Judoka Ann Simons hoopt dat haar tegenstandster niet in een strafkamp belandde.
Jef Van Baelen vraagt toppers naar hun mooiste sportherinnering.
Ik was zo ontgoocheld dat ik eerst niet mee wilde doen aan de herkansingen. Ik was 20 en was nog erg irrationeel. In de kwartfinale van de Olympische Spelen in Sydney van 2000 had ik verloren van een Duitse judoka met wie ik veel mee trainde en die ik normaal aankan. Ik kon nog brons winnen, maar mijn voornaamste motivatie om weer op de mat te stappen, was dat ik wilde tonen hoe goed ik me had voorbereid.
De Cubaanse Amarilis Savon zat in mijn tabelhelft, een vicewereldkampioene van wie ik in de aanloop naar Sydney vier keer dik had verloren. Zij was de betere judoka, dat kan ik gerust toegeven. Maar ik kende al haar bewegingen, terwijl zij ongetwijfeld dacht: die Simons zet ik nog wel eens opzij.
Ik heb Savon gedomineerd, ze kwam nooit in haar spel. Ik denk vaak terug aan die wedstrijd als ik een opkikker kan gebruiken.
In de kamp om brons trof ik een tegenstander die míj goed had bestudeerd. De Noord-Koreaanse Cha Hyon-hyang was als een wervelwind door het toernooi gevlogen. Ik had Cha letterlijk nog nooit zien vechten: Noord-Koreanen verlaten hun land alleen voor de Spelen. Maar zij kende mij duidelijk wel. Wellicht zullen er videobanden tot in Noord-Korea zijn geraakt.
Op elk van mijn plannen had Cha een tegenzet voorbereid. Ik kon geen aanval inzetten en kreeg een strafpunt. Met nog vijf seconden op klok hoorde ik Jean-Marie Dedecker brullen: ‘Doe het! Nú!’ De Noord-Koreaanse hoefde maar weg te lopen en ze had een medaille. Maar Cha was zo euforisch dat ze naar mij toe stapte. Net toen de buzzer ging, wierp ik haar. Een aanval puur op intuïtie.
Het duurde tien minuten voor ik wist of ik brons had. Voor mij was het duidelijk dat ik een geldig punt had gescoord, maar zou de jury het ook zo zien? Het waren de langste tien minuten van mijn leven. Cha Hyon-hyang bleef met lege handen achter.
Ik heb haar nooit meer teruggezien en kan maar hopen dat ze niet in een Noord-Koreaans strafkamp is beland. De levensles die ik uit die kamp meeneem, is dat je nooit mag opgeven. Niemand had vijf seconden voor het einde nog gedacht dat ik het zou halen.
Ann Simons, ex-judoka: ‘Ik droom nog altijd van de dorstdood’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
