Voetbal is passie. Dat geldt evenzeer voor vrouwen. Om de twee weken laten we een vrouw aan het woord die de sport met overgave beleeft. Deze week: Tessa Mees (44), bij Sporting Lokeren al vijftien jaar verantwoordelijke voor de hostessen en de voorbije jaren nauw betrokken bij het jeugdproject van Barry Boubacar Copa.
‘Ik ben geboren en getogen in Lokeren. Al sinds mijn studentenjaren ga ik naar Sporting Lokeren kijken, thuis- en uitwedstrijden. Vroeger pikte ik zelfs geregeld de trainingen mee. Mijn absolute held in die periode was Jan Koller. Ik heb met eigen ogen kunnen vaststellen hoe hard hij werkte om beter te worden. Er werd in het begin wat lacherig gedaan over Koller, maar ik heb altijd in hem geloofd. Ik kwam hem geregeld tegen in de Delhaize waar ik destijds in de charcuterie-afdeling werkte, dan gaf ik hem een extra schelletje mee… ( lacht schuldig) Ik heb geweend toen hij hier wegging. Later ben ik eens naar Dortmund gereden om hem daar bezig te kunnen zien.
Dat Roger Lambrecht zo geviseerd wordt nu, vind ik niet correct. Mijn respect voor die man is enorm.’ – Tessa Mees
‘Vanaf het seizoen 2003/04 ben ik in dienst gegaan bij de club. Eerst als hostess, nadien als verantwoordelijke voor de hostessen. Omdat er veel administratie bij komt kijken, mis ik meestal de eerste helft. Eigenlijk is dat niet slecht voor mijn gezondheid, want vroeger had ik vaak last van buikpijn voor en tijdens een wedstrijd. Ik ging daar veel te hevig in op, nu heb ik mijn afleiding.
‘Bij mij thuis draait zowat alles rond het voetbal. Mijn man is al ruim veertig jaar supporter van Lokeren – we hebben elkaar tijdens een verplaatsing leren kennen in de supportersbus – en Sporting Lokeren beschouwen we als ons tweede kind. Het doet mij dan ook pijn wanneer het niet goed gaat met de club, zoals de voorbije maanden. Dat onze voorzitter zo geviseerd wordt nu, vind ik niet correct. Mijn respect voor die man is enorm. Wat hij allemaal voor deze club heeft gedaan en nog doet… Er wordt soms meewarig gedaan over het gebrek aan professionalisme of de verouderde infrastructuur van Sporting Lokeren, maar waarom kunnen we daar de charme niet van inzien? Dit is nog een van de weinige authentieke, echt familiale clubs in het profvoetbal. Ik hoop dat dat zo blijft. Bezoekende vips, Herman Van Holsbeeck van Anderlecht bijvoorbeeld, gaven ons al dikwijls complimenten voor de hartelijke ontvangst die ze hier krijgen.
‘Het voetbal heeft mij al veel mooie momenten geschonken. Met de twee bekertriomfen als hoogtepunten. Vooral die eerste in 2012 zal altijd iets speciaals blijven… het is de reden waarom ik getrouwd ben. ( lacht) Mijn man zei dat hij me ten huwelijk zou vragen als Lokeren de beker won. Ons huwelijksfeest vond trouwens plaats in het Daknamstadion.
‘Dieptepunten waren de overlijdens van Suad Katana en recenter Grégory Mertens. De dood van Gregory heeft me diep geraakt. Onlangs las ik de getuigenis van zijn broer in Sport/Voetbalmagazine… ik heb gehuild. Nog elke keer als er bij onze thuiswedstrijden in de vierde minuut ( het shirtnummer van Mertens, nvdr) geapplaudisseerd wordt, krijg ik kippenvel. Gregory was zo een spontane, open jongen. Ik heb hem in die eerste maanden bij Lokeren een beetje opgevangen. De jonge spelers beschouwen me vaak als ‘mama Tessa’.
‘Nog iemand die een speciale plaats krijgt in mijn hart is onze ex-doelman Barry Copa. Ik help hem bij de opvang van Ivoriaanse spelertjes die in het kader van zijn project FC Copa naar België komen. Eén keer ben ik zelf naar Ivoorkust geweest: mijn bewondering voor Copa is sindsdien nog groter. Wat hij daar allemaal doet voor die kinderen en de gemeenschap! Hij zorgt er bijvoorbeeld voor dat wezen een thuis krijgen. Jean David, een groot talent uit zijn voetbalschool, logeert momenteel bij mij. Een ongelooflijk vriendelijke en leergierige jongen. Omdat hij nog geen achttien is en dus geen profcontract mag tekenen, moet hij om de drie maanden even terug naar Ivoorkust. Het is mijn grote wens dat hij op zijn achttiende kan toetreden tot de eerste ploeg van Sporting Lokeren. Dat meneer Lambrecht hem die kans geeft, is een geste naar mij. Dat waardeer ik enorm.’
