Waarom de opwarmer voor het WK toch wat van uw aandacht verdient.
Er wordt zo weinig aandacht aan besteed dat u het mogelijk nog niet eens doorhad, maar zaterdag start in Rusland de Confederations Cup, het vierjaarlijkse landentoernooi waarvan de belangrijkste eigenschappen zijn dat het de Wereldvoetbalbond FIFA geld opbrengt en als generale repetitie geldt voor de organisator van het WK voetbal een jaar later.
De Confederations Cup wordt gespeeld met acht landen, de winnaars van de zes federaties (de Europese, de Noord- en Midden-Amerikaanse, de Zuid-Amerikaanse, de Aziatische, de Afrikaanse en de Oceanische) aangevuld met de regerende wereldkampioen en de gastheer. In dit geval zijn dat respectievelijk Portugal, Mexico, Chili, Australië, Kameroen, Nieuw-Zeeland, Duitsland en Rusland. De Portugezen en de Duitsers tonen alleszins maar weinig interesse in het toernooi, de Mannschaft reist zelfs met een B-ploeg af. Chili is dan weer wel gebrand op een topprestatie.
Maar hoewel er voldoende argumenten zijn om de relevantie van het toernooi in twijfel te trekken, heeft de Confederations Cup in zijn 25-jarige geschiedenis toch ook wat prachtige voetbalmomenten opgeleverd (lees een uitgebreidere analyse: de zin en onzin van de Confederations Cup). Een overzicht.
Dubbele hattrick in de finale (1997)
In 1997, in Saoedi-Arabië, schopte Australië het verrassend tot de finale, waarin het oog in oog stond met het grote Brazilië. In de groepsfase hadden de Aussies de Seleçao nog op een scoreloos gelijkspel weten te houden, maar in de finale schoot het ruimschoots te kort. Dankzij hattricks van zowel Ronaldo als Romario werd het maar liefst 6-0.
Spektakelfinale (1999)
De Confederations Cup staat garant voor doelpunten. Op de editie in 2001 na lag de gemiddelde doelpuntenproductie altijd hoger dan 2,3 per wedstrijd en in 1997, 1999, 2005 en 2013 zelfs hoger dan 3 per wedstrijd. En in zes van de negen vorige finales werden minstens drie doelpunten gemaakt. De meest spektakelrijke finale was die tussen gastland Mexico en Brazilië in 1999, met de thuisploeg die aan het langste eind trok: 4-3.
Team USA net niet (2009)
In 2009 ontpopten de Verenigde Staten zich tot toernooirevelatie, hoewel ze hun eerste twee groepsmatchen zwaar hadden verloren (1-3 tegen Italië en 0-3 tegen Brazilië). Daarna volgden zeges tegen Egypte (3-0) en vervolgens tegen Spanje (2-0) in de halve finales en mochten de Amerikanen in de finale in Johannesburg tegen Brazilië met een comfortabele 2-0-voorsprong gaan rusten. Helaas voor Team USA trok de Seleçao, met onder andere Kaka en Luis Fabiano, de scheve situatie in de tweede helft nog recht: 2-3. Het winnende doelpunt kwam van verdediger Lucio in de 84e minuut.
De Confederations Cup in Zuid-Afrika was trouwens ook de eerste keer dat de hele wereld kennis maakte met de vuvuzela…
Droomfinales (2005 en 2013)
Soms krijgt het toernooi ook een echte droomfinale, zoals het Zuid-Amerikaans onderonsje Brazilië – Argentinië in 2005 en Brazilië – Spanje in 2013. Telkens trok de Seleçao aan het langste eind, respectievelijk met 4-1 en 3-0. Brazilië is met vier eindzeges overigens ook de meest succesvolle natie op de Confederations Cup.
In 2005 stonden op het wedstrijdblad klinkende namen als Robinho, Ronaldinho, Adriano, Kaka, Riquelme en Zanetti:
In 2013 trakteerde Neymar het publiek op twee prachtdoelpunten:
Klein duimpje Tahiti (2013)
Vier jaar geleden veroverde Tahiti de harten van de neutrale voetbalsupporter. Voor het eiland in de Stille Zuidzee was kwalificatie al zo’n ongeziene prestatie, dat de zware nederlagen op de Confederations Cup de pret niet meer konden bederven. Tegen Nigeria werd met 1-6 verloren, tegen Uruguay met 0-8, maar de zwaarste pandoering kwam van regerend Europees en wereldkampioen Spanje: 10-0. Voor Tahiti was dat meteen de grootste affiche in de geschiedenis van het land.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier