Sam Kunti, onze man ter plaatse, maakte België-Marokko live mee in het Al Thumamastadion. Een sfeerverslag. ‘Wat een overwinning. Marokko heeft geschiedenis geschreven!’
Op een steenworp van Qatars internationale luchthaven, Hamad Airport, ligt het Al Thumamastadion, een fonkelnieuwe arena waarvan het ontwerp geïnspireerd is op de Taqiyah, een Islamitisch hoofddeksel. Na het tornooi zal het stadion ontmanteld worden tot 20.000 zitjes, een halvering van de huidige capaciteit. Het lijkt een fait divers maar toont aan dat de organisatie van een WK in deze kleine golfstaat een behoorlijk krankzinnige onderneming is.
In dit stadion vernederde Spanje Costa Rica met 7-0 maar de Belgen, met Amadou Onana in de basis, hebben allesbehalve een begenadigde dag. België eist het balbezit op en domineert, althans in de openingsfase. De Atlas Lions bijten van zich af, herstellen het evenwicht naarmate de rust nadert en vieren op uitzinnige wijze het doelpunt van Hakim Ziyech. Het spel van de Duivels is ondertussen al lamlendig geworden. Kevin De Bruyne is weerom dat jongetje met het rood aangelopen gezicht van tegen Canada. In de eerste helft heeft hij het minste aantal baltoetsen.
Achter het doel van Thibaut Courtois kijkt Leuvenaar Nico Pelgrims, een Duivelse supporter, met het leed in de ogen toe. De Rode Duivels speelden bijzonder ondermaats tegen Canada. De wedstrijd was op alle vlakken een sportieve ontgoocheling. Kevin De Bruyne ruziede met Toby Alderweireld en de internationale pers lachte de ploeg weg. Terecht: met dit spel win je geen WK. Integendeel, je bent volstrekt kansloos. De Rode Duivels zijn een schim geworden van het elftal dat in Rusland schitterde.
“Het is te vroeg om te oordelen maar je kan niet met een 3-4-3 blijven spelen want dan wordt de ploeg sowieso op snelheid gepakt,” oppert Pelgrims voorzichtig vlak voor de aftrap tegen Marokko. “Onana moet altijd spelen. Hij doet me denken aan Fellaini. Je moet hopen dat Lukaku recupereert en zijn niveau opnieuw haalt.”
Wisselspelers
Voor de aftrap schreeuwen Oumaima Sidrim, een Marokkaanse supporter uit Agadir, en haar landgenoten zich schor; ze springen en dansen en laten het vlekje Belgische supporters in het matig gevulde stadion in het niets verdwijnen. De decibels gaan crescendo tijdens het volkslied van Marokko, de ‘Hymne Cherifien’, een lofzang die eindigt met hulde aan Allah, de koning en het thuisland. Het gejoel en de fluitconcerten zijn onovertroffen, de Marokkaanse fans willen hun ploeg naar voren stuwen. Zij maken zich zelfs de ‘Viking clap’ eigen.
Hun geluk kan niet op wanneer Thibaut Courtois, eeuwige steunpilaar van de Rode Duivels, blundert in de tweede helft. Doha is plots een klein beetje Marokko. Roberto Martínez grijpt in maar noch Charles De Ketelaere noch Romelu Lukaku redden het vaderland. Integendeel, Marokko speelt met hart en ziel en Zakaria Aboukhlal beslecht het lot van de Belgen: 2-0.
Aan de zijlijn ment de Marokkaanse coach Walid Regragui de uitzinnige menigte in de tribunes. Anas Abdelkhalek uit Casablanca knielt en bidt. Hij steekt een lofzang af: “Dit is een overwinning voor het Marokkaanse volk, voor de Marokkaanse fans. Onze ploeg speelde met overgave, inzet en passie, vooral in de tweede helft. België was niet slecht, Marokko blonk gewoon uit. Je mag ook coach Regragui niet vergeten. Zijn inbreng was fundamenteel. Wisselspelers Abdelhamid Sabiri en Zakaria Aboukhlal beslisten de wedstrijd. Wat een overwinning. Marokko heeft geschiedenis geschreven!”
