Standard en Bruno Venanzi kennen vrijdag het verdict in de zaak-Edmilson. De voorzitter van Standard hangt een gevangenisstraf boven het hoofd terwijl de club in een verder stadium zelfs een transferverbod kan krijgen, maar hoe zat die zaak nu weer in elkaar?
De transferperiode heeft sinds enkele dagen haar deuren gesloten wanneer Bruno Venanzi die opent van het kabinet van David Meekers, zijn tegenhanger bij STVV. Het is september 2018 en de Luikse voorzitter heeft nog een dossier in orde te maken, of hij dat nu wil of niet. De bijeenkomst heeft meer iets van een opeising dan van een vriendschappelijk bezoek. Venanzi zet zich in zijn eentje tegenover David Meekers, maar ook tegenover Takayuki Tateishi en Andre Pinto, respectievelijk de CEO en de sportief directeur van de Kanaries. Aan de orde van de dag: de transfer van Edmilson Junior Paulo Da Silva, bijgenaamd Junior, die begin augustus naar de Qatarezen van Al-Duhail is vertrokken voor een bedrag van 2 miljoen euro. Dat is tenminste toch wat Venanzi beweert, met ondersteunend bewijsmateriaal.
De voormalige baas van Lampiris toont het TMS-document (het FIFA-systeem dat de transfers regelt) dat geacht wordt het bewuste bedrag te valideren. In het kader van die transactie heeft STVV net een storting van 320.000 euro ontvangen. De bestuursleden van de Kanaries hadden op het ogenblik van de transfer van de Belgische Braziliaan naar Sclessin in januari 2016 voor 1,2 miljoen euro, een percentage van 40 procent op de potentiële meerwaarde van een toekomstige doorverkoop onderhandeld. Dus 40 procent op wat 800.000 euro werd. De rekening klopt dus?
Niet helemaal. Bruno Venanzi kan dan wel bij hoog en bij laag beweren dat hij slechts 2 miljoen gekregen heeft voor de verkoop van Edmilson Junior, het Limburgse trio staat perplex bij dergelijke cijfers, zeker gezien het profiel van de betrokken speler: een flankspeler van 22 jaar die er net een geweldig seizoen met elf goals en vijf assists heeft opzitten waarin hij de Rouches de beker van België heeft laten winnen en tweede eindigen in de competitie. ‘Als hij over twee jaar niet bij Barça speelt, dan hebben we iets verkeerd gedaan’, vertrouwde de makelaar van Junior, Karim Rafiki, ons toe in 2016. Er is dus iets verkeerd gegaan.
Ondanks de interesse van verschillende clubs uit de grote Europese competities, haalt uiteindelijk Qatar met zijn oliedollars de vis binnen. Maar dat geldt niet voor iedereen. ‘Ik wist dat die affaire zou uitkomen, maar ik wil duidelijk zijn: dat heeft niks met ons in Doha te maken’, vertelt iemand die in de Verenigde Arabische Emiraten woont en het dossier goed kent. ‘Wij zijn eerlijke mensen, wij betalen de mensen correct. Dat Standard andere clubs dupeert, dat is hun probleem, niet het onze.’ Maar hoe is Bruno Venanzi daarin verzeild geraakt?
De rechten terugkopen
Zes maanden daarvoor beseft het bestuur van Standard dat het moeilijk zal worden om het contract van het kroonjuweel van zijn kern te verlengen. De jongen heeft nog slechts een contract van één jaar en rijgt de topprestaties aan elkaar. Dus moet er geanticipeerd worden op een transfer en gepoogd worden om daar het maximum uit te halen. In maart 2018 neemt Bruno Venanzi zijn telefoon en hij belt naar Philippe Bormans, die net zijn post als CEO van STVV verlaten heeft, maar die goed op de hoogte gebleven is van wat er zich op en rond Stayen afspeelt. De reden van het telefoontje is simpel: de volledige rechten terugkopen op de speler die momenteel het mooie weer maakt op Sclessin, oftewel de 40 procent die de Truienaars bezitten op de potentiële meerwaarde van een toekomstige transfer. Een ‘sell-on’-clausule zoals dat in het milieu heet. Die kan STVV veel opbrengen en potentiële kopers ertoe aanzetten om de prijs naar beneden te onderhandelen met Standard.
In totaal had Standard 1,6 miljoen euro aan STVV moeten betalen, en geen 320.000 euro.
