IN DEZE RUBRIEK DIEPT JACQUES SYS ANEKDOTES OP UIT DE KELDER VAN ZIJN GEHEUGEN.
Er zijn van die interviews die op het netvlies gebrand blijven. Emotionele verhalen met mensen die na een tragisch verlies leefden in een zee van verdriet. David Brocken, de talentvolle rechtsachter van Lierse, verloor in oktober 1993 in een auto-ongeluk zijn zwangere vriendin en raakte zelf zwaar geblesseerd. Hij zat zelf aan het stuur toen de wagen, in de nabijheid van het Koninklijk Paleis in Brussel, begon te slippen en uiteindelijk tegen een boom knalde. Of Brocken over dit drama zou willen praten, vroegen we ons op de redactie af. Het leek delicaat. Misschien toch even telefonisch overleggen met Herman Helleputte, toen trainer van Lierse. Die hoefde daar geen seconde over na te denken: “Het zal David goed doen om zijn hart uit te storten.”
Zo gebeurde het dat we in de donkere dagen voor de kerst van 1993 een hele namiddag naar David Brocken luisterden. Hij praatte en bleef praten en bevestigde wat Herman Helleputte had gezegd: “Hoe meer ik daarover kan spreken, hoe beter ik me achteraf voel.” Het werd een bijzonder verhaal waarin Brocken met een opmerkelijke openhartigheid over deze tragedie praatte. Soms sereen, dan weer zwaar geëmotioneerd, maar vooral overspoeld door een hoop schuldgevoelens. Vanuit de keuken keken zijn ouders toe. Met de tranen in de ogen.
David Brocken zat volop in een verwerkingsproces. Hij vertelde dat het ongeluk ’s ochtends om één uur was gebeurd, ze waren met vrienden in Brussel naar een laatavondfilm geweest. Hij zei dat hij vermoedelijk niet te snel reed, maar dat wellicht een klapband het ongeluk veroorzaakte. Hij vervolgde dat hij een paar dagen later weer naar de plaats van het accident was geweest en verschrikkelijk begon te huilen toen hij die boom zag. Maar op hetzelfde moment ook een gevoel van opluchting kreeg. Omdat hij zag dat de weg op de plaats van het ongeluk recht was en dat dit zijn vermoeden bevestigde dat hij inderdaad een klapband gekregen moest hebben. Maar de schuldgevoelens, die bleven knagen.
Met vertedering praatte David Brocken over zijn vriendin, Marijke, een joviale studente in de rechten die hem in de uitbouw van zijn carrière volop steunde. Toen hij eens een strafschop had gemist reed Marijke met hem één dag later naar een voetbalveld, ging zelf in de goal staan en liet hem tien strafschoppen nemen. Zijn stem stokte, zoals dat tijdens het gesprek een paar keer zou gebeuren. Toen hij zes weken na de begrafenis, in een poging om de draad van zijn leven weer op te pakken, naar een discotheek reed en daar wilde binnenstappen, voelde hij dat er iets was dat hem remde. Plots kwam Marijke weer voor zijn ogen. Brocken sprong in de auto en reed naar het kerkhof. Om twaalf uur ’s nachts. Daar bleef hij bijna twee uur. Om met Marijke te praten, om te huilen.
Weinig voetballers ontmoet die zo open over hun gevoelens praatten als David Brocken. Hij zou maanden aan een stuk moeten revalideren. Hij zou blij zijn dat hij weer tegen een bal kon trappen, zodat hij kon zweten en lopen, zei hij bij het afscheid. Tegen de feestdagen die voor de deur stonden, keek hij enorm op.
Vijf en een half jaar later, in april 1999, interviewden we David Brocken weer. Hij woonde in Grobbendonk en was sinds drie jaar getrouwd. In de woonkamer stoeide zijn twintig maanden oude dochter Maxime. Brocken stond al een tijdje weer in de hoofdmacht van Lierse en was een van de voortrekkers van een jonge ploeg die in 1997 kampioen was geworden. Hij speelde een paar keer voor de Rode Duivels en had nu net voor Anderlecht getekend. Hij vertelde dat hij nog vaak naar het kerkhof ging en dat hij geregeld contact had met de ouders van zijn overleden vriendin. Het verleden, zo bekende hij, woog op zijn gezin. Hij raakte de littekens niet kwijt. Die bepaalden zijn leven. De overgang naar Anderlecht zou dat niet veranderen. Brocken wilde niet verhuizen, veel liever reed hij elke dag twee keer drie kwartier op en neer. Hij verheugde zich op die autoritten. Want na dat ongeluk had hij soms nood aan eenzaamheid. Die vond hij in de auto. Dan dacht hij na over het leven.
De passage bij Anderlecht zou niet lang duren. Nog hetzelfde seizoen verhuisde hij naar Standard, waar hij al snel op de bank belandde. David Brocken, die volgende maand 43 wordt, beëindigde zijn actieve carrière in Noorwegen. Daar ging hij later ook als jeugdtrainer aan de slag.
