Na de eerste competitiehelft heeft hij het hoogste waarderingscijfer achter zijn naam. Wie is Matthieu Verschuere (AA Gent) eigenlijk ? Drie getuigenissen vanuit Frankrijk.

Gunther Schepens schrok zich een aap tijdens de voorbereiding, toen hij werd voorgesteld aan Matthieu Verschuere. De Fransman was door Patrick Remy weggehaald bij hun beider ex-club Sedan. Moest hij, nauwelijks 1m68 groot, de nieuwe verdedigende middenvelder van AA Gent worden ? Maar al gauw maakten de twijfels plaats voor bewondering. Niet alleen ontpopte Verschuere zich als de motor van de ploeg, hij stuwde de Buffalo’s ook naar onverhoopte successen in de Intertotobeker én naar de kop van het klassement.

Aziz Ademi

Aziz Ademi was lange tijd samen met Patrick Remy verantwoordelijk voor het opleidinginstituut van Beauvais. Vorige zomer nam hij na vijftien jaar dienst afscheid van de Franse tweedeklasser. “Ik werkte met Matthieu van de miniemen tot de junioren”, vertelt hij. “Hij kwam van Grandvilliers, een dorpje op ongeveer dertig kilometer van Beauvais. Ik herinner me vooral son petit gabarit, zijn sterke voetbalintelligentie en zijn buitengewone bescheidenheid.”

“Na amper een jaar al wilde hij het centre de formation verlaten”, vervolgt Ademi. “Het ontbrak hem aan vertrouwen, merkte ik in enkele gesprekken. Ik werd een beetje zijn vertrouwenspersoon en moest vaak op hem inpraten. Matthieu heeft erg veel behoefte aan wederzijds respect. Bij Patrick kan hij daar te allen tijde op terugvallen. Hij had ook lange tijd complexen over zijn lengte, maar dat verdween naarmate hij ouder werd. Door hard en heel geduldig aan zijn mankementen – het trappen van lange ballen en het kopspel – te werken, werd hij een completere voetballer. Door zijn geestdrift en uitstekend positiespel wist hij zijn beperkingen goed te verstoppen.”

Aanvankelijk was Verschuere meer un dix, een offensieve middenvelder dus, merkt Ademi op. “Maar aangezien hij over een enorm groot uithoudingsvermogen beschikt, schoven we hem al snel een rij naar achter. Matthieu moet veel veld bestrijken om zich goed in zijn vel te voelen. Door zijn permanente aanwezigheid in het spel en zijn collectieve ingesteldheid werd het een prima zet. Wel ontbrak het hem als spelmaker aan scorend vermogen. Maar hij is een voorbeeldige ploegspeler, die nooit persoonlijk succes najaagt. Matthieu zoekt ook altijd de gemakkelijkste oplossing. Dat siert hem.

“Matthieu heeft een heel introvert karakter, très posé. Hij is een denker. Maar hij is ook un vrai compétiteur, een echt competitiebeest. Hij verlegt graag zijn eigen fysieke grenzen. Ik heb in hem altijd een beetje Gordon Strachan gezien. Qua gestalte niet meteen de grootste atleet, maar iemand met een grote verbetenheid, loopvermogen en la hargne dans la combativité. Alleen jammer dat dergelijke types in het moderne voetbal vaak niet meer standhouden.

“Door allerlei kleine problemen was het klimaat nooit gunstig voor een grote carrière. Van zodra Matthieu wantrouwen voelt, begint hij zelf ook snel te twijfelen. Zoals al gezegd, vertrouwen en een serene werksfeer zijn voor hem levensbelangrijk. In oktober zag ik hem aan het werk tegen Eendracht Aalst. Hij is weinig veranderd : zijn balbehandeling blijft nog altijd oogstrelend, hij verzet bergen werk en tilt de ploeg duidelijk naar een hoger niveau. Nee, hij zit nog lang niet aan zijn plafond. Een stapje hoger moet mogelijk zijn, maar zoiets blijft afhankelijk van externe factoren.”

Joël Bats

Joël Bats, momenteel keeperstrainer van Lyon, verdedigde het doel van de Franse nationale ploeg en van Paris Saint-Germain. Hij trainde Matthieu Verschuere bij de tweedeklasser Châteauroux. “Een echte professional,” herinnert hij zich hem, “iemand die, mede door zijn familiale situatie, volop van zijn beroep geniet. Matthieu is een intelligente jongen, qui a une bonne culture de jeu. De ideale verbindingsfiguur tussen verdediging en aanval, iemand die zich goed vrijspeelt en bij balbezit graag de flanken opzoekt. Vooral in de balrecuperatie is hij enorm sterk.”

