“Respect.” Het heeft, uit de mond van Georges Leekens, in de verste verte niets te maken met respect – zonder aanhalingstekens. Leekens slaagt erin het woord als een akelige bedreiging te laten klinken. Hij acteert fatsoen. Sommigen noemen hem slim, volgens anderen balanceert hij op de rand van de ethiek. Na één gesprek, op Goede Vrijdag, sloeg ook bij Jos Vaessen lichte twijfel toe. Op paasmaandag sprak de Genkvoorzitter met Ariël Jacobs en die maakte zo’n goede indruk dat er ’s anderendaags meteen opnieuw urenlang samen werd gezeten.
Jacobs kon zo tekenen : trainer of technisch directeur, hij zei het maar. Maar Jacobs tekende niet. Verbijsterd aanhoorde Vaessen zijn argumenten en na een nacht slapen volgde ook het begrip. Geplaagd door gemengde gevoelens reed de voorzitter naar Moeskroen. Als één van de weinigen in Genk wilde hij nog voor Leekens gaan. Dat de ex-bondscoach geen langetermijnvisie heeft, zoals ook Vaessen tijdens hun onderhoud had vastgesteld, tot daaraan toe, als trainer kon hij op de korte termijn wel een oplossing betekenen voor de stuurloze Limburgse ploeg. Met Jean-Pierre Detremmerie werd een regeling getroffen voor zijn tot 2006 doorlopende contract.
Opdracht volbracht, zo leek het, maar dat was buiten Leekens gerekend. Vergeten was hij zijn nauwelijks vijf dagen oude begrip voor het feit dat ook bij Genk de bomen niet meer tot in de hemel groeien. Respect had plots een prijs en Vaessen stond voor aap. Zijn spelers vertelde Leekens dat Moeskroen hem niet wilde laten gaan, maar dat kan worden afgedaan als een leugentje om bestwil. Om er zijn vrienden te tellen heeft hij ondertussen genoeg aan één hand (die bovendien nog wel wat vingers mist). Nog dezelfde dag werd hij als aanstaande trainer van Lokeren genoemd. Lokeren is de club van Roger Lambrecht, de vermakelijke olifant in het voetbalporselein, die zich na Lokeren û La Louvière voor de voeten van Jacobs wierp en de La Louvièretrainer luid genoeg toeriep : “Ge moet begrijpen dat ik u nog niet kunnen bellen heb, we zijn nog niet gered.” Zo, dat hoefde hij voor Franky Van der Elst niet meer te herhalen.
Het was ook Lambrecht die Gaston Vets vroeg zijn gesprekken met Paul Put nog enkele dagen uit te stellen. Maar daar had de Liersevoorzitter noch zijn beoogde trainer oren naar. Dan maar aan een oude bekende gedacht – of hoe gaat dat ? Leekens dus, voor wie Lokeren zonder twijfel opnieuw een uitdaging zou zijn. Indrukwekkende achterban, florerende commercie, modern stadion, kwakkelende ploeg – ideaal voor een puinruimer met pittige financiële wensen. Alleen wie kleurenblind is, begrijpt dit niet.
Profvoetbal in België anno 2004, het is wat. Maar het heeft ook een positieve kant. De aanstelling van Paul Put, als trainer van Lierse, en Ariël Jacobs, als technisch directeur van RC Genk, twee clubs met toch recente landstitels, bevestigt een stille cultuuromslag. Geen van beiden speelde op het hoogste niveau, laat staan dat ze op een rijk gevulde interlandcarrière kunnen terugblikken. Steeds vaker gaan bestuurders af op iemands kwaliteiten als trainer. Nogal wat voormalige internationals met een mooie spelerspalmares hebben het daar moeilijk mee. Marc Degryse heeft nog alles te bewijzen als technisch directeur, met Luc Nilis hebben ze eens hard moeten lachen in Genk, Michel Preud’homme loopt mooi in de pas in Luik en Lorenzo Staelens moet vooral de sponsors plezieren in Aalst. Dat Jan Ceulemans maar niet wegraakt uit Westerlo zal ook wel iets willen zeggen en Franky Van der Elst mag stilaan beginnen vrezen voor zijn trainerscarrière. Zelfs Hugo Broos heeft nog altijd niet iedereen overtuigd op Anderlecht.
Grote verliezer in het hele verhaal is AA Gent, dat een wederzijds gegeven woord met Jacobs maar niet op papier gezet kreeg. Toen het vier jaar geleden voor schut werd gezet door Trond Sollied, verzette het zich er uit alle macht tegen dat Herman Vermeulen hem naar Club Brugge zou vergezellen. Meer uit revanche tegenover Sollied dan wegens Vermeulen zelf. Dat keert zich nu tegen de club, die maar geen oplossing vindt voor het nog één jaar doorlopende contract van de tot hoofdtrainer gepromoveerde assistent.
Na zijn kennismaking met de ware Leekens, voerde Vaessen, niet gewend niet te krijgen wat hij wil, de druk op Jacobs op. Gent had daar geen antwoord op.
door Jan Hauspie
Na één gesprek, op Goede Vrijdag, sloeg ook bij Jos Vaessen lichte twijfel toe.
