Ski-mountaineer Maximilien Drion gaat voor medaille op Winterspelen 2026: ‘Het maakt me niet uit of ik in België bekend ben’

Met ski-mountaineer Maximilien Drion heeft België er een medaillekandidaat bij voor de Winterspelen van 2026.

België won op de Olympische Winterspelen van 2022 medailles met snelschaatser Bart Swings en shorttrackster Hanne Desmet. Voor de volgende editie, die van 2026 in Milaan en Cortina d’Ampezzo, komt daar met Maximilien Drion (26) een medaillekandidaat bij. Aan het olympische wintersportprogramma wordt dan ski-mountaineering (vaak afgekort tot skimo) of toerskiën toegevoegd. In die sport werd Drion vorige winter onder meer tweede in de algemene wereldbeker en in de verticale race (een van de drie disciplines) van het WK.

In België bleef dat onopgemerkt. Een goede reden voor een gesprek met Drion, in de aanloop naar het nieuwe wereldbekerseizoen, dat komend weekend begint in het Franse Val Thorens. Niet in België, maar via een onlinecall, want Ukkelnaar Drion verhuisde al op zijn tiende met zijn ouders naar het Zwitserse bergdorp Vercorin, in het kanton Wallis. ‘Ik ben opgegroeid in Lasne, in Waals-Brabant, maar met mijn ouders ging ik al van jongs af vaak op vakantie naar Vercorin, met Kerstmis, met Pasen, in de zomer ook’, vertelt Drion. ‘Mijn ouders voelden zich er zo thuis dat ze besloten om zich er definitief met het hele gezin te vestigen. Mijn zus en ik moesten mee, maar niet met tegenzin, want ik was als kind al verliefd op de bergen.’

U bezit sinds uw negentiende de dubbele nationaliteit. Voelt u zich intussen vooral een Zwitser?

Maximilien Drion: Mijn levensstijl is Zwitsers, maar ik voel me in de eerste plaats nog altijd een Belg en beoefen mijn sport ook onder de Belgische vlag. Ik ben erg trots op mijn roots. Mijn familie woont nog in België en ik keer er ook drie, vier keer per jaar naar terug. In de lente verblijf ik zelfs een hele maand bij mijn grootouders in Rixensart.

Bent u door uw prestaties intussen bekender in Zwitserland dan in België?

Drion: Ik heb me dat nog nooit afgevraagd. Ik mag doen wat ik graag doe, dat is het belangrijkste. Word ik zo bekend, des te beter. Indien niet, dan maakt me dat niet uit. Op sociale media volgen veel Belgen mij, vooral mensen uit de trail running-community. Dit jaar was ik nog te gast in de podcast In the Zone. Maar zeker in Vlaanderen ben ik nog niet vaak in de media opgevoerd.

Vlamingen zijn niet vertrouwd met ski-mountaineering. Kunt u kort uitleggen waar het om gaat?

Drion: Het is een combinatie van klimmen en dalen op sneeuw. Klimmen doen we al lopend, met lichte en bredere toerski’s in de rugzak, of met ski’s aan de voeten, met de hulp van synthetische stijgvellen die we onder de ski’s spannen. Om te dalen doen we die vellen af, en gaan we verder op de ski’s.

Er zijn drie disciplines: een individuele race van anderhalf uur à twee uur, met minstens drie beklimmingen en afdalingen, en een hoogteverschil van 1800 à 2000 meter. Een verticale race van ruim twintig minuten, waarin we alleen klimmen, en we een hoogteverschil van 500 à 800 meter overbruggen. En een sprintrace van zo’n drie minuten, met één korte klim – een deel met de ski’s, een deel al lopend – en één korte afdaling.

Ik hou van het avontuurlijke: nieuwe paden en uitzichten ontdekken.

Vorig seizoen behaalde u onder meer zilver in de verticale race van het WK. Waarom is dat uw beste discipline?

Drion: Omdat het puur om een fysieke inspanning gaat. Wie het snelst naar boven klimt en het best pijn verdraagt, wint. En ik kan bijzonder hard afzien. Ik hou er zelfs van. Het gevoel om mijn concurrenten nog meer pijn te doen is héérlijk.

De sprint ligt u minder?

Drion: Ja, omdat de wedstrijdduur korter is en omdat de kleinste technische fout fataal kan zijn. Stijgvellen aanspannen, skiën uit de rugzak halen en aantrekken, het lijkt simpel, maar je moet het bliksemsnel uitvoeren. Als je drie seconden verliest, zullen evenveel concurrenten je voor zijn.

