De Schot Andy Murray is tijdens Wimbledon wellicht één van de meest gevolgde personen van het Verenigd Koninkrijk, maar kan goed om met de enorme druk die op zijn schouders rust. Sport/Voetbalmagazine sprak met hem.
Het groene tapijt werd uitgerold, de aardbeien geplukt en de witte kleren gestreken. Wimbledon, het meest prestigieuze van de vier grandslamtornooien gaat maandag van start in Londen. Titelverdediger Andy Murray (ATP 1), die sinds enkele dagen met een heupblessure sukkelt, zal eens te meer in het middelpunt van de aandacht staan. Het is grappig dat de Engelsen hun hoop op een opvolger voor de legendarische Fred Perry, die de laatste keer in 1936 won, op een Schot hebben moeten vestigen. Maar het rebelse kind uit Dunblane, ondertussen 30, paste zich goed aan de enorme verwachtingen die op zijn schouders rusten.
Kan je uitleggen wat het voor een Britse tennisspeler betekent om Wimbledon te winnen?
Andy Murray: In onze sport is Wimbledon winnen het walhala. Het is een toernooi dat me bijzonder nauw aan het hart ligt. Voor de Britten is Wimbledon het grootste tennistoernooi ter wereld. Voor zijn publiek een grandslamfinale kunnen spelen komt zeer zelden voor. Ik heb dolblij dat het me lukte.
Hoe herinner jij je eerste triomf in 2013?
Murray: Als een enorme opluchting. Het was een vreselijk veeleisende match tegen Novak (Djokovic, nvdr.). En het laatste spel was eindeloos. Ik denk dat het de moeilijkste punten uit mijn leven waren. Ik had er trouwens niet echt van genoten, want ik zat in een roes. De druk was enorm geweest. Iedereen wou een Brit Wimbledon zien winnen. De sfeer was ongelofelijk. Ik was in de war. Ik was zelfs vergeten mijn moeder te kussen toen ik in de tribunes klom, maar ze schreeuwde mijn naam. (glimlacht)
Vorig jaar won je Wimbledon voor de tweede keer. Had je een verschillend gevoel?
Murray: Ja, ik was gelukkiger. Ik had het gevoel dat ik het in zekere zin voor mij en mijn team deed. We hebben zeer hard gewerkt om me tot hier te brengen. Ik was zeer fier over mijn tweede overwinning nadat ik de jaren daarvoor verschillende nederlagen had gekend in de laatste stadia van de grandslamtornooien. Bovendien, was ik vader geworden (een meisje, Sophia, nvdr.). Dat gaf me een andere kijk.
Tijdens het tornooi ben je één van de meest gevolgde personen van het Verenigd Koninkrijk. Kan je iets vertellen over de druk die op je schouders rust?
Ivan Lendl geloofde in mij toen velen er niet meer in geloofden
Murray: Wil je een cijfer om de druk te meten die ik voel? Ik zou zeggen acht. Je kan je niet inbeelden hoe zwaar die druk is. De twee, drie dagen voor het tornooi zijn zeer lastig, want overal waar je gaat ben je er mee geconfronteerd. De gebeurtenis is zo enorm dat het bijna onmogelijk is om er abstractie van te maken. Bovendien ben ik bijna altijd de laatste Brit in de running. Maar ik ben dat gewoon (glimacht). En in Wimbledon heb ik de meeste regelmaat getoond. Ik zou in elk geval enkel opgeven indien ik mijn raket niet meer kon vast houden.
Je hebt nochtans eens gezegd dat je hier nooit zou kunnen winnen…
Murray: Dat is waar. Ik heb overwogen om mijn loopbaan te beëindigen zonder Wimbledon te winnen en ik voelde me daar perfect bij. De huidige generatie is zo sterk dat het uiterst moeilijk is om een dergelijk toernooi te winnen. Het publiek beseft dat niet altijd. Het vraagt zoveel werk, zoveel mentale kracht.
Je naam werd vaak in verband gebracht met die van Fred Perry, de laatste winnaar van Wimbledon voor u, in 1936. Wat zou je hem willen zeggen indien hij vandaag nog leefde?
