In Vlaanderen heeft zowat elke gemeente wel een voetbalclub. Sport/Voetbalmagazine trekt op ontdekkingstocht en houdt ergens halt.
Er is relatief veel volk opgedaagd voor SK Zandbergen tegen Eendracht Houtem, een match in derde provinciale Oost-Vlaanderen tussen een ploeg in de middenmoot en de nummer twee. Dat komt omdat een speler van de bezoekers opgegroeid is in het dorp Appelterre, naast Zandbergen, en een andere de zoon is van de plaatselijke tandarts. Goed voor twee families die hen dicht bij huis aan het werk willen zien.
Zandbergen is nog zo’n dorp waar alles bijeen ligt op het dorpsplein: de Onze-Lieve-Vrouwekerk, een uitstekende slager, een lekkere warme bakker (beide ook sponsor van de club) en café Denderhof, uitgebaat door de familie van Patrick De Coster, zelf voormalig doelman en nu voorzitter van de club. Het café is tevens het clublokaal van SK Zandbergen.
Dat de grasmat er half december nog zo goed bij ligt en de spelers niet tot aan de enkels in de modder staan, is ongewoon op dit veld vlak naast de Dender. Gewoonlijk staat het veld rond deze tijd van het jaar gedeeltelijk onder water en worden de trainingen vervangen door een stratenloop in het dorp.
Zo’n tachtig man kan die zondag leven met het eindresultaat, want een gelijkspel maakt iedereen gelukkig, al breekt in de welgevulde kantine even paniek uit. Niet omdat de drank op is, maar omdat op het scorebord in krijt 1-1 in plaats van 0-0 wordt genoteerd. De meeste aanwezigen zijn na een pintje of twee al vergeten hoe het nu eigenlijk gelopen is, maar omdat niemand zich herinnert een doelpunt te hebben gezien, gaat iedereen uiteindelijk akkoord met 0-0 en wordt het verkeerde resultaat met krijt overschreven. Een halfuur na de match komt de thuiskapitein nog een bak bier halen voor zijn medemaats, maar hij raakt aan de praat. Geen nood, verzekert hij: er waren al twee bakken bier toen hij de kleedkamer verliet. Voetballen en dorst hebben gaan niet samen op dit niveau.
Zo schuift Zandbergen, gelegen in het uiterste zuiden van de provincie Oost-Vlaanderen en een goeie 40 kilometer ten westen van Brussel, stilaan omhoog in de hiërarchie van het Belgische voetbal. Europees spelen zit er nog niet meteen in, al wil men hier graag Lionel Messi op een dag een verkeerd getrapte bal uit de nabijgelegen Dender zien vissen, iets wat spelers die slecht zijn in afwerken op doel hier weleens moeten doen. Maar tot nu toe is het alleen maar (heel) langzaam omhoog gegaan sinds de club in 1963 aansloot bij het Katholiek Sportverbond en in 2002 de overstap maakte naar de KBVB. Intussen werkt Zandbergen alweer zijn derde seizoen af in derde provinciale.
Dat doet het in rood en wit, de kleuren van de familie De Lalaing, een van de oudste adellijke families in dit land, die op een kilometer van het terrein haar kasteel heeft en sinds anderhalf jaar de hoeve Hof van Lier naast het kasteel omgetoverd heeft tot een B&B annex manege. In 1975 aanvaardde de gravin het meterschap over de club, maar met de jaren is de band tussen club en familie minder hecht, al bepaalt de aanwezigheid van het kasteel nog altijd het dorpsgezicht, met weinig huizen en veel bossen en stukken ongerepte natuur.
Vandaag behoort het dorp met zijn 1600 inwoners en zijn rechtstreekse spoorlijn met Brussel tot de stad Geraardsbergen, maar dat had ooit anders kunnen zijn. Bij het vastleggen van de gemeentegrenzen voor de fusiebeweging in 1977 was graaf Josse de Lalaing het plan van enkele lokale burgemeesters genegen om één grote landelijke gemeente te maken tussen de steden Geraardsbergen en Ninove. Zo zouden Zandbergen, Idegem, Grimminge, Waarbeke, Ophasselt, Smeerebbe-Vloerzegem, Nieuwenhove, Appelterre en Lieferinge samengesmolten zijn, met Zandbergen als administratief centrum. Het plan haalde het niet. De laatste twee gemeentes horen nu bij Ninove, de andere maken deel uit van wat vandaag Groot-Geraardsbergen heet, in plaats van Groot-Zandbergen.