‘De speler wilde alleen maar verlengen aan zeer hoge voorwaarden en ze zaten in een lastige positie’, vertelt de huidige CEO van Union Saint-Gilloise. ‘Ze konden het contract niet verlengen aan die voorwaarden zonder honderd procent op zijn rechten te bezitten.’ Philippe Bormans geeft het door, David Meekers en Takayuki Tateishi overleggen. De Japanner, CEO sinds januari 2018 en het gezicht van de eigenaars van DMM.com (een Japans bedrijf in e-commerce), heeft niet veel tijd nodig. Als ancien van FC Tokyo weet Tateishi waarover hij spreekt. Hij veegt het plan van het eventuele terugkopen van de rechten door Standard van tafel, want hij is ervan overtuigd dat hij veel meer kan opstrijken als het de komende zomer tot een transfer komt. Hij activeert zelfs zijn netwerk om een lucratief transferaanbod te vinden en de inkomsten op te drijven. Maar hij heeft er geen idee van wat er net in gang gezet is. ‘Verlengen was moeilijk’, geeft Karim Rafiki toe, die op dat moment in een sterke positie staat. ‘Junior had zijn tijd uitgedaan, al was hij er niet per se tegen om te blijven. Maar toen kwam dat bod uit Qatar en dat was onmogelijk te weigeren.’
Bruno Venanzi zal dus een andere manier moeten vinden om zijn poulain te gelde te maken. In juli 2018 nodigt hij Karim Rafiki uit in zijn buitenverblijf op de heuvels van Nice. De makelaar van Junior gaat er niet alleen naartoe. Aan zijn zijde zit een confrater die hij ter hulp geroepen heeft om de reis richting Emiraten te vergemakkelijken: Mohamed Al Faiech. De raadsman van Ishak Belfodil treedt op als tussenpersoon tussen Rafiki en de vertegenwoordiger van Al-Duhail, met name Mitch Bakkovens, een Belg die sinds meerdere jaren actief is in de Perzische Golf. Aan de Azurenkust komt het drietal tot een akkoord over de bestemming van Edmilson en de verdeling van de commissies en vooral: ze zetten een winnende combinatie op om het percentage waarop STVV recht heeft te omzeilen.
Bruno Venanzi uit nog een laatste wens. Hij vraagt dat het pact strikt vertrouwelijk behandeld wordt en dat zijn flukse vleugelaanvaller op 22 juli nog de Belgische supercup tegen Club Brugge speelt voor hij naar Qatar verkast. Dat wordt toegestaan. De Luikse zakenman geeft zijn woord aan de speler: één wedstrijd nog en je mag vertrekken. Hij moet alleen die informatie voor zich houden. Maar de dag voor de supercup wil Junior toch graag zijn ploegmaats groeten. Een gebaar dat alles weg heeft van een afscheid en dat ook Michel Preud’homme ter ore komt, die op dat ogenblik net op post is en die wel op de hoogte is van de onderhandelingen over zijn aanvaller maar niet weet van diens onmiddellijke vertrek. De trainer annex vicevoorzitter van Standard kan de verrassing maar matig appreciëren. Edmilson, die in de supercup een nederlaag in Brugge (2-1) niet kan vermijden ondanks een goal, is op 2 augustus 2018 officieel van Al-Duhail. Het officiële transferbedrag: 2 miljoen euro.
Een akkoord in het meervoud
Wanneer ze dat zien, en ook het TMS-document, vallen de bestuurders van STVV net niet van hun stoel. Het mag duidelijk zijn: ze geloven er geen woord van. Weinig later, op 11 augustus 2018, schrijft de Truiense voorzitter David Meekers een mail daarover naar Pierre François, CEO van de Pro League. De expert-boekhouder van opleiding somt de incoherenties van het dossier op, drukt zijn verbazing uit en verzekert dat hij alles wil doen om het te ‘begrijpen’. Hij vraagt ook om een rondetafelgesprek in aanwezigheid van Bruno Venanzi. Pierre François belt hem op, relativeert de situatie en voegt eraan toe dat hij niet wil deelnemen aan zo’n bijeenkomst. Een van de bevoegden binnen de Pro League wat geschillen betreft is nochtans om een bemiddeling voor te stellen tussen twee partijen. Dat is ook wat de Pro League nadien zal doen in de dossiers van Alexis de Sart en Faïz Selemani, twee feuilletons uit de zomer van 2019 waarin ze een bepalende rol zal spelen. STVV regelt dan zelf maar een ontmoeting met Bruno Venanzi in september 2018. Tijdens dat onderhoud komt een nieuwe betrokkene in het kantoor van David Meekers binnenvallen: een makelaar die dicht bij Ali Lukunku staat en die aan de basis lag van het bod van Al-Duhail maar later aan de kant werd geschoven. Die man voegt een betekenisvol element toe aan de debatten: hoe heeft Standard de bescheiden som van 2 miljoen euro kunnen accepteren, van een club uit Qatar dan nog, terwijl een andere, meer prestigieuze club, 5 miljoen zou willen geven hebben?