Murray: Het is iemand die ik nooit ontmoet heb maar die voor een of andere reden nauw verbonden was met mijn carrière. Ik heb veel over hem gehoord en ik heb ook met veel mensen over hem gesproken. Ik heb zelfs verschillende familieleden ontmoet en ik heb ook zijn kledij gedragen. Het zou cool geweest zijn om in zijn kleding Wimbledon te winnen. Ik vind het jammer dat ik hem nooit ontmoet heb.
Je bent vandaag nummer 1 in de wereld. Wat is de sleutel van je succes?
Murray: Ik heb doorgezet. Dat is het verhaal van mijn carrière. Ik heb bittere nederlagen beleefd, maar ik heb me elk jaar een beetje verbeterd. Dat waren geen grote of belangrijke verbeteringen maar elk jaar ging ik erop vooruit in het klassement en ging ik een beetje verder in de grandslamtoernooien. Ik ben blijven leren en heb zo hard gewerkt als ik kon.
Welke rol speelde Ivan Lendl, je coach? Hij was bij je twee overwinningen in Wimbledon.
Murray: Hij geloofde in mij toen velen er niet meer in geloofden. Hij was zeer geduldig. Ik weet hoezeer hij graag Wimbledon gewonnen had. Toen ik daarin slaagde, zei hij dat hij trots op mij was, en dat raakte me heel erg. Ivan lacht niet vaak in het openbaar, maar in de privésfeer gedraagt hij zich anders. Hij leerde me opveren na al mijn nederlagen en was altijd zeer eerlijk. En hij slaagde erin om mijn gemoedstoestand tijdens grote wedstrijden te veranderen.
Je hebt veel moeite gehad om het hart van de Britten te winnen, en vooral voor de Engelsen, maar vandaag ben je één van de meest gewaardeerde persoonlijkheden…
Murray: Ik heb soms ongelukkige verklaringen afgelegd (tijdens de Wereldbeker voetbal 2006 had hij als grap tegen Tim Henman gezegd ‘Ik steun al wie tegen England speelt’, nvdr.) en ik betaalde daar een redelijk hoge tol voor. Maar het is absurd dat ik niet van Engeland zou houden. Ik werk met Engelsen, ik ben getrouwd met een Engelse (Kim Sears), ik leef in Londen. Ik ben trots dat ik Schots ben en vooral dat ik Brits ben. Ik vertegenwoordig heel graag mijn land. Al tien jaar lang bewijzen mijn resultaten dat. Ik heb misschien het beste toernooi van mijn carrière gespeeld toen ik in 2012 Team Britain in de Olympische Spelen vertegenwoordigde. Ik weet dat ik niet altijd de gemakkelijkste persoon ben om te steunen, maar ik doe mijn best…
Op 1 januari 2017 werd u zelfs in de adelstand verheven door koningin Elizabeth. Moeten we u voortaan Sir noemen?
Murray: Ik ben meer dan tevreden dat de mensen mij Andy blijven noemen. Dat is meer dan voldoende.
Sinds het begin van het jaar maak je een moeilijke periode door. Onlangs verloor je zelfs in de ronde van het tornooi van Queen’s. Wat zegt dat voor Wimbledon?
Murray: Dat was zeker een tegenslag. Dat toernooi was altijd al de ideale voorbereiding voor Wimbledon. Nu er zijn spelers die ook schitterden in Wimbledon zonder voordien veel wedstrijden op gras te winnen. Novak heeft dat verschillende malen bewezen. Het is duidelijk dat ik als zo speel, ik Wimbledon niet zal winnen, maar ik weet dat ik veel beter kan. (dit interview werd afgenomen voor zijn heupblessure, nvdr.) Ik heb de laatste maanden niet goed opgeslagen en mijn benenspel kan beter. Ik ben van plan om dat te verhelpen.
Een laatste vraag, Andy. Hou je van aardbeien?
Murray: Ja, en ik eet ze met mijn vingers… (glimlacht)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
