Het kippenvelmoment van Pascale Verbauwen: ‘Een knaltijd voor mijn aapje’

Zwemster Pascale Verbauwen was boos op de Italianen en op de Russen.

‘Als tiener nam ik overal een pluchen aapje mee naartoe. Dat knuffeltje was mijn mascotte. Mijn oma had er een vestje voor gebreid in de kleuren van de zwemclub. Bij het EK voor junioren van 1978 in Firenze zette ik het aapje op mijn startblok. Ik herinner me dat de speaker heel geagiteerd aan het omroepen was, maar ik verstond geen Italiaans. Plots stapt er een jurylid naar mijn startblok. Hij nam mijn aapje en smeet het weg! Dat gaf me zo’n adrenalineshot. Ik zwom naast Roberta Felotti, de Italiaanse favoriete die een luid applaus kreeg van het thuispubliek. Wacht maar, dacht de 15-jarige Pascale. Ik zou die Italianen wel eens iets laten zien. Mijn mascotte mishandelen! No way dat hun favoriete vandaag voor mij eindigt. En zo geschiedde. Felotti raakte me niet voorbij. Ik zwom een knaