Aanvankelijk wilde Michel Preud’homme dat hij de bal vlugger afgaf. Maar dat ligt niet in de natuur van Moreira. “Dat wil niet zeggen dat ik mezelf voor Maradona neem.”

Eind september werd hij in Portugal de beste Portugese speler in het buitenland genoemd, maar zelf vond Almani Da Silva Moreira (23) zijn aanhef in de Belgische competitie tamelijk mislukt. Aan de aanpassing aan België heeft het nochtans niet gelegen. Bij Standard moeten de spelers tegenwoordig zelf voor een woning, een wagen enzovoort zorgen : niet evident voor iemand die geen woord Frans kent. Maar Moreira moppert niet : “Ik heb een aantal buitengewone mensen ontmoet, die me enorm geholpen hebben bij de uitbouw van mijn dagelijkse leven.”

De problemen situeerden zich wel degelijk op het voetbalveld. In de voorbereidingsperiode acteerde hij veelbelovend. Nadien, in de beginfase van de competitie, showde hij wel leuke dingen, maar doorgaans ver van de zone van de waarheid. En dus stelde Moreira zich vragen. ” Michel Preud’homme weet precies wat hij wil en heeft een uitgesproken mening over het werk dat elke speler moet verrichten. De eerste weken hamerde de trainer er constant op dat ik de bal vlugger moest afgeven. Hij gaf me zoveel richtlijnen dat ik soms de training met koppijn beëindigde. Ik probeer die aanwijzingen zo strikt mogelijk uit te voeren, maar stelde vast dat ik veel te lateraal voetbalde. Dat is helemaal mijn spel niet, ik voelde me daar ongemakkelijk bij.

“Voor de wedstrijd tegen Moeskroen ( op de vijfde speeldag, nvdr) nam ik me voor om te tonen dat ik veel meer in mijn mars had dan de trainer van me vroeg. Ik had dat nodig voor mijn zelfvertrouwen, en ook voor de ploeg was het goed, want er werden te weinig beslissende acties gemaakt. Tegen Moeskroen dribbelde ik veel verticaal en lag ik aan de basis van onze twee goals ( Standard versloeg Moeskroen met 2-1, nvdr). De trainer had gezien dat ik totaal bevrijd gevoetbald had en vroeg me om daarmee door te gaan. Nu, dankzij zijn richtlijnen kan ik veel beter het moment kiezen waarop ik een actie moet maken, en het moment waarop ik moet temporiseren. Dus vind ik dat hij er goed aan gedaan heeft om me af te remmen. Dat was een goede les voor mij.”

I

n de periode dat Moreira zwalpte, werd ook de ploeg onder kritiek bedolven. Er werd Standard een tekort aan panache verweten, vooral in zijn uitwedstrijden. Moreira vond de kritiek onterecht. “Als de mensen spektakel met efficiëntie verwarren, is dat hun probleem, niet het onze. Je moet als ploeg geduld kunnen opbrengen, rekenen en wachten om toe te slaan. Michel Preud’homme legt daar dikwijls de nadruk op. Op dat vlak toont deze ploeg veel maturiteit, vooral dankzij onze trainer, die altijd de eerste is om zijn kalmte te bewaren. Op training is het al gebeurd dat hij zich kwaad maakt omdat hij oordeelt dat we een oefening te weinig geconcentreerd afwerken. Maar voor, tijdens en na een wedstrijd blijft hij de rust zelve, met die houding geeft hij ons vertrouwen. Iedereen voorspelde ons een moeilijk seizoen, maar zie waar we staan.”

Standard kreeg in die bewuste episode ook te horen dat het te veel de lange bal hanteerde. Opnieuw gaat Moreira niet akkoord. “Zolang dat niet systematisch gebeurt, zie ik het probleem niet. Als iedereen in het middenveld gedekt is, kan je toch beter een lange bal gebruiken. Dat deed Baresi toch ook, nietwaar ? Ik wil graag een uitdrukking van Jaime Pacheco, mijn trainer bij Boavista, gebruiken. Die zei ons bij herhaling dat het niet onze taak was om onszelf voor Maradona te nemen. Het belangrijkste is je kwaliteiten goed te kennen, en die te benutten.”

