De beste speler van de vorige play-offs woont nu in dezelfde wijk als enkele vedetten op hun retour: Xavi, Nigel de Jong, Samuel Eto’o… In Qatar overvleugelt hij de competitie. Een verhaal tussen volle portemonnees en lege stadions.
The Pearl. Dat is de hipste plek in Doha, een stad die uit zichzelf al bijzonder hip is. The Pearl is een complex van luxueuze gebouwen op een kunstmatig aangelegd, cirkelvormig eiland. Paradijselijk. Daar speelt zich het nieuwe Qatarese leven van Edmilson Junior af. Zijn club Al-Duhail SC, de rijkste en belangrijkste van het land, gaf hem de keuze toen hij hier in de zomer neerstreek: een groot huis met zwembad, zoals de meeste van zijn ploegmaats, of een appartement op dit kunstmatige eiland. Hij koos voor The Pearl en zijn privéstranden.
Dat appartement is een paleis met drie verdiepingen. Op de bovenste is er een enorme veranda, op de middelste een salon van XXL-formaat en op de onderste vijf grote suites. Een pingpongtafel staat daar al klaar en in een van de andere suites wordt een sportzaal ingericht. Junior in het land van de overdaad.
Het lot van de beste speler van de vorige play-offs nam halverwege de maand mei een wending. Het moment dat Roberto Martínez zijn ruime spelerslijst met kanshebbers op het WK bekendmaakt, vormt een keerpunt in zijn leven. Die dag zit heel de familie bijeen bij zijn ouders. ‘We zaten met een man of twintig naar de persconferentie van Martínez te luisteren’, vertelt vader Edi, die zelf na zijn carrière bij Seraing, Standard en Oostende ook een poosje naar de Emiraten trok. ‘Ik legde een test af in Dubai, nadien nog een in Qatar, maar er kwam niks uit voort.’ En dus zitten op de dag van de aankondiging door Roberto Martínez in het huis van de Edmilsons in Seraing onder meer Junior, zijn ouders, zijn broer Ediberg (genoemd naar de tennisser Stefan Edberg), zijn makelaar, enkele vrienden en neven. De meest begaafde van de familie draait een knop om wanneer hij ziet dat zijn naam niet op de lijst staat. Waarom het niet wat verder gaan zoeken? Als hij dan toch geen Rode Duivel is, dan is er tenslotte niks dat hem hier houdt. ‘Had Martínez hem meegenomen naar het WK, dan had hij allicht nog in Europa gespeeld’, zegt zijn vader vandaag.
Edmilson Jr draaide een knop om toen hij zag dat zijn naam niet op de WK-lijst van Martínez stond.
Met Rambo naar Doha
Anderlecht had interesse. Marc Coucke, Luc Devroe en Hein Vanhaezebrouck, die hem al eens had uitgenodigd naar Gent om te praten, zien wat in hem. Maar zelf heeft hij geen zin om in Luik hetzelfde onthaal te moeten ondergaan zoals Steven Defour of Adrien Trebel, dat speelt mee in zijn overwegingen. Fiorentina meldt zich ook, maar de meest concrete interesse tijdens de zomer komt van FC Porto. In het geheim wordt een ontmoeting geregeld bij Luciano D’Onofrio. De coach van Porto, Sérgio Conceição, maakt de verplaatsing en probeert Edmilson te verleiden. Alleen moet de club eerst Yacine Brahami zien te verkopen, dus is er wat geduld nodig. Eind juli slaat alles om. De mensen van Al-Duhail, die aan het eind van het seizoen naar België waren gekomen om een andere Standardspeler te bekijken, gaan vol voor Junior. Ze doen hem meteen een aanbod om van te duizelen. Alles raakt snel geregeld.
Terug naar The Pearl. Junior Edmilson is in Qatar met zijn gat in de boter gevallen. Er was ook geen mooi liefdesverhaal om hem in België te houden. Hij was enkele maanden samen met een knappe Vlaamse mannequin, die geen enkele match van Antwerp mist en als hostess voor de Pro League werkt. Ze zijn als goeie vrienden uit elkaar gegaan en het meisje begon een relatie met Mickaël Tirpan – ondertussen zijn ze zelfs getrouwd. Junior is dus vrijgezel. Of toch zo ongeveer. Hij nam zijn beste vriend mee naar Doha, Rambo, die hij leerde kennen op de schoolbanken in Jemeppe. ‘ Rambo had ook niet veel dat hem in België hield’, legt Edi uit. ‘Geen vaste vrienden, een slechte job…’ En dus woont Rambo nu voltijds in Qatar om het eventuele heimwee van Edmilson te bestrijden.
