Met ruim een minuut voorsprong won Mathieu van der Poel (29) afgelopen zondag zijn derde Ronde van Vlaanderen. Hij was buiten categorie voor de ‘gewone’ stervelingen, maar voor zijn buitenaardse normen ook opvallend menselijk.
‘Het was overleven, ik ben compleet fucked.’
‘Die laatste twintig kilometer ben ik met de ogen dicht naar de finish gereden.’
‘De gelletjes hielpen niet meer. Ik was naar een hongerklop aan het neigen.’
‘De wattages die ik normaal wil rijden, daar kwam ik op het einde niet meer bij in de buurt.’
‘Nooit was ik zo blij dat ik de vod van de laatste kilometer zag.’
‘Dit was één van de zwaarste races die ik ooit heb gedaan.’
Dit zijn niet de quotes van een renner die naast de zege of het podium greep, of zelfs heeft moeten opgeven, maar van een renner, Mathieu van der Poel, die met één minuut en twee seconden voorsprong de Ronde van Vlaanderen heeft gewonnen.
We hebben hem al wel vaker kapot gezien na een veldrit, waarbij hij op de grond neerzeeg en als een vis op het droge naar adem hapte. Of zoals na zijn miraculeuze terugkeer in de Amstel Gold Race van 2019, toen hij minutenlang op het asfalt moest bekomen. Maar zó uitgewoond als na de jongste Ronde van Vlaanderen? Dat moet geleden zijn van het WK 2019 in Harrogate, waar hij in de finale geveld werd door een hongerklop. Het verschil met toen is dat Van der Poel deze keer ook kraakte, maar niet brak. En wel won.
(lees verder onder de tweet)
“Im really really fucked at the moment, it’s one of the hardest races I’ve ever done”
— Anna Mac 👑🪱 🌈🖤 (@AnnamacB) March 31, 2024
#RVV24 pic.twitter.com/VO3tPFuVvr
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Een uitkomst die even logisch als onvermijdelijk was, welk tactisch scenario er zich ook zou ontvouwen. Zeker op een 271 kilometer lang parcours met een loodzware finale, waarop de beste renner altijd bovendrijft, zelfs al ver voor de Paterberg. Deze keer nog harder gemaakt door de regen in de laatste twee wedstrijduren. Bovendien afgewerkt met een recordgemiddelde van 44,5 kilometer per uur. Alle parameters gaven het achteraf ook aan: het was een van de zwaarste Rondes van Vlaanderen in de moderne wielergeschiedenis.
‘Dan is de winnaar niet de renner die de hoogste wattages trapt, maar diegene die in het laatste uur het minste verval heeft. Zonder Pogacar en Van Aert aan de start is dat altijd Van der Poel. Zo simpel is het’, vatte een prominente wielercoach voor ons ‘Vlaanderens Mooiste’ kort samen.
Precies zoals Matteo Jorgenson, die op en na de Koppenberg het langst in de buurt van ‘MvdP’ kon blijven, het treffend omschreef: ‘I ran out of talent’ (‘Mijn talent raakte op’). Ook de rest van de concurrentie legde zich – niet eens gedemoraliseerd – neer bij de onweerlegbare wetten van de genetica. ‘Mathieu staat op eenzame hoogte’, vertelde Steven de Jongh, ploegleider bij Lidl-Trek.
Dat surplus aan talent, aangescherpt door – niet te vergeten – honderden uren trainingsarbeid, leverde Van der Poel zijn derde zege in de Ronde van Vlaanderen op. ‘This is what dreams are made of’, postte hij achteraf op Instagram.
(lees verder onder de post)
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Een droom – solo winnen in de regenboogtrui – die bovendien werd gerealiseerd dankzij voorbeeldig teamwork van zijn Alpecin-Deceuninckploegmaats. Op vier belangrijke momenten. Eerst de vroege vlucht onder controle houden. Vervolgens een gevaarlijke groep met Tiesj Benoot en Matteo Jorgenson van Visma-Lease a Bike niet te ver laten wegrijden, waardoor Van der Poel op de Valkenberg de kloof kon dichten. Dan een onbesuisde Mads Pedersen in de dwangbuis van Gianni Vermeersch steken.