Bats vertelt hoe hij Verschuere gebruikte als tweede verdedigende middenvelder in een 4-4-2-concept. “Matthieu kreeg iets meer vrijheid en mocht ook zijn offensieve impulsen volgen. Daarin schuilt namelijk zijn kracht. Eens hij de bal verovert, kan hij door een korte acceleratie voor een snelle omschakeling zorgen. In een twee-tegen-één-situatie en in de korte combinatie komen zijn technische capaciteiten het meest tot uiting, ook al scoort hij zelf niet gemakkelijk. Daarvoor mist hij koelbloedigheid, il n’a pas le sang froid. Maar hij creëert wel gemakkelijk kansen.

“De groeistoornis van zijn dochtertje bepaalt mee wie hij is op het veld. Het voedt zijn strijdershart, maar hij gebruikt het niet graag als excuus voor een mindere prestatie. In de mate van het mogelijke hield ik er rekening mee. Het menselijke en mentale aspect blijft immers een belangrijke factor biij succes. Matthieu is ook een eerlijke en rechtvaardige jongen. Niet meteen de grote sfeermaker, maar iemand die snel loskomt als er ambiance wordt gemaakt in de groep.

“Ik las ergens dat hij in België wordt voorgesteld als Asterix. Hij is een strijder, dat klopt, une vraie fourmi ( lacht). De vitaliteit druipt er vanaf. Fysiek moet hij niet onderdoen voor spelers van 1m80. Hij is iets minder offensief ingesteld dan Paul Scholes, maar kan niettemin veel diepgang brengen. In de balrecuperatie lijkt hij meer op Luis Fernandez, al is Matthieu vooral een gentleman op het veld. Hij maakt zelden of nooit zware fouten, wat de ploeg en de balcirculatie alleen maar ten goede komt.”

Alex Dupont

Alex Dupont had, na het vertrek van Patrick Remy, vorig seizoen Sedan onder zijn hoede. Op dit moment is hij sportief verantwoordelijke voor de olympische selectie van de oliestaat Qatar. “Matthieu beschikt over un grand volume de jeu“, is ook zijn mening. “Hij bestrijkt veel ruimte. Een heel creatieve speler ook, die ondanks zijn kleine gestalte toch stevig op zijn benen staat. Hij komt altijd terug, ook uit verloren situaties. Je zou denken dat hij heel fragile is, maar dat is slechts schijn. Wel toonde hij iets te weinig persoonlijkheid op het terrein, vond ik. Dat heeft vooral te maken met zijn discreet karakter.

“Ik speelde vrijwel altijd in een 4-4-2. Matthieu was een van de twee verdedigende middenvelders. Naast hem heb je iemand nodig met gestalte die de luchtduels voor zijn rekening neemt. Gelukkig compenseert Matthieu dat vooral met zijn techniek en anticipatievermogen. Hij was mijn Mister Propre : een slechte pass toverde hij om in een goede. Na een voetblessure viel hij uit de ploeg. Aangezien we tijdens zijn revalidatieperiode, die ongeveer drie maanden duurde, een goede reeks neerzetten, zag ik me niet genoodzaakt mijn elftal te veranderen.

“Matthieu is en blijft een charmante persoon, de beste ploeggenoot die je kan wensen. Hij is een echte teamspeler, die leerde aanvaarden dat ik Salif Diao, Madjid Adjaoud of Jérôme Fretard boven hem verkoos. De plaatsen waren duur, hé. Ik heb toen lang getwijfeld, maar zijn gebrek aan ritme gaf de doorslag. In het tussenseizoen kon ik hem geen titularisstek garanderen. Hij wilde niet op zijn kans wachten, wat zijn goed recht was.

“Matthieu blijft un accrocheur, een bijter. Wat hij tekortkwam voor de Franse topclubs, is moeilijk te zeggen. Zijn opleiding bij een kleinere club als Beauvais zal daar wel voor een groot deel tussen zitten. Hij moest vanuit de anonimiteit van tweede klasse op eigen houtje een moeilijke weg afleggen. C’est difficile de gravir les échelons. Patrick Remy verloste hem bij Sedan.

“Matthieu is het perfecte evenbeeld van Alain Giresse, die overigens zijn grote idool was : eenvoudig, intelligent, een vergelijkbare morfologie en een perfecte balbehandeling. Je hoeft niet groot te zijn om hoge toppen te scheren. Maar dat is een beetje de paradox van het voetbal : voor Giresse golden kennelijk andere normen dan voor Matthieu, tegenover wie de terughoudendheid altijd groot was.”

door Frédéric Vanheule