Het netwerk van PSG
Afgezien daarvan speelt Junior in Qatar gewoon voetbal. En hij komt uit voor de club die in het land alles kapot speelt. Al-Duhail is de schrik van de andere clubs. Sinds 2011 speelden ze zes keer kampioen en wonnen ze een pak bekers en supercups. Het is ook bij deze club, die toen een andere naam droeg, dat Eric Gerets heeft gewerkt. Het bestuur heeft Gerets trouwens gepolst toen het interesse begon te tonen in Edmilson en Gerets had alleen maar positieve woorden voor hem over. Al-Duhail behoort tot hetzelfde netwerk als Paris Saint-Germain: de baas van de Qatarese club is de rechterhand van de sterke man van PSG.
Een aantal weken geleden hebben de ouders van Junior hun zoon een bezoek gebracht. Edi dacht op een bepaald moment dat hij er zijn hachje bij ging inschieten. ‘Junior had gezegd niet op dat ogenblik te gaan, omdat het te warm was. Maar we zijn toch vertrokken. Het was er een bakoven. Op sommige dagen tot 54 graden. Ik herkende ook niks meer van het Qatar waar ik twintig jaar geleden ging testen. Destijds was er al die rijkdom niet. Maar je moet ook wel weten dat het een land met twee gezichten is. Telkens je beelden ziet van Qatar, zijn dat vooral stranden, enorme buildings en dikke auto’s. Zo is het in Doha. Maar ga je wat verder, dan heerst er armoede of is er in elk geval geen luxe meer. Kleine bakstenen huizen die niks meer te maken hebben met de futuristische gebouwen die we voortdurend te zien krijgen. Er zijn dingen die me daar echt gechoqueerd hebben. Om te beginnen de rust op straat. Het was er zo heet dat niemand een voet buiten de deur zette voor het avond werd. En dan waren er gasten die met hun ellebogen werkten om de auto’s van de rijken te mogen wassen voor omgerekend drie euro. Neen, niet iedereen zwemt in het geld in Qatar.’
Hulpdiensten op training
Op de dag dat Edi een training van zijn zoon bijwoonde, merkte hij op training die bewuste rechterhand van de voorzitter van PSG op, alleen in een hoek van het trainingscomplex. ‘Hij wordt daar enorm gerespecteerd. Wanneer hij eraan komt, gaat iedereen opzij.’ En het leek alsof het leger paraat was. ‘Langs het terrein stonden twee dokters, ambulanciers, brandweerlui… Ze bleven tot de laatste minuut, van zodra de training er opzat vertrok de ambulance. Zodanig zat de schrik erin dat een speler onwel zou worden door de hitte. Toen de spelers en de trainers weer naar de kleedkamers waren, kwam er wel tien man het veld op om alle stukken te repareren en daarna trad de automatische besproeiing in werking. Ze sproeien daar voortdurend. Het zijn echte grasvelden, biljartvlak, geen synthetische.’
Lang niet iedereen zwemt in het geld in Qatar.
Al-Duhail speelt niet in een van de stadions van het komende WK, maar twee daarvan zijn wel al klaar en Edmilson heeft er al in gespeeld. ‘Voor we binnen gingen was het bloedheet, onverdraaglijk’, vertelt Edi. ‘Van zodra je binnen bent, is het maar een graad of twintig, door de airco. Enorme buizen rond het veld, op drie niveaus, blazen koele lucht. Op het veld voel je dat effect ook. Junior zegt dat de temperatuur heel normaal is, zoals bij ons.’
Het is geen verrassing dat Al-Duhail de competitie overvleugelt. De ploeg wordt getraind door de Tunesiër Nabil Maâloul, die op het voorbije WK bondscoach was van zijn land. Het feit dat hij Frans spreekt, heeft de integratie van Edmilson bevorderd. Er zit ook een Marokkaanse speler in de kern en er is een Braziliaanse kolonie met een speler ( Lucas Mendes, ex-Marseille), twee kinesisten, een dokter en een tolk. Op het ogenblik kan de ex-speler van Standard dus schakelen tussen Frans en Portugees en hij volgt ook cursussen Engels om te communiceren met zijn Qatarese ploegmaats.