Een van de kwaliteiten van Moreira is zijn balrecuperatie. Dat Preud’homme hem in een mindere periode in de ploeg liet staan, had minder met zijn vermogen tot het maken van een beslissende actie te maken, dan wel met zijn voor een aanvaller opmerkelijk werkvolume. “Ik ben dat gewoon. Misschien komt het omdat ik altijd gespeeld heb in bescheiden ploegen, waarin iedereen zijn deel van het werk moest doen. Maar vooral omdat het in mijn natuur ligt. Bij Gil Vicente was ik vagabundo – zo noemen ze in Portugal de tweede aanvaller, de spits die de defensie van de tegenstander moet destabiliseren en die de relance van de tegenpartij moet afremmen. Alvaro Magalhaes, mijn trainer, leerde me hoe ik me moest opstellen eens een aanvallende actie van onze ploeg afgebroken werd. Jaime Pacheco werkte in dezelfde zin verder. En na een jaar zonder speler was de honger natuurlijk groot.”

Op de Belgische speelvelden wordt hij hard aangepakt, maar Moreira laat zich niet provoceren. Hooguit schudt hij bij zoveel aanslagen op zijn ledematen even met het hoofd. “Veel spelers hebben meer oog voor de man dan voor de bal. Op Sint-Truiden was er iemand die bovenop me ging staan en mijn rechtstreekse tegenstander hield niet op met praten tegen mij. Ik kan niet zeggen of hij me aan het beledigen was, want ik verstond er geen woord van. Maar ik vermoed niet dat hij me op de koffie uitnodigde. Nu, het blijft toch allemaal minder gewelddadig dan Jean-Claude Van Damme, mijn favoriete acteur ( lacht).”

H

oe het dit seizoen met Standard verder moet, weet Moreira niet. “Toen ik mijn contract bij Standard tekende, werd er niet bij gezegd waarop de ploeg dit jaar mikte. Ze vroegen me alleen om mijn best te doen om mijn loopbaan opnieuw te lanceren en om nuttig te zijn voor het team. Daar hou ik me ook aan. Ik zie dat de groep van dag tot dag leeft. Wij treden elke tegenstander met respect maar ook met zelfvertrouwen tegemoet. We proberen de tegenstander het spelen te beletten en op de eigen speelhelft terug te dringen.”

Daar tracht Moreira ook Simon Tahamata van zijn ongelijk te overtuigen. Tahamata zei van Moreira dat hij zich als voetballer alleen van zijn linkervoet kon bedienen. Moreira, lachend : “Terwijl ik in werkelijkheid rechtsvoetig ben. Maar als de bal voor mijn linkervoet komt, kan ik er ook mee overweg. Links of rechts, het maakt me weinig uit. Vraag me niet hoe het komt. Ik heb er niet speciaal op geoefend. Ik veronderstel dat het een gift van de natuur is.”

En de supporters van Standard hoeft hij helemaal niet meer te overtuigen. Zijn populariteit gaat in gestadig stijgende lijn. Waar hij zich vertoont steken de mensen hun duim naar hem op, of kloppen hem op de schouder. “Dat is bijzonder aangenaam en ik wou dat ik hen kon antwoorden. Dat is voor over enkele maanden, als ik een leraar Frans gevonden heb.”

Als het dan nog maar de moeite is. Moreira heeft bij Standard een contract voor twee jaar getekend. Maar in Portugal houden ze hem in de gaten. Er wordt gezegd dat FC Porto, dat al naar hem lonkte voor hij naar België vertrok, hem volgend seizoen wil inlijven.

door Patrice Sintzen en Pierre Bilic