbij de gezondheid – niet alleen van de spelers maar ook van hun omgeving – op het achterplan werd gedrukt, leverde gefronste wenkbrauwen op. Denk maar aan de commentaren van Birger Verstraete, van 1.FC Köln, en Neven Subotic, van Union Berlin.

Spelers zitten in een moeilijk spagaat. Ze zijn bang om het coronavirus op te lopen, maar ze willen tegelijkertijd de werkgever die hun loon betaalt, niet teleurstellen. Velen zien het niet zitten om nu al terug te beginnen voetballen, maar ze doen het omdat het moet, als dwangarbeiders aan de ketting van hun club.

4. You will walk alone

Voetballen voor drie man en een paardenkop, zoals het Vlaamse spreekwoord luidt, daar moeten de spelers het straks mee stellen. Geen collectief delirium – huilende mannen met baarden, dolgelukkige kinderen, kirrende mama’s,… – dat voetbal zo mooi maakt. Geen You Never Walk Alone of andere gezangen die van de tribunes rollen. Geen spelers die na een doelpunt over de reclameborden springen om te gaan vieren met de fans.

En Benito Raman zal na een match van Schalke 04 de microfoon niet moeten vastgrijpen om een liedje aan te heffen, want er zal niemand meezingen.

5. Niet in de geest van de sport

Wat als…? Wat als niet bij Dynamo Dresden twee positieve coronagevallen waren ontdekt, maar bij Bayern München? Een interessante denkoefening. Dynamo Dresden is ‘slechts’ een tweedeklasser. De hele ploeg is twee weken in quarantaine gezet, wat neerkomt op: alle spelers thuis tussen vier muren en twee weken niet trainen.

Dat is nefast in de conditionele opbouw naar een reeks wedstrijden. Dynamo Dresden zal dus sowieso benadeeld zijn voor het vervolg van de competitie.

Wat als die quarantaineregel Bayern München getroffen zou hebben? Dan zou, de Duitse Pünktlichkeit kennende, de competitie ook weer op gang getrapt zijn, zonder de recordkampioen. Maar er zou wel veel meer stennis rond gemaakt worden.

Want twee weken niet mogen trainen, is dat geen competitievervalsing? Moet je elkaar niet zoveel mogelijk met gelijke wapens kunnen bestrijden? De enige verliezer in dit alles is de geest van de sport.