Verlengen was moeilijk. Junior had zijn tijd uitgedaan, al was hij er niet per se tegen om te blijven. Maar toen kwam dat bod uit Qatar en dat was onmogelijk te weigeren.’ Karim Rafiki, de makelaar van Edmilson Junior
Venanzi verpinkt niet en blijft bij zijn versie. Een mail vanuit zijn eigen instituut spreekt het tegen. In de loop van de onderhandelingen bevestigt Pierre Locht, directeur van de academie en behartiger van de belangen van stamnummer 16, aan Al-Duhail dat ‘de in de aanbiedingen genoemde bedragen in orde zijn voor Standard’ en hij belooft om de ‘conventies’ te sturen om ‘de andere aspecten van de overeenkomsten te finaliseren’. Dat alles in het Engels en in het meervoud. Karim Rafiki, Olivier Renard (dan nog sportief directeur), Bruno Venanzi en Pierre Jacquet, de verantwoordelijke human resources, staan in cc.
Op 20 juli 2018 richt Pierre Locht zich tot dezelfde geadresseerden, opnieuw aangaande ‘akkoorden’ in het meervoud, waaronder dit keer een ‘samenwerkingsakkoord’. Later informeert hij zijn gesprekspartners dat na ‘de eerste betaling’ de club de transfer zal finaliseren bij TMS. De formuleringen van die briefwisseling vallen op. Het lijkt erop dat de beleidsmakers van Standard de Liège een financiële constructie opgezet hebben om het percentage voor STVV zo laag mogelijk te houden. Documenten die Sport/Voetbalmagazine kon inkijken, bevestigen dat. Door het contract met Al-Duhail, een transactie voor het officiële bedrag van 2 miljoen euro, hebben de Luikenaars niet alleen slechts 40 procent betaald op 800.000 euro (de meerwaarde op de oorspronkelijke transfer van 1,2 miljoen), dus 320.000 euro aan STVV. Via het genoemde ‘samenwerkingsakkoord’ dat voorzag in een stage van Standard in Doha in januari 2019, lieten ze zich ook nog eens dik 3,2 miljoen euro betalen, los van elke ‘sell-on’-clausule. Een aardige som, gestort op hun rekening bij BNP Paribas Fortis op de place Xavier-Neujean in Luik.
In totaal bedraagt het werkelijke transferbedrag dus 5,2 miljoen euro en had Standard dus 1,6 miljoen aan STVV moeten betalen. Een fraude van 1,28 miljoen euro dus, die hen duurder kan te staan komen dan dat het opgebracht heeft. ‘Ik kan bevestigen dat Standard de transfer gemanipuleerd heeft en dat hetgeen ze gedaan hebben niet wettelijk is’, bevestigt iemand die dicht bij de zaak staat en die preciseert dat Al-Duhail de regeling geaccepteerd heeft omdat het ‘de enige manier was om de speler te krijgen’.
Liever Marbella dan Doha
Fiorentina van zijn kant wilde daar niet in meegaan. De club uit Toscane was bereid om 5 miljoen neer te tellen, maar maakte een einde aan de onderhandelingen toen de mogelijkheid van een dergelijke constructie ter sprake kwam. In de plaats van de Serie A moest Edmilson Junior zich dus tevredenstellen met de Qatar Stars League en een saai dagelijks bestaan. Een geluk bij een ongeluk voor de supporters van Standard die hem graag zouden weerzien op Sclessin. Toen hij voor even terugkeerde uit de Hel, voor de korte duur van een aftrap op 22 december 2018, kruiste hij een maand later niet zijn voormalige ploegmaats zoals voorzien was. Ondanks het zogeheten ‘samenwerkingsakkoord’ verkozen de beleidsmensen aan de Maas Marbella boven Doha voor hun winterstage van 2019. Intern weet men dat aan de angst van Michel Preud’homme om naar die regio te gaan sinds hij in 2013 Riyad had moeten verlaten na beschuldiging van overspel, een strafbaar feit volgens de Saudische wet.