Hoe kunt u daarop trainen?

Drion: Zo veel mogelijk herhalen, hier in de achtertuin. Dan doe ik tien tot twintig minuten niets anders dan die skiën en stijgvellen aan- en uittrekken. Het moet zo’n automatisme worden dat ik het met mijn ogen dicht kan uitvoeren.

Het IOC koos niet voor de individuele of de verticale race als nieuwe olympische discipline in 2026, maar voor de sprintrace omdat het de kortste en spectaculairste wedstrijd is. Jammer?

Drion: Ja, ook omdat die discipline het minst weerspiegelt wat ski-mountaineering echt is: klimmen en dalen over een uitdagend parcours in de bergen, zoals in de individuele race. Maar die duurt ruim anderhalf uur, tegenwoordig te lang naar olympische normen. Moeilijker en duurder ook om in beeld te brengen, terwijl je een sprintrace op een beperkte oppervlakte kunt filmen.

Een ander technisch aspect is het skiën. Hoe bedreven bent u daarin?

Drion: In de sprintrace gaat het om een reuzenslalom, op een skipiste. In de individuele race skiën we buiten de piste, tussen de bossen. Ook dat is dus vrij verschillend, maar ik kan het wel goed. Ik behoor zeker bij de top vijf.

De fysieke vereisten om mee te strijden in de drie disciplines zijn heel verschillend. In de atletiek zullen 1500 meterlopers niet meekunnen op de marathon, of omgekeerd. Toch slaagt u daarin, gezien uw tweede plaats in de algemene wereldbeker.

Drion: Die combinatie is vrij zeldzaam, er zijn er maar een paar die in de drie disciplines de top tien halen. Qua intensiteit verschillen ze nochtans niet zoveel. Mijn gemiddelde hartslag bedraagt ongeveer 185 voor de sprint, 183 voor de verticale race en 180 voor de individuele race. Het is vooral een kwestie van de pijn langer vol te houden.

Hoe traint u daarvoor?

Drion: In de voorbereiding op het seizoen train ik zo’n 25 à 30 uur per week, met de klemtoon op uithouding. Dan ga ik twee, drie uur in de bergen lopen, inclusief enkele heel intense inspanningen van een tiental seconden. Twee keer per week werk ik een kortere, intensievere training af. Daarnaast plan ik twee sessies in de gym. Tijdens het seizoen schroef ik het volume sterk terug: hoogstens zeven à acht uur, om te kunnen herstellen voor de volgende race.

U bent 1,79 meter groot en weegt 65 kilo. Gemiddelde cijfers in het ski-mountaineering?

Drion: Ja. Er zijn zwaardere en grotere atleten, van zelfs 80 kilo en 1,90 meter, maar die blinken alleen uit in de sprint. Daar zijn kracht en explosiviteit meer van tel, terwijl je in de individuele race, en zeker in de verticale race, elke kilo over een langere periode naar boven moet sleuren.

Op foto’s lijkt uw bovenlichaam ook niet bijzonder gespierd.

Drion: Klopt. De armen moeten wat belasting aankunnen, maar vooral de buik- en rugspieren moeten sterk zijn, om de schokken op het ruwe terrein op te vangen. De beenspieren zijn wel het belangrijkst. In de fitness train ik die het meest.

Hoe professioneel wordt u begeleid?

Drion: Ik heb een trainer, een conditietrainer, een kinesist, een mental coach, een diëtist en een communicatieverantwoordelijke. En in België kan ik door de steun van Adeps (de Waalse tegenhanger van Sport Vlaanderen, nvdr). terecht in het Centre d’Aide à la Performance Sportive, voor een wetenschappelijke begeleiding. Geen overbodige luxe als je met de wereldtop wilt wedijveren.

In de winter beoefent u het toerskiën, in de zomer bent u actief in het trailrunning. Neemt u ook soms rust?

Drion: (lacht) Ik werk zo’n 35 à 40 wedstrijden per jaar af. Dat is druk, ja, maar ik probeer wel rustperiodes in te lassen: na de winter en na de zomer sport ik twee weken niet. En per week plan ik ook een rustdag. Het perfecte evenwicht. Ik ben dan ook zelden of nooit geblesseerd. Puur op fysiek vlak dan toch, want in de winters van 2021 en 2022 heb ik veel last gehad van een covidbesmetting en een huidinfectie aan mijn voet. Dat heeft mijn seizoen telkens flink in de war gestuurd. Vorig jaar had ik wel een vlekkeloze voorbereiding en dat resulteerde ook in goede prestaties.