Om daarachter de controle te bewaren en zo het pad te effenen naar wat Van der Poel door de aangekondigde regen als het ‘cruciale punt’ had bestempeld: de natte, en dus zeer glibberige Koppenberg. Nota bene een van de weinige plaatsen waar hij in de cyclocross slechts één keer kon winnen, de editie van 2017. En waar hij in 2018 zelfs zijn op een na slechtste uitslag ooit neerzette als profveldrijder: 21ste, op ruim vier minuten van Toon Aerts, na een complete offday. ‘Niet mijn berg’ verklaarde hij toen.
Koppen snellen op gladde Koppenberg
Dat was de Koppenberg in de Ronde van 2024 wel. Op de voorafgaande tweede beklimming van de Oude Kwaremont en Paterberg hield Van der Poel zich daarom nog bewust in. Op het Kwaremontplein had hij zelfs vier seconden voorsprong, maar daarna liet hij zich weer inlopen. Slim en berekend – niet zo wild als in Gent-Wevelgem – omdat hij wist dat hij op de gladde stenen van de Koppenberg het verschil zou kunnen maken. Mogelijk liet hij zelfs daarom zijn bandendruk wat af in aanloop naar de hellingenzone.
Zo gepland, zo uitgevoerd, nadat hij als eerste de klim was opgedraaid. Door zijn immense power (te danken aan zijn perfect uitgebalanceerd spierstelsel, van benen tot romp) en door zijn techniek uit het veldrijden (zittend op het zadel de grip op zijn achterwiel bewarend) fietste Van der Poel, naast Matteo Jorgenson en Mads Pedersen, zo als enige de bult van Melden naar boven. De rest stond te voet.
Zijn voorsprong op de top, op 44,6 kilometer van de finish: 6 seconden op Jorgenson, 30 op Pedersen, 35 op Dylan Teuns, 40 op Iván García Cortina en 45 tellen op Laurenz Rex, Alberto Bettiol en Tim Wellens.
(lees verder onder de tweet)
𝙁𝙤𝙧𝙘𝙚𝙙 𝙩𝙤 𝙬𝙖𝙡𝙠 😱
— Eurosport (@eurosport) March 31, 2024
Riders push their bikes up the Koppenberg as Mathieu Van der Poel powers away with only Matteo Jorgensen being able to follow 😮💨#FLCS pic.twitter.com/WCDgzhlS4C
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Omdat Jorgenson niet meer kon aansluiten en Van der Poel besloot alleen door te gaan (‘er was geen weg terug’) was de race dan al gespeeld. Zeker toen de Nederlander acht kilometer verder, op de top van de Taaienberg, al een voorsprong van een minuut had. En die op het stuk vals plat naar Louise Marie verder uitbouwde tot 1 minuut en 24 seconden, het moment waarop ook ploegleider Christoph Roodhooft bij hem kwam.
Vijf kilometer later, op de top van Oude Kruisberg, was ‘MvdP’ zelfs al 1 minuut en 48 seconden uitgelopen op het duo Teuns-Bettiol. En dat in amper 17 kilometer. De vraag was alleen nog of hij als eerste solist sinds Eddy Merckx in 1969 met meer dan twee minuten voorsprong de Ronde op zijn naam zou schrijven.
Neerwaartse curve
Maar dan begon de stijgende curve af te platten en neerwaarts te knikken: 1 minuut en 50 seconden op de top van de Oude Kwaremont, 1 minuut en 42 seconden aan de voet van de Paterberg, 1 minuut en 38 seconden op de top van de laatste helling. Teuns had die vier tellen sneller naar boven gereden dan Van der Poel: 1 minuut en 25 seconden versus 1 minuut en 29 seconden. Ter vergelijking: in de E3 Harelbeke knalde de Nederlander er omhoog in 56 seconden, maar in het droge gootje en na 163 kilometer in plaats van na 258 kilometer.
