Schermer Seppe Van Holsbeke genoot vanuit de coulissen.
Jef Van Baelen vraagt toppers naar hun mooiste sportherinnering.
In 2012 was ik er net niet in geslaagd om mij te plaatsen voor de Olympische Spelen. Ik was toen 24 en stond voor een verscheurende keuze. In België kun je niet leven van schermen. Ga ik door, in het besef dat dat enorme opofferingen vraagt van mezelf en van mijn naasten? Maar de sportdroom brandde te fel. Ik zou het me altijd beklaagd hebben als ik de handdoek had gegooid. Nog vier jaar me voor 100 procent smijten en hopen op het beste.
Het moest gebeuren in Praag, op het kwalificatietoernooi voor de Spelen van 2016. In de beslissende wedstrijd nam ik het op tegen Enver Yildirim, een jong Turks talent. Technisch een kraan, maar kwetsbaar in het benenwerk. In het begin van de match drong Yildirim mij naar achter. Bij 4-1 voor de Turk neem ik een moment om mij te focussen. Ik weet nog dat ik heel bewust tegen mezelf heb gezegd: het is nu of nooit, Seppe. Je móét een opening vinden of je droom ligt in de prullenbak.
Plots zag ik de oplossing. Vlak voor Yildirim zijn aanval inzet, gaf hij mij een fractie van een seconde de kans om hem te raken aan zijn hand. Ik scoor drie keer op rij hetzelfde punt. Het frustreerde Yildirim. Zijn trainers klaagden luid tegen de scheidsrechter, waardoor de emoties van hun schermer nog hoger opliepen. Ik zag het graag gebeuren. Hoe meer gedoe bij de tegenpartij, hoe meer mijn vertrouwen groeide.
De match keerde volledig. Ik kwam in mijn ritme en begon Yildirim mijn spel op te leggen. In het tweede deel van ons gevecht domineer ik op alle vlakken. Ik maak het af met een prachtige lange aanval, een punt uit de handboeken. In pure extase gooi ik mijn masker op de grond. Als een dolleman ren ik naar de tribune, waar mijn entourage wild aan het vieren is. Het toernooi was niet voorbij, en ik moest vrij snel weg uit de zaal. Vanuit de coulissen volgde nog een geweldig moment. Ik bestudeerde de tribunes. Mijn vrouw, mijn trainers, mijn kinesist en mijn psychologe huilden tranen met tuiten, zo blij dat jaren hard werk werd bekroond. Niet alleen mijn hard werk, maar evengoed dat van hen. De mensen die ik liefheb zien opgaan in hun emoties is het mooiste wat ik meemaakte als sporter.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