‘Omdat niemand hem kende toen hij hier aankwam, had hij het aanvankelijk wat moeilijk op het veld’, vertelt zijn vader. ‘Ze betrokken hem weinig in het spel. Het heeft even geduurd voor de andere spelers zijn kwaliteiten leerden kennen. Bovendien eiste de trainer een hoge pressing tijdens heel de match. Door de hitte was dat verschrikkelijk. Na de eerste match die Junior speelde, wist hij niet meer waar hij was op het eind van de match. In dat stadion was er geen airco.’ Hij speelde ook al in stadions voor het WK die 50.000 zitjes tellen en waar er hooguit 500 toeschouwers zijn. Allemaal mannen in het traditionele lange witte gewaad. Geen enkele supporter draagt een shirt van de ploeg en dus zijn er ook geen fanshops in Qatar. ‘Hij mist de sfeer wel, dat geeft hij toe, zeker gezien hij van Standard komt.’ Junior heeft wel een gewoonte overgehouden van zijn eerste profwedstrijden: zodra hij gedoucht heeft, belt hij zijn vader voor een korte debriefing.’
Supercup
Er blijft altijd iets van Standard in hem zitten, hij noemt het de club van zijn hart. Hij was onlangs enkele dagen in België en zijn eerste reflex was om even dag te gaan zeggen op de Académie. Is zijn koppigheid bij het begin van de voorbereiding in de zomer, toen hij een hele week broste om zijn vakantie voort te zetten, dan vergeven en vergeten? ‘Dat was een misverstand’, zegt Edi. ‘We zaten met de familie in Brazilië en Junior had Bruno Venanzi gecontacteerd om een week extra te vragen. Venanzi had er niet op gereageerd en dus dacht Junior dat het dan wel in orde zou zijn – na Brazilië had hij nog een week in Bulgarije geboekt. Toen het hem werd geweigerd, besloot hij om alsnog te vertrekken. Hij heeft daar een fikse boete voor gekregen.’
Nadien keerde hij terug op training en stond de supercup tegen Club Brugge op het programma. ‘Vóór die wedstrijd was alles geregeld met de Qatari. De mensen van Standard wilden dat hij speelde, de Qatari wilden daar niet van weten, uit schrik dat hij zich zou blesseren. De clubbesturen hebben overleg gepleegd en de Qatari hebben uiteindelijk aanvaard dat hij de supercup zou spelen. Hij zat met zijn hoofd al elders, maar hij heeft nog alles gegeven. Na het einde van de wedstrijd maakte hij bekend dat hij wegging.’
In zijn nieuwe competitie lopen enkele wereldsterren op hun retour rond. In de Stars League van 2018/19 zijn dat bijvoorbeeld Xavi, Nigel de Jong en Samuel Eto’o. Edmilsons ploeg speelde de kwartfinales van de Aziatische Champions League en werd uitgeschakeld door het Iraanse Persepolis. De terugwedstrijd werd gespeeld voor 100.000 uitzinnige toeschouwers.
3,5 miljoen per jaar, netto!
Geen enkele voetballer in de Belgische competitie benadert nog maar het salaris van Edmilson Jr. Bijna 3,5 miljoen per jaar. Belastingvrij. Hij heeft een contract van vier seizoenen, reken dus maar uit. De jongen kan het breed laten hangen en dat doet hij ook. Al-Duhail heeft hem de traditionele clubauto ter beschikking gesteld: een dikke 4×4 Mercedes ML. Het Duitse merk met de ster is al langer zijn dada, dus kocht hij ook een AMG. ‘Met de grootste motor die Mercedes heeft’, zegt Edi. ‘Dat is echt een straaljager.’ Daarbij ook nog een Range Rover Velar, dezelfde als die hij in België had. Als een goeie prins heeft hij aan zijn broer en aan zijn ouders de bakken overgelaten waarmee hij reed toen hij bij Standard speelde: een S-klasse voor Ediberg, de Range Rover voor Edi en diens vrouw. ‘Hij is altijd dol geweest op auto’s en schoenen’, gaat zijn vader voort. ‘Alleen al tijdens zijn periode bij Standard heeft hij vijf of zes auto’s gehad, waaronder een Porsche Panamera.’
De Range Rover die hij van Junior ‘erfde’, heeft trouwens een bijzondere geschiedenis. Standard was op stage in Spanje. Toen hij langs een concessiehouder passeerde, werd hij daar verliefd op die Velar die er tentoongesteld was met een uitrusting die in België niet te vinden is. Hij kocht hem en vroeg aan zijn makelaar om naar ginder te komen en de auto naar huis te rijden. Een beest met een drielitermotor. Aanvankelijk was hij bordeaux, nadien geel en momenteel kaki. Een passie, dat is wel duidelijk!
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