In het buitenverblijf van Venanzi in Nice wordt een combinatie opgezet om het percentage waarop STVV recht heeft te omzeilen.
Ook al zou MPH zeker zijn vrijheid niet in gevaar hebben willen brengen, gezien de huidige diplomatieke vijandigheden tussen Qatar en Saudi-Arabië, toch zou de keuze voor de Costa del Sol in plaats van de privéstranden van de Perzische Golf zware gevolgen kunnen hebben. Niet alleen is de prijs van de stage, 3,2 miljoen euro, even exorbitant als verdacht – zelfs al zouden de Luikenaars volgens de bepalingen van het document over de ‘samenwerking’ hun Qatarese collega’s laten profiteren van hun ‘wereldwijd’ erkende expertise op het vlak van opleiding – maar Standard berooft zich tegelijk van zijn enige alibi (zie kader ‘Groteske make-up’).
Aanvankelijk blijft het echter erg rustig rond stamnummer 16 in deze affaire. We moeten nog enkele maanden wachten vooraleer het ter sprake komt, maar dan gebeurt het wel in primetime op tv. Thierry Luthers, een journalist van de RTBF, laat in het voetbalprogramma La Tribune van 29 april 2019 vallen ‘dat er toch wel iets gebeurd is dat wat onopgemerkt gebleven is’. De journalist verwijst naar de constructie, geeft er enkele min of meer precieze details van zonder ze echt te benoemen en besluit ‘dat alles helemaal legaal is en dat het aanvaard werd door de licentiecommissie, maar dat de info toch wel wat borderline is, vind ik’. Inderdaad.
Het bericht creëert echter geen enkele deining in het voetballandschap. Business as usual. Het feuilleton van de zomer dat er zit aan te komen, gaat eerder over Alexis de Sart, de ex-Rouche die via Stayen passeerde zoals veel speler de afgelopen jaren. Bij de terugkeer van Junior naar Sclessin, in januari 2016, dient hij als pasmunt, samen met Damien Dussaut. Op hetzelfde moment legt Jean-Luc Dompé de omgekeerde beweging af, richting Luik. En in juli 2016 vertrekt Lucas Pirard van Standard naar Sint-Truiden. Voor Alexis de Sart en Lucas Pirard krijgt Standard een percentage op zijn toekomstige transfer, met daarbovenop ook nog een voorkeursrecht – de mogelijkheid om erbij te zijn bij een volgend bod. Maar afgelopen zomer vertrok De Sart vanuit Haspengouw ‘op zijn Engels’ naar Antwerp en dus kon Standard geen geld recupereren. Tot STVV een minnelijke schikking trof met de club van Luciano D’Onofrio, eind oktober 2019. Toen het nieuws pas bekend werd, en ondanks zijn eigen delicate positie, stuurde Bruno Venanzi meteen een factuur.
In het dossier-De Sart stelde de Pro League zijn kantoren voor als neutraal terrein voor Antwerp en STVV. De zaak-Edmilson schijnt evenwel minder enthousiasme op te wekken. ‘Dat geschil is hangende’, aldus Pierre François in november vorig jaar. ‘Ik wil me nooit – en het woord nooit is belangrijk – uitlaten over een geschil tussen twee clubs van de Pro League zolang dat geschil niet opgelost is. Ook niet over een eventuele bemiddeling als we gevraagd worden om die rol op te nemen.’ De gewezen algemeen directeur van Standard kaatste de bal liever terug naar de licentiemanager Nils Van Brantegem. Ook die houdt de lippen op elkaar: ‘Ik geef daar geen commentaar op. Dat werd behandeld door de licentiecommissie, vorig jaar al. (…) Als Edmilson in Qatar speelt, dan is dat een teken dat de transfer gevalideerd werd.’
Ik wil me nooit – en het woord nooit is belangrijk – uitlaten over een geschil tussen twee clubs van de Pro League zolang dat geschil niet opgelost is.’
