Kippenvelmoment voor kunstschaatser Jorik Hendrickx: ‘Misschien was het too much’

Kunstschaatser Jorik Hendrickx trainde door de pijngrens heen.

In 2017 werd ik vierde op het Europees kampioenschap. Het gevoel was dubbel. Net naast het podium vallen is natuurlijk teleurstellend, maar ik was ook blij want ik behaalde veruit mijn beste resultaat op een groot toernooi. Ik kon toen niet weten dat dit knappe EK de meest uitdagende periode in mijn carrière zou inleiden. Een paar weken later vond het WK plaats, dat tegelijk dienstdeed als kwalificatietoernooi voor de Olympische Spelen. De top twintig plaatste zich… en ik werd 21^e.

Waarom het mis liep? Ik had gepiekt naar het EK en voelde me nadien iets minder scherp, terwijl mijn tegenstanders hun niveau juist optrokken.

2017 was ook het eerste profseizoen van mijn jongere zus Loena. Haar intrede maakte het financiële plaatje nog lastiger. Onze ouders staken veel geld in mijn en haar sportcarrière, maar we kwamen niet rond. Tussen EK en WK organiseerden we een bingoavond om de rekening te doen kloppen. Niet ideaal, maar we moesten wel. Toen ik de kwalificatie net miste, heb ik gevloekt. Had ik de weken daarvoor maar meer energie kunnen steken in trainen en minder in randzaken.

Loena had zich op het WK wél geplaatst voor de Spelen, maar daar wilde ze niet te euforisch over doen omdat het mij niet gelukt was. Er bestond maar één herkansing: de Nebelhorn Trophy in het Duitse Oberstdorf. In de aanloop naar de Nebelhorn scheurde ik mijn enkelligamenten. Lang leek het twijfelachtig of ik zou kunnen meedoen, maar ook hier: het moest. Ik trainde door mijn pijngrens heen.

Ik schaatste een intense kür in Oberstdorf, met veel overgave. Het paste perfect bij hoe ik mij voelde. Alle emoties kwamen in mijn performance naar boven: de moeizame voorbereiding, de onzekerheid, het alles-of-niets-gevoel.

Wanneer ik de beelden nu terugkijk, denk ik: Jorik, het was misschien een beetje too much. (lacht) Ik ging er helemaal in op, al bleef ik tegelijkertijd merkwaardig koel. Ik schaatste vrijwel foutloos en won de Nebelhorn Trophy met een persoonlijk record in de korte én in vrije kür. Op het ijs besefte ik al dat het binnen was. Presteren op zo’n belangrijk moment, waar zo veel van afhangt: de ontlading was enorm. Maar ik heb er wel een prijs voor betaald. Na de Spelen zei mijn lichaam ‘stop’.

Waarom Loena Hendrickx nu wel tot de wereldtop behoort: omdat kunstschaatsen weer meer kúnst is