Paralympics in Parijs: drie vragen aan dressuurruiter Michèle George

Op 28 augustus beginnen in Parijs de Paralympische Spelen. België stuurt een uitgebreide delegatie, met meerdere podiumkandidaten. Michèle George is dressuurruiter.

1. Hoe ben je in de topsport beland?

Ik woon in Oostende. Volbloeden trainen hier vaak op het strand en ik zag hen elke dag – trippel, trappel – voor mijn slaapkamerraam passeren. Ze betoverden mij. Ik wou kennismaken met die dieren en hoewel mijn ouders niets met paarden hadden, heb ik daar toch mijn weg in gezocht. Dat zij in mij geloofden en wilden investeren in een eigen paard, was een enorm geluk.

Na mijn ongeval in 2009 zat ik in een rolstoel. Al snel kwam het idee: ik moet weer op mijn paard. Het was mijn leven, waarom zou dat moeten veranderen? Bovendien bleek een paard berijden een manier om mij te verplaatsen zonder dat je iets van mijn beperking zag. Zonder mijn paard Rainman was mijn revalidatie nooit zo vlot verlopen. Hij was degene die elke dag op mij wachtte, hij pushte mij vooruit. Al snel wou ik weer aan competitie doen. Toen ik mijn comebackwedstrijd won, tegen valide atleten, kwam het Paralympisch Comité aankloppen.

2. Hoe is de aanloop naar de Paralympics geweest?

Mijn paard heeft veel gehad aan het testevent voor de Spelen in Fontainebleau. Je krijgt niet vaak de gelegenheid om te trainen in de setting van een groot kampioenschap. Fontainebleau is prachtig, maar ook overweldigend. De eventingpaarden staan er naast de piste. Niet evident voor dressuurpaarden om de concentratie te behouden.

Mijn merrie is een echte prinses. Best of 8, zoals ze heet, geeft veel maar is ook stressgevoelig. Het potje kookt snel over en als ze op onbekend terrein komt, moet ik haar vertrouwen geven. Het is een delicate balans: de merrie moet in haar comfortzone zitten, maar ook niet te veel op haar gemak, want er moet wel worden gepresteerd. Af en toe voel ik me een psycholoog te paard. Maar zit ze in haar bubbel, dan schittert Best of 8. Haar vaderslijn is een pure volbloed. Wie in de paardenwereld thuis is, zal beseffen: dat is een elektrisch dier, met sterke emoties. Aan de ruiter om er de scherpe kantjes af te vijlen.

In de aanloop naar een groot toernooi probeer ik mijn checklist volledig op groen te zetten. Dat is deze keer uitzonderlijk goed gelukt. De merrie heeft er veel zin in, voelt goed aan en alle praktische beslommeringen zijn van de baan.

3. Wat zou een goed resultaat zijn in Parijs?

Ik stap er nuchter in. Mijn vijf gouden medailles betekenen niets in Parijs, de teller staat weer op nul. Ik ga voor het best mogelijke resultaat, zonder dat ik er een klassement op plak. Mens en paard kunnen allebei een slechte dag hebben, het hangt allemaal aan een zijden draad. Maar zou ik teleurgesteld zijn als ik niet op het podium eindig? Uiteraard.

Mijn eerste dubbele goud, in Londen 2012, was onverhoopt. Niemand had dat zien aankomen, ikzelf nog het minst van allemaal. Toen veranderde ik van paard, met alle uitdagingen die daarbij horen. Toch bleek de buitenwereld teleurgesteld dat ik in Rio 2016 máár goud en zilver won. Het deed deugd om dat in Tokio als het ware recht te zetten met twee nieuwe olympische titels. Men verwacht van mij het allerhoogste en dat is zwaar. Ik heb nog niet één competitie gereden waarin het simpel was.

Aan de top komen is moeilijk, maar er blijven nog veel moeilijker. Zeker in mijn sport. De jury’s kennen me door en door. Ze weten waar ik sterk in ben en waarin niet. Tegenmoetkomen aan hun verwachtingen is niet genoeg, je moet ze overtreffen. Ik ga die uitdaging graag aan. Stressbestendigheid is misschien wel mijn grootste kracht. Ik ben op mijn best als ze mij het vuur aan de schenen leggen.

Parijs 2024 doet denken aan Londen 2012. Dicht bij huis, een prestigieuze setting met ongetwijfeld een zinderende ambiance. Groot voordeel voor de Europese ruiters is dat we deze keer niet ver moeten reizen. We zullen niet vermoeid zijn bij aankomst, en onze paarden zijn gewend aan dit klimaat.