Autoracer Anthony Kumpen nam op het legendarische circuit van Daytona bochten met 300 kilometer per uur.
In 2014 leek mijn carrière zachtjes uit te doven. Ik had een mooi palmares opgebouwd in het GT-racen – wagens ingericht voor twee personen – maar mijn motivatie was aan het verslappen. Ik vond dat ik het allemaal wel had gezien. Gevaarlijk voor een racer, want wij moeten altijd scherp staan. Onverwacht kreeg ik een aanbod in het Europese NASCAR-kampioenschap. NASCAR wordt verreden met pure snelheidswagens en is ontzettend populair in de Verenigde Staten. Zonder veel nadenken ben ik erop ingegaan: wie weet vind ik het leuk en verleng ik mijn carrière met een paar seizoenen.
Dat eerste seizoen liep goed, maar niet geweldig. Tot voor het laatste weekend won ik geen enkele race, al eindigde ik wel telkens stabiel in de top vijf. Het slotweekend vond plaats op het legendarische circuit van Le Mans. En het regende. Ik ben een Belg, dus ik verheugde me erop: regen is onze tweede natuur. De zaterdagrace won ik. Toen pas daagde het me dat ik zelfs nog de titel kon pakken, op voorwaarde dat ik de race van zondag won en de regerende kampioen niet in de top drie eindigde. Ik herinner me nog helder hoe ik Ander Vilariño inhaalde. Je kunt een tegenstander clean voorbijgaan, of je kunt hem op de limiet dwingen. Ik koos voor optie twee. Om in zijn hoofd te kruipen en te hopen dat hij steken zou laten vallen. Het lukte nog ook. Vilariño werd pas vijfde. Ik wist dat niet en mijn team heeft er bewust niks over gecommuniceerd, zodat ik me zou concentreren op mijn eigen race. Pas toen ik over de finish reed, hoorde ik dat ik kampioen was. De ontlading toen… Er is maar één ervaring waarmee ik het kan vergelijken.
Als beloning voor mijn Europese titel kreeg ik het voorrecht om in Amerika te racen. Ik vroeg een startplek in de legendarische Daytona 500. ‘Dat overleef je niet’, zeiden de mensen van NASCAR botweg. Ze hadden niet overdreven. Deur aan deur de bocht in met snelheden boven de 300 kilometer per uur! Ik race al van mijn acht jaar, maar voor het eerst dacht ik: dit eindigt op het kerkhof. Tot het begon te wennen. Mijn eerste deelname was qua resultaat geen voltreffer, maar bij de tweede streed ik tot het eind om de zege. Dit jaar word ik 45 en ik race nog altijd, terwijl ik in 2014 al aan mijn pensioen dacht.
