Zwemster Kimberly Buys miste de Spelen door een kapotte rits.
‘Het scheelde negen honderdsten en één kapotte rits, of ik had mij geplaatst voor de Olympische Spelen van 2008. Het moest gebeuren op een meeting in Monaco. In de reeksen had ik mij vlot gekwalificeerd voor de finale, met een tijd dicht bij de olympische limiet. Het waren de jaren van de speciale zwempakken, waarmee meerdere wereldrecords werden gebroken. Zo’n pak zwom supersnel, maar was verre van comfortabel. Het duurde dertig minuten om er een aan te doen. De pakken waren zo nauwsluitend dat je ze als het ware op hun plaats moest trekken. Door het nijpen en sleuren stond je vol blauwe plekken.
Twintig minuten voor de race stap ik naar de oproepkamer. Ik duw mijn schouders tegen elkaar zodat coach Ronald Gaastra mijn pak kan dichtritsen. Plots wordt Ronald bleek: ‘Kimberly, de rits is kapot…’ De adrenalinestoot bij het zoeken van een reservepak kan ik me nog zo voor de geest halen. Er was geen tijd meer om de privacy van de kleedkamer op te zoeken. Ronald hield een handdoek hoog terwijl ik me omkleedde, midden in het zwembad. De mensen zullen zeker raar hebben opgekeken, maar ik lette er niet op, zo bezig was ik met dat verdomde pak. Met bloedende vingers en een scheefzittend zwempak ben ik net op tijd op het startblok geraakt. Maar de olympische limiet bleek te hoog gegrepen. Of dat lag aan de stress van het omkleden, kan ik niet hardmaken. Maar het zal zeker niet hebben geholpen.
Vier jaar later haalde ik mijn gram. In 2012 waren de speciale zwempakken al verboden en daar was ik niet rouwig om. In een wedstrijd voor mijn thuispubliek in het Antwerpse Wezenbergzwembad plaatste ik me eindelijk voor mijn eerste Olympische Spelen. In Wezenberg is het scorebord niet goed te zien vanuit het zwembad. Maar dat was ook niet nodig. Het gejoel toen ik de limiet zwom, deed me meteen beseffen dat het deze keer wel prijs was. Ik was omringd door ploeggenoten, vrienden, trainers en familie, mensen die wisten wat ik ervoor deed, en hoeveel pech ik had gehad in 2008. Zelfs Ronald liet een traantje. Achteraf bekeken ben ik trots dat ik mij niet heb laten kisten door die rits. Het is een anekdote geworden, geen trauma.’
Herlees:
