Novak Djokovic durft weer te dromen. Na twee sukkeljaren kan de Serviër het seizoen zelfs op nummer één afsluiten.
Game over. Geen vijf maanden geleden, na Roland Garros, leek de carrière van Novak Djokovic (31) voorbij.
Op de Australian Open, zijn langverwachte comeback nadat hij in Wimbledon een punt achter zijn seizoen had gezet, werd hij kansloos weggeveegd door Chung Hyeon. De rechterelleboog speelde opnieuw op, een operatie was onafwendbaar.
Twee maanden later, op Indian Wells, was hij bij zijn tweede comeback van het seizoen kansloos tegen Taro Daniel (ATP 109) en ging hij ook de volgende weken zwaar door het stof. Benoît Paire, Martin Klizan, Kyle Edmund: jongens die hij in zijn beste dagen van het veld borstelde, bleken nu een maatje te groot voor de Serviër, die was weggezakt naar plaats 18 op de wereldranglijst – zijn laagste ranking in twaalf jaar.
Andre Agassi en Radek Stepanek mochten beschikken, Marian Vajda – de coach die hem sinds 2006 had begeleid, maar in mei 2017 was bedankt – werd opnieuw aan boord gehesen. De Slovaak stuurde aan op een breuk met Pepe Imaz, een Spaanse goeroe die een tennisschool onder het credo Love and Peace leidde. Een luchtverkoper, vond Vajda.
Craig O’Shannessy mocht wel blijven. De data van de Australiër, die in een vorig leven matchen analyseerde voor The New York Times, was volgens de coach van goudwaarde. ‘Ik vergelijk mezelf met een reisleider. Als je ergens naartoe wil, dan is het toch belangrijk om te weten hóé je daar moet geraken? Geen enkele speler wil een terrein opstappen zonder te weten in welke richting hij moet vertrekken.’
Toch sloeg ook in Parijs de twijfel opnieuw toe. Verlies in de kwartfinale tegen Marco Cecchinato, die voor het toernooi nog nooit een grandslammatch had gewonnen. Nole was in shock. ‘Op dit moment wil ik niet meer aan tennis denken’, stamelde hij op de persconferentie, die hij op zijn vraag afhaspelde in een klein zaaltje, ver van de camera’s. ‘Ik weet niet of ik dit seizoen op gras zal spelen.’
Maar Vajda, die er in het verleden ook al in slaagde om Djokovic’ sombere gedachten in positivisme om te buigen, vond dat hij stappen had gezet. Na zijn operatie was het ritme en de snelheid van zijn opslag – een van zijn wapens – gevoelig verbeterd. Dat bleek op Wimbledon, waar hij in de halve finale tegen Rafael Nadal de laatste vraagtekens weg speelde. Kevin Anderson was geen match voor de Serviër, die in drie sets naar zijn vierde Wimbledontitel freewheelde. Zijn dertiende grandslamtitel uit zijn carrière, het voelde na meer dan twee jaar zonder grand slam als een bevrijding. En: zes weken erna stond er op de US Open geen maat op de Serviër. ‘Hij speelt op een onwaarschijnlijk hoog niveau’, reageerde Juan Martín del Potro, kansloos weggetikt.
In Shanghai decimeerde hij de anderen tot sparringpartners en sprong hij over Roger Federer naar plaats 2 op de ranglijst, voor het eerst sinds november 2016 is ook de allerhoogste positie van Nadal in zicht. ‘Nummer twee zijn is mooi, maar ik wil het seizoen op 1 afsluiten.’
