‘Af en toe lig ik nog wakker van Tokio 2020. Ik wil tonen dat ik de terechte paralympische kampioen was geweest, maar de resultaten bevestigen dat niet’, vertelt paralympisch wielrenner Ewoud Vromant.
Ik startte als allerlaatste in de kwalificaties van de achtervolging op de Paralympische Spelenin Tokio. Ik was regerend wereldkampioen, maar toch stond ik onder druk want in de reeksen voor mij was al twee keer het wereldrecord gebroken. Om door te stoten had ik een knaltijd nodig. Atleten zeggen weleens dat je in je carrière twee, drie momenten hebt waarin het als het ware vanzelf loopt. Je presteert zonder moeite, zonder nadenken. Zo ging het die dag in Tokio: met sprekend gemak brak ik op mijn beurt het wereldrecord.
Geen uur later viel ik hard van mijn wolk. Ik werd gediskwalificeerd voor een vermeende illegale fietspositie. De commissarissen vonden dat ik te weinig contact hield met mijn zadel. Ik heb een steun bevestigd aan mijn zadel, voor mijn stomp, waardoor ik vanzelf op het uiterste tipje zit. Op eerdere wedstrijden werd daar nooit op gewezen, op dat belangrijke, ultieme moment in Tokio viel er niet over te discussiëren.
Ik blijf met het gevoel dat de gouden medaille die ik verdiende, me is bestolen.
Van de hoogste euforie zonk ik in diepe teleurstelling. Een paar dagen later had de tijdrit plaats, mijn tweede doel. In allerijl paste ik mijn fietspositie aan, om niet nog eens gediskwalificeerd te worden. Voor het oog van de commissarissen fietste ik een paar keer heen en weer, en toen was het wel goed. Die willekeur frustreerde me. Op kwaadheid pakte ik zilver in de tijdrit. Een mooie prestatie, maar ik blijf met het gevoel dat de gouden medaille die ik verdiende, me is bestolen.
Af en toe lig ik nog wakker van Tokio 2020. Ik wil tonen dat ik de terechte paralympische kampioen was geweest, maar de resultaten bevestigen dat niet. De voorbije twee wereldkampioenschappen heb ik zelfs geen medaille kunnen behalen op de achtervolging, laat staan een gouden. Daar zijn meerdere redenen voor. De concurrentie werd sterker en ik ben zelf een ander type renner geworden. In 2022 brak ik het werelduurrecord en werd ik wereldkampioen tijdrijden. De langere inspanning is nu mijn sterkte, terwijl je voor achtervolging ook explosiviteit nodig hebt. Toch droom ik nog steeds van goud op de achtervolging op de Spelen van Parijs. Het zou een geweldige revanche zijn.
Jef Van Baelen vraagt toppers naar hun strafste sportherinnering.