Opvallend: de wedstrijd die u het liefst zou winnen, is niet de olympische ski-mountaineeringrace in 2026, maar de trailrun Sierre-Zinal. Waarom?

Drion: Ik ga er álles aan doen om olympisch goud te veroveren, maar winst in de Sierre-Zinal zou inderdaad specialer zijn. Het is de meest prestigieuze trailrun ter wereld. Hij wordt gehouden in Val d’Anniviers, waar ik ben opgegroeid. Die wedstrijd leeft hier enorm. Er heerst elk jaar een magische sfeer. Veel van mijn vrienden trainen er ook voor.

U bent er wel nog niet verder geraakt dan een 23e plaats, in 2022.

Drion: Nee, telkens had ik er een slechte dag. Dit jaar heb ik zelfs gehuild omdat ik zo teleurgesteld was, na een dertigste plaats. Als ik top ben, moet ik zeker bij de eerste tien kunnen finishen. Winnen is een grotere stap, want het niveau in het trailrunning ligt bijzonder hoog. Dit jaar eindigden zelfs twee Kenianen op de eerste twee plaatsen in de Sierre-Zinal. Die zie je niet in het ski-mountaineering, waar mijn grootste concurrenten uit Frankrijk, Italië, Oostenrijk, Spanje en Zwitserland komen. Trailrunning kost ook weinig geld. In het ski-mountaineering heb je meer materiaal en techniek nodig. En uiteraard sneeuw. Door de olympische status zal de tegenstand wel vanuit meer landen toenemen, ook uit Azië.

Tussen het sporten door vindt u ook de tijd om te studeren: management aan de universiteit van Lausanne. Hoe moeilijk is die combinatie?

Drion: Ik ben vier jaar geleden met die studie begonnen toen ik nog niet in de top vijftig van de wereldranglijst stond. Toen ik twee jaar geleden richting de wereldtop klom, wilde ik mijn studie niet stopzetten. Dan was al mijn moeite voor niets geweest. Bovendien zal ik nooit rijk worden van mijn sport. Ik zal dus later een job moeten vinden, het liefst een boeiende. Ik zou graag sport met management combineren. Daarom bouw ik nu al een netwerk uit. De masterthesis waar ik aan bezig ben – om welke redenen bedrijven bepaalde atleten sponsoren – past ook in dat plaatje.

U zult nooit rijk worden van uw sport, zegt u. Kunt u er überhaupt van leven?

Drion: Sinds 2022 heb ik een contract bij Adeps. Daarvoor moet je top acht van de wereld in een olympische sport zijn. Ik vervulde beide voorwaarden, nadat bekend was geworden dat ski-mountaineering op de Winterspelen van 2026 op het programma zal staan. Daarnaast krijg ik ook steun van het solidariteitsfonds van het Internationaal Olympisch Comité. Dat steunt atleten uit kleine landen en kleine sporten zodat die kunnen opboksen tegen beter gefinancierde landen. Verder heb ik materiaalsponsors en enkele Belgische en lokale sponsors uit Zwitserland. Noodzakelijke inkomsten, want om alle verblijfs- en verplaatsingskosten plus mijn hele team te betalen, heb ik jaarlijks 65.000 à 70.000 euro nodig.

Tot slot: wat trekt u zo aan in ski-mountaineering en trailrunning?

Drion: Dat beide sporten op hetzelfde neerkomen: je op eigen kracht verplaatsen in de bergen, die elk seizoen, zelfs bijna elke dag een andere kant van zichzelf laten zien. Telkens heb ik een andere ‘werkplaats’ als decor. Ik hou ook van het avontuurlijke: nieuwe paden, uitzichten en toppen ontdekken.

Dat doet u ook vaak met uw honden, zagen we op Instagram.

Drion: Ja, Emmy en haar dochter Naya, twee Beierse bergzweethonden. De moeder gaat, gezien haar leeftijd, mee op korte tochten. De dochter gaat vaak mee tijdens de langere trainingen. Gedroomde compagnons: ze klagen nooit, zijn altijd blij. Ik hoef alleen wat hondenbrokken en water mee te nemen. Bij honden geldt ook hetzelfde als bij een mens: hoe meer ze lopen, hoe fitter ze worden. En hoe meer ze ook vertrouwd raken met het ruwe terrein. Ook honden verleggen hun limieten.