Strafprocedure
Omdat het de wind de voorbije maanden voelde keren, probeert Standard er alles aan te doen om tot een minnelijke schikking te komen met STVV. Benjamin Nicaise wordt zelfs op pad gestuurd om een ontmoeting te regelen met Mitch Bakkovens, de raadsman van Al-Duhail. Tevergeefs. Hetgeen de zaak weer op de agenda zet, is de uitnodiging voor een lunch die Alexandre Grosjean, de algemeen directeur van de Rouches, stuurt naar David Meekers. Op 16 september 2019 begeeft de Truiense voorzitter zich naar Sclessin en het restaurant Rouge du Poivre, zonder te weten wat men hem gaat voorschotelen. Een maandagmiddag als een andere kortom, alleen dat de maaltijd op weinig uitdraait. Bruno Venanzi, wiens aanwezigheid nochtans was aangekondigd, laat zich opmerken door zijn afwezigheid. Het is pas bij zijn terugkeer in Limburg dat Meekers het doel van het bezoek echt begrijpt. Grosjean stuurt hem een mail met een herinnering aan verschillende overeenkomsten tussen beide clubs die moeten geregeld worden en de vraag om te tekenen. Een bizarre vraag want het document in kwestie blijft erg vaag. Hij vraagt de handtekening, dus de goedkeuring, van de Limburgers. Het gebrabbel van de Luikse nummer twee vermeldt de naam Edmilson Junior, terwijl beide mannen over hem geen woord gewisseld hebben aan tafel.
Ze bespraken de geschillen over Alexis de Sart en Lucas Pirard. Voor de keeper, momenteel bij Waasland-Beveren, eist Standard een som van 800.000 euro van STVV. Er werd zelfs gesproken over Iván Bulos, een Peruaanse international die ten tijde van Roland Duchâtelet van Luik naar Sint-Truiden was verhuisd zonder ooit gespeeld te hebben op de grasmat van Sclessin. Maar voor die mail er kwam, geen woord over Edmilson Junior.
Die actie, nochtans op initiatief van Standard, zet alles weer in gang. De bestuurslui van STVV, opnieuw vastbesloten om klaarheid te scheppen in een zaak die ondertussen een publiek geheim is in de wandelgangen van het Belgisch voetbal, ontmoeten de actoren van de deal en verwerven tastbare bewijzen. Via hun advocaat sturen ze op 18 december 2019 een brief naar de politie van Hasselt en stellen ze zich burgerlijke partij in het kader van een klacht neergelegd bij de strafrechtbank door de bevoegde onderzoeksrechter, tussen Kerstmis en Nieuwjaar, tegen RSCL en zijn voorzitter Bruno Venanzi. Een andere klacht, ditmaal bij de FIFA, zou niet lang op zich laten wachten (zie kader). Toen we Standard hierover contacteerden, zei het ‘niet opde hoogte te zijn’ van de strafrechtelijke procedure.
Naar een transferverbod?
Door zich burgerlijke partij te stellen in Hasselt hopen de Truiense bestuurders hun rechten te doen gelden voor de Belgische justitie. Op die manier lanceren ze een procedure die eerder ongewoon is in het voetbalmilieu. Het strafrecht is immers een domein waarop voetbalclubs zich zelden begeven. De sancties zijn er strenger dan degene die bepaald worden door de klassieke sportinstanties, die zich slecht op één domein concentreren. Het getuigt ook van zowel de motivatie van STVV als van de teneur van het dossier. Nu dat laatste voldoende solide is om Standard en zijn voorzitter Bruno Venanzi juridisch aan te vallen, willen de Limburgers een andere klacht neerleggen, dit keer bij de FIFA. De aanwezigheid van Al-Duhail, een Qatarese en dus buitenlandse actor, maakt de zaak internationaal en het Belgisch Arbitragehof voor de Sport (BAS) incompetent in die materie.
Volgens de bepalingen van de disciplinaire code van de FIFA heeft Standard zich schuldig gemaakt aan valsheid in geschrifte, hetgeen het Zwitserse recht definieert als ‘een misleidend document’. Het reglement over het statuut en de transfer van spelers stipt aan dat ‘de clubs alle uitgevoerde uitgaven moeten aangeven in TMS’, via ‘een stortingsbewijs’. In het andere geval, zoals dat van Standard, ‘kunnen ook sancties uitgesproken worden tegenover elke vereniging of club die onjuiste of foutieve cijfers heeft ingevoerd of het TMS-systeem heeft gebruikt voor illegale doeleinden’.
