Rode Duivels: afgerekend en uitgeteld

Deze generatie haalde veel uit zichzelf en haar talent en zal nog lang nazinderen, maar een prijs zal ze – helaas – niet halen.

‘Ik ben fan van de Nations League. Die bevrijdt ons van vriendschappelijke wedstrijden, om ze te vervangen door duels van hoge kwaliteit.’

Dixit Roberto Martínez, vaak in interviews en gisteren nog eens in L’Equipe.

Hij kreeg in Turijn wat hij hoopte. Alleen de afloop viel tegen. Weer brons is het hoogst haalbare. Maar het zal niet leiden tot de gekke taferelen van 2018 op de Brusselse Grote Markt.

Op zich heeft hij wel gelijk. Dit nieuwe tornooi wordt afgewerkt volgens een interessante formule die de UEFA in het achterhoofd houdt voor haar Champions League. Een intense vierdaagse vol spanning en topvoetbal, een minicompetitie tussen vier sterke landen.

De eerste keer met Portugal, Nederland, Engeland en Zwitserland (daar hadden de Belgen ook al bij moeten zijn), een tweede keer met de zuidelijke toppers Italië, Frankrijk en Spanje, aangevuld met het nummer 1 van de wereld. Europa’s beste.

Woensdag genoten we al van Spanje-Italië, bevochten op het scherp van de snee. En dan moest dat knotsgekke België-Frankrijk nog komen, met twee dolle kwartieren. Eentje voor de rust van de Rode Duivels, eentje erna van de Fransen. Telkens bekroond met twee goals.

Lachjes en schouderklopjes

Van een revanche, drie jaar en drie maanden na het duel in Sint-Petersburg, wilde Roberto Martínez vooraf niet spreken. Hij had het over ‘een volgende’ wedstrijd in de evolutie van zijn team. Je kreeg ook niet direct het gevoel dat de Franse of de Belgische spelers uit waren op een revanche, mes tussen de tanden.

Wat Italië en Spanje aan intensiteit in de duels in Milaan lieten zien, was een dag later voor de rust heel anders. Al in de spelerstunnel voor de wedstrijd zag je lachjes, handjes schudden, schouderklopjes. Je proefde respect, van Benzema voor Hazard en Witsel, van Carrasco voor Mbappé en omgekeerd. Daar stond de blik niet op volle focus, zoals bij een echt tornooi.

Was het daarom dat De Bruyne al in minuut drie een unieke kans liet liggen? Je zag Martínez bliksemen met de ogen na de redding van de Franse doelman.

De Rode Duivels leken in balverlies in de openingsminuten hetzelfde probleem te hebben als op het WK. Heel veel vrijheid voor Griezmann, Tielemans moest voortdurend schipperen tussen doordekken op Pogba of Rabiot en het in de gaten houden van het Franse nummer zeven. Gelukkig was in het vervolg van de actie Jason Denayer of Jan Vertonghen bij de les. Vooral Denayer, lang onzeker, kwam scherp tussenbeide om steken op te rapen.

Toen de Fransen de druk op de bal wat lieten zakken, konden de Rode Duivels tonen waar ze goed in zijn: balcirculatie, spelen vanuit balbezit. Niet aan een te hoog tempo, daarvoor was er bij de Leicesterboys Castagne en Tielemans te veel afval en onrust in hun voetbal, was Witsel ook niet scherp genoeg en had De Bruyne in Hazard wel een partner om te tikken, maar geen provocateur, zoals Hazard drie jaar geleden deed tegenover Pavard.

Het kabbelde zo heen en weer, handbal leek het, tot eerst Carrasco toesloeg en daarna Lukaku bewees dat hij met gezicht naar doel veel sterker is dan met de rug. Met 2-0 de rust in, je kon het amper geloven. Rabiot en Pogba liepen er maar wat tussen, toeschouwers. Net als Benzema in balverlies.

Versnelling

Toen kantelde de wedstrijd. Veel scherper kwam Frankrijk uit de kleedkamer. Mbappé schakelde een paar versnellingen hoger, op zoek naar eerherstel na veel kritiek tijdens het EK, een moeilijke zomer en een blessure in september die hem deed afhaken bij Les Bleus en waarvoor hij ook kritiek kreeg. Le malade imaginaire dribbelde, joeg Belgen in balbezit op, kreeg de rest mee, deed overstapjes en zag Benzema scoren.

Een paar minuten later profiteerde Griezmann van onrust aan de bal bij Tielemans, die een strafschopfout beging. Lukaku was eerder al bij Martínez om ingrijpen gaan vragen, maar voor de bondscoach kon reageren door Tielemans naar de kant te halen, was het kwaad al geschied.

Vanaken en even later Trossard vielen goed in, maar konden ook niet vermijden dat ze achterin nog eens in de fout gingen. Slecht wegwerken van Alderweireld leidde tot een zegetreffer op de negentigste minuut, een paar minuten nadat Lukaku zijn treffer zag afgekeurd vanwege buitenspel.

Lege handen

En zo blijven de Belgen met lege handen achter. Drie jaar lang nummer één op de FIFA-ranking is een mooie troost voor een generatie die veel liefde voor de nationale ploeg toonde, maar op beslissende momenten toch net dat foutje te veel maakte.

Zoals op het EK en het WK bleek, moeten de Duivels allemaal top zijn, of zo goed als, om het tegenover de beste landen over de streep te kunnen trekken. Tegen Brazilië lukte dat en met veel geluk vorige zomer tegen Portugal ook. Geluk ja, want de XG waren 0,4.

Lukaku was bij momenten top, op andere dan weer ongelukkig tegen een overmacht aan verdedigers. De Bruyne groeide in de wedstrijd, in dat ene schot na de rust school veel frustratie om de gang van zaken, maar anderen waren minder.

Hazard voetbalde maar af en toe echt scherp naar doel, en liep liever wat weg uit de zone van de waarheid, terwijl vooral Witsel en Tielemans te veel balverlies leden eens het tempo omhoog schoot.

Scoren doen ze sedert het WK altijd, maar achterin blijven de Rode Duivels kwetsbaar bij gebrek aan druk op de bal van de hele ploeg in balverlies en onrust aan de bal in het uitvoetballen als ze worden onder druk gezet. Ook de bondscoach maakte geen te beste beurt. Door sneller in te grijpen had Roberto Martínez wat ellende voor Tielemans kunnen vermijden, met Vanaken zat een rustiger aanspeelpunt en doorgeefluik toe te kijken in de opwarmingszone.

Of de match van zondag, tegen de Europese kampioen, ook als revanche zal worden gezien, valt te betwijfelen. Het wordt eerst deze kater doorspoelen en dan weer de rug rechten. Want reiken naar een trofee is één, hem ook pakken oneindig veel moeilijker.