Kippenvelmoment voor judoka Heidi Rakels: ‘Het was een langgerekte versie van pootjelap’

Judoka Heidi Rakels zorgde dat haar tegenstander haar onderschatte.

De weging was om 7 uur ’s ochtends en mijn eerste kamp pas om halfvijf in de namiddag. Zo veel tijd is voor mij normaal een nadeel. Ik ben een zenuwpees, altijd geweest. Maar die dag op de Spelen van Barcelona 1992 was ik uitzonderlijk rustig. Ik wist dat ik er alles voor had gedaan.

Vermageren naar mijn competitiegewicht was bijvoorbeeld ­bijzonder zwaar geweest, maar ik had het toch maar voor elkaar gekregen. Het maakte me trots, zelfs nog voor ik één kamp had ­gevochten.

Mijn tweede wedstrijd verloor ik op beslissing tegen een hele goeie Engelse. Het was nipt. Twee scheidsrechters kozen voor haar, één voor mij. Toen ik van de mat kwam, begon mijn entourage te discussiëren en te klagen: ‘Een schande! Dit is niet eerlijk!’

Als 24-jarige judoka had ik toen de volwassenheid om te vragen daar alsjeblieft mee op te houden. De beslissing was gevallen en zou toch niet meer veranderen. ­Waarom energie verspillen? Via de herkansingen zat er nog een bronzen medaille in.

Na twee spannende, lange en zware kampen mocht ik vechten voor brons. Mijn tegenstander was Alexandra Schreiber, een Duitse ex-wereldkampioene. Ik had haar nog nooit bekampt in competitie, maar wel één keer op training.

Ik kan nu wel bekennen dat ik dat trainingsgevecht puur heb benaderd vanuit het idee: wat kan ik leren met het oog op de Spelen? Ik speelde het ­sukkeltje, Schreiber gooide me makkelijk tegen de mat. Dat was dubbele winst: ik doorgrondde haar judo en zij heeft mij zeker onderschat.

Ik ben laat in de topsport ­beland. Mijn judostijl was ­houterig, maar ik deed het wel met overtuiging. De worp die Schreiber velde, kun je omschrijven als een langgerekte versie van pootjelap. (lacht) Het zag er niet uit, ik kreeg de allerlaagste score. Dat kleine voordeel heb ik tot het eind kunnen verdedigen. Haar coaches riepen de hele tijd dat ik bestraft moest worden voor passief vechten. Onterecht, maar zoiets is wel erg stresserend.

Voor hetzelfde geld waren de scheidsrechters ­erop ingegaan. Bij die nederlaag tegen de Engelse had ik pech, en tegen Schreiber een tikkeltje geluk. Zo is het judo en zo is het leven. Het moet op het juiste moment ­meezitten.

Oud-judoka en ceo Heidi Rakels: ‘Ik ben een echte vechter, maar hou niet van conflict’