(lees verder onder de tweet)
MVDP on the Paterberg riding to victory 🤛 pic.twitter.com/MKz2nIiWvl
— David Arthur (@davearthur) March 31, 2024
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Van der Poel zei achteraf niet toevallig dat hij zich na derde beklimming van de Oude Kwaremont voelde leeglopen. Dat bleek ook in het 13 kilometer laatste deel naar de aankomst in Oudenaarde. De wereldkampioen begon steeds meer te blazen, bekken te trekken en recht op de pedalen te staan. En nam op vijf kilometer voor de eindstreep zelfs nog een gelletje uit zijn achterzak. Veel te laat om die suikers te kunnen verwerken, maar tekenend voor hoezeer Van der Poel op de laatste liter brandstof van zijn immense tank aan het rijden was.
Zijn voorsprong was dan al gedaald tot 1 minuut en 19 seconden. Aan de finish, vijf kilometer verder, was die nog 17 tellen dieper gezakt. Weliswaar nadat ‘MvdP’ zich in de laatste tweehonderd meter had laten uitbollen, ten einde krachten. Al is dat ook relatief, want de laatste 10 kilometer had hij afgelegd met 45,5 kilometer per uur, hoofdzakelijk met de wind vanop zij. En dat na een solo van 44,8 kilometer, afgelegd met een gemiddelde van 41,7 kilometer per uur.
140 gram koolhydraten
Dat Van der Poel na de Paterberg zijn krachten voelde wegvloeien, had deels te maken met zijn energieopname. Nochtans is zijn spijsverteringsstelsel een van zijn grootste fysieke kwaliteiten, zo vertelde hij in de jongste Wielergids van Knack Sport. ‘Ik kan tot 140 gram koolhydraten per uur opnemen. Bijzonder veel om te verteren, maar ik heb er geen last van, waardoor ik in de finale van een klassieker niet gauw zal leeglopen.’ Dat was in de Ronde, door de regen, anders, zei de wereldkampioen achteraf: ‘Voeding is cruciaal, maar je moet het ook kunnen wegkrijgen. Ik vind het moeilijk om te blijven drinken in dit weer’.
Mede daardoor kwam hij op het einde naar eigen zeggen niet meer in de buurt van de wattages die hij normaal na zes uur haalt. Terwijl net dat, in ‘normale’ omstandigheden, het grootste verschil is met de Mathieu van der Poel die in 2019 als vierde eindigde in zijn eerste Ronde van Vlaanderen. Dat vertelde hij in Knack Sport ook: ‘Ik kan nu tussen kilometer 250 en 270 bijna even hoge wattages trappen als tussen kilometer 180 en 200. Dat voelt zelfs niet veel lastiger aan’.
(lees verder onder de tweet)
𝐀𝐛𝐬𝐨𝐥𝐮𝐭𝐞𝐥𝐲 𝐦𝐚𝐠𝐢𝐧𝐟𝐢𝐜𝐞𝐧𝐭! 🔥
— Eurosport (@eurosport) March 31, 2024
Mathieu van der Poel equals the record by winning the Tour of Flanders for a 𝒕𝒉𝒊𝒓𝒅 time 🏆👏#tourofflanders | @mathieuvdpoel | @AlpecinDCK pic.twitter.com/DtSWN0m4Ej
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Dat was tijdens zijn lijdensweg in de laatste kilometers van de Ronde duidelijk wel het geval – een Matteüspassie, maar zonder te sterven. Van der Poel gaf na de finish ook toe dat zijn 43,8 kilometer lange solo in de E3 Harelbeke indrukwekkender was. Toen vertelde hij dat hij zijn hoogste niveau ooit had gehaald, op dat van tijdens het WK van 2023 na.
Of zijn niveau in de Ronde van Vlaanderen van 2024 ook had volstaan om, zoals in Glasgow, weer Wout van Aert en Tadej Pogacar te kloppen zullen we nooit weten. Een ding is wel een feit: nooit was een (voor normale stervelingen) buitenaardse Mathieu van der Poel zo menselijk.
En net dat maakt zijn triomf des te mooier. Omdat winnen, ook voor hem, nóóit vanzelf gaat.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier