Ronduit lachwekkend is het om sommige bestuurders nu te horen roepen dat de macht van makelaars moet beperkt worden, zegt Jacques Sys.
Toen Dejan Veljkovic eind 2015 vernam dat Sport/Voetbalmagazine een verhaal plande over zijn pogingen om zich te profileren als huismakelaar van KV Mechelen, probeerde hij de publicatie te vermijden. Op een pedante toon liet de Serviër horen interviews met KV-spelers tegen te houden als het stuk zou verschijnen. Nadat dit wel gebeurde volgde inderdaad een boycot van KV Mechelen ten opzichte van Sport/Voetbalmagazine. Of effectief Veljkovic daarvoor zorgde, bleef onduidelijk. Maar het dreigement werd wel een realiteit.
Geen enkele club die zijn eigen politiek in vraag stelt.
Het is illustratief voor de macht die makelaars in de loop van de jaren bij clubs verwierven. Zij wanen zich echt de zonnekoningen, verheven boven alles en iedereen. Eén kritische noot en je wordt net niet terechtgesteld. Toen ons blad onlangs enkele kanttekeningen plaatste bij de praktijken van Mogi Bayat postte die een dusdanige hoop beledigende tweets dat zelfs de Sportpersbond reageerde. Het zegt veel over het niveau van Bayat, een man met wie alle clubs graag zaken doen.
Ronduit lachwekkend is het om sommige bestuurders nu te horen roepen dat de macht van makelaars moet beperkt worden. Want juist zij hebben mee de voorwaarden gecreëerd waardoor die machtspositie steeds grotere proporties aannam. Zij installeerden mee een systeem dat in de loop van de jaren helemaal uit de hand liep. Sommigen werden daar beter van. Het verklaart mee de forse groei van het aantal transfers. Hoe meer transacties, hoe meer geld er in verschillende zakken vloeide.
Een gebrek aan een strikte reglementering werkte dit in de hand. Dat er in dit land qua buitenlanders amper een beperking bestaat, gaf velen de kans hun waar te slijten. Het aantal buitenlandse voetballers van inferieure kwaliteit dat hier neersteek, is amper nog te tellen. Er wordt op grote schaal handel gedreven. Geen enkele club die zijn eigen politiek in vraag stelde. Ook zij niet die nu luid roepen dat het anders moet.
Dubieuze praktijken zitten tot in de diepste wortels van het voetbal. Maar dat ook scheidsrechters niet ontsnappen aan malafide praktijken en zich laten meedrijven in een spiraal van zelfverrijking, toont de verderfelijkheid van dit wereldje. Natuurlijk worden er al eens discutabele beslissingen genomen, maar niemand die daar een bepaalde machinatie achter zag. Ook niet toen Cercle Brugge in maart 2015 in de laatste drie minuten een 2-0-voorsprong tegen KV Mechelen uit handen gaf, onder meer na een duidelijk buitenspeldoelpunt en een strafschop. Dat wordt nu weer onder het vergrootglas gelegd. Want het luidde voor groen-zwart de degradatie in. Bart Vertenten leidde toen de wedstrijd. En het nu geviseerde KV Mechelen was erbij betrokken terwijl Waasland-Beveren, dat nu ook in de vuurlinie ligt, zich na de Mechelse zege kon redden. Het lijkt erop dat de geschiedenis zich herhaalt.
Voor veel littekens heeft deze affaire in alle geledingen van het voetbal gezorgd. Hoe gereputeerde advocaten nu ook van de gelegenheid gebruikmaken om zichzelf in de etalage te zetten en de onschuld van hun cliënten uit te schreeuwen, rond al degenen die zijn opgepakt en als verdachten werden beschouwd zal er altijd een zweem van twijfel blijven bestaan. Moeilijk moet dat bijvoorbeeld zijn voor Ivan Leko en voor Club Brugge.
Een nieuwe moraal is er nodig om het voetbal na deze aardbeving van zijn uitwassen te bevrijden. Sterke leiders die een duidelijk signaal geven in plaats van te vervallen in hol geblaat. Maar het probleem in het Belgisch voetbal is juist dat die leiders ontbreken. Zo kan het onkruid rustig verder groeien. En zijn mensen vooral bezig om feiten te minimaliseren en op hun manier te interpreteren om zo hun vel te redden. Waarna iedereen straks gewoon weer overgaat tot de orde van de dag en de hele storm uiteindelijk een maat voor niets is. Of toch niet?