Standard stelt zich zo bloot aan sancties die kunnen gaan van een eenvoudige boete tot een transferverbod en/of een uitsluiting van Europese competities. Zware sancties als de Rouches geen uitweg vinden. Vorig jaar, toen Mediapart fictieve contracten en financiële doping bij PSG onthulde, was het de erkenning van een procedurefout door het Arbitragetribunaal voor de Sport (TAS) die de Parijzenaars gered had van een opmerkelijke afwezigheid in de Champions League.
Op zijn minst zouden de Luikenaars 1,28 miljoen euro aan STVV te betalen hebben. In 2015 had het TAS, nauw gelieerd aan de FIFA, in beroep Genoa veroordeeld, dat schuldig was omdat het een gelijkaardige clausule van sell-on had willen omzeilen. De Genuezen hadden een overeenkomst met Inter om de verschuldigde vijftien procent op de meerwaarde van Juraj Kucka niet aan diens club van oorsprong Sparta Praag te betalen. Het TAS had hen de betaling van de genoemde clausule opgelegd, die geherevalueerd was, met vijf procent jaarlijkse interesten. Geen sportieve sanctie, maar een verschil in grootte: Standard heeft niet alleen STVV gedribbeld, maar ook de internationale instanties, die dat maar matig zouden moeten appreciëren.
Groteske make-up
Het is de klassieker van de klassiekers. Op 15 december laatstleden ontving Standard zijn erfvijand Anderlecht. In hun heksenketel beschamen de Luikenaars hun reputatie van warme gastheren niet en delen ze de punten met hun paars-witte bezoekers, die op een kwartier voor het einde tot z’n tienen gereduceerd worden. Naast het veld valt er één ding meer op dan de onmogelijkheid van de Rouches om te winnen van de jeugdversie van RSCA: tussen de reclameborden gewijd aan een chocolatier uit Verviers en de app van stamnummer 16, zijn er ook ten voordele van Al-Duhail SC. In andere bewoordingen: de promotie van de ene club door een andere. Dat is een extreem zeldzame of misschien zelfs wel nooit geziene advertentie op de planeet voetbal.
In werkelijkheid voelen de beleidsmakers bij Standard de wind draaien kort voor de feestdagen. Uit schrik dat de affaire Edmilson Junior losbarst en om zich in dat geval in te dekken, biedt de Luikse directie aan zijn Qatarese tegenhanger grootmoedig publiciteitsruimte aan. Een vroegtijdig cadeau, gevolgd door een beleefdheidsbezoek drie weken later. In gezelschap van de ongewenste Orlando Sá en Pedro Luis Cavanda evenals Réginal Goreux in zijn nieuwe rol van begeleider worden de U21 naar Doha gestuurd voor een stage en een vriendschappelijke wedstrijd tegen de sparringpartners van Al-Duhail. Sommige spelers, die te laat op de hoogte waren gebracht om alle administratieve rompslomp nog rond te krijgen, kunnen niet aan die rampzalig georganiseerde trip deelnemen. De mannen van de Académie Robert Louis-Dreyfus kennen nochtans de weg: in februari 2017 namen de U17 en de U19 deel aan een internationaal toernooi in de accommodaties van Aspire, een talentenfabriek en eigenaar van KAS Eupen.
Voor Bruno Venanzi en de zijnen is het doel duidelijk: het akkoord valideren over de samenwerking ter waarde van 3,2 miljoen euro en eventuele vervolgingen vermijden, of op zijn minst de piste onduidelijk maken. Alleen voorzag het akkoord in kwestie, waarvan het bedrag even hoog als verdacht blijft, in een stage van de eerste ploeg in januari 2019 en niet januari 2020. Standard, dat een deel van de twijfels had kunnen afschudden door simpelweg zijn fanionploeg een jaar eerder te sturen, heeft zo geprobeerd om terug te gaan in de tijd. Een nogal groteske make-up, die net de verdienste heeft om Orlando Sá opnieuw aan torinstinct te helpen, aangezien die een assist en een goal op zijn naam zette in de met 2-1 gewonnen ontmoeting tegen een B-ploeg van Al-Duhail, waarin de kip met de gouden eieren, Edmilson Junior, overigens niet mee speelde.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