750 euro per nacht
Pelgrims drukt zijn ontgoocheling over Roberto Martinez en “zijn slechte wissels” uit. De wedstrijd tegen Kroatië dient zich aan als de laatste kans voor deze Rode Duivels.
De Belgische supporters beleven het eerste WK in de Arabische wereld én het eerste WK in de winter uiteraard anders. Pelgrims huurt in Doha, de hoofdstad van de compacte woestijnstaat, samen met vrienden een appartement voor 750 euro per nacht. “Het is een rustiger WK, maar met een goede organisatie, met zeer vriendelijke en behulpzame mensen en voor bier kan je altijd terecht in een hotelbar,” vertelt hij. “In het Intercontinental Hotel is zelfs Chimay, Duvel en La Chouffe te verkrijgen naast Stella en Hoegaarden. Wat opvalt is de luxe overal in Doha. Het is luxe, luxe en nog eens luxe. Het is erger dan Dubai en niet normaal. Het is niet goed hoe Qatar met gewone mensen omgaat maar Qatar kan zich dat eigenlijk niet veroorloven. De hele wereld is hier.”
Pelgrims heeft nog een andere kanttekening: “Als je supporters moet betalen, dan merk je dat dit WK gekocht is. Als de finale wordt gespeeld op de onafhankelijkheidsdag van Qatar, dan is dat veelzeggend.”
Hypocriet
Het WK polariseert en gaat gebukt onder aanhoudende kritiek op de mensenrechtenschendingen en discriminatie van de LGBT-gemeenschap. De FIFA heeft de Rode Duivels daarvoor reeds meermaals teruggefloten. Het tornooi is voor Qatar een statussymbool en de soft power van voetbal een instrument om politieke invloed te verwerven – twee redenen waarom zoveel landen met autoritaire regimes het tornooi willen organiseren.
Niet alle Belgische supporters delen de mening van Pelgrims. Bij Sebastien, werkzaam in de financiële sector, klinkt het dat “het een beetje hypocriet is. Deze situatie bestaat al decennia en niet enkel in Qatar maar in heel de regio. Steun uitspreken voor de gastarbeiders en de LGBT-gemeenschap is goed, maar het als een probleem van Qatar afschilderen is te beperkt.”
Het maakt veel fans in Doha wat minder Duivelsgek, ook al delen organisatoren Belgische vlaggen uit bij het Al Thumamastadion. Pelgrims laat het niet aan zijn hart komen. Samen met zijn vrienden dost hij zich uit in een kleurrijk pakje – geel hemd, rode das en broek, en tricolore bretellen. De Leuvenaar heeft elk WK bijgewoond sinds 1998. “Rusland was het WK waarvan ik genoten heb. Dat was onverwachts en het is uiteraard niet het juiste moment om de Russen positief te belichten. Het waren warme mensen, die gebukt gaan onder hun leiders. Ik heb toen alle wedstrijden van de Rode Duivels gevolgd.”
Eendracht in de Arabische wereld
In Doha kleurde het stadion ook rood maar dan wel door de duizenden Marokkaanse shirts, vlaggen en sjaals. Het eerste WK in de regio verenigt Marokkanen, Saoedi’s, Irakezen, Syriërs en de hele Arabische wereld. In de stadions wappert ook vaak de Palestijnse vlag – politiek is nooit ver weg op dit tornooi. Een minderheid van de Qatari draagt ook een armband die de keffiyeh sjaal nabootst, een symbool voor de Palestijnse zaak.
Oumaima Sidrim zegt over de eendracht in de Arabische wereld: “Met dit WK kunnen we de Arabische cultuur tonen. Qatar is een succesvol land. Daarom krijgt het zoveel kritiek en maakt het vijanden. Het Westen voelt dat het zijn macht aan het verliezen is.”
Zij legt uit dat “Saudi-Arabië en Palestina met hun religieuze betekenis een belangrijk onderdeel vormen van de Arabische cultuur. Zij zijn deel van onze familie en elk Arabisch land doet wat het kan om Palestina te helpen. Als burgers kunnen wij minder doen. Het zijn de overheden die moeten optreden.”
Deze Marokkaanse overwinning onderstreept alleszins dat dit een Arabisch WK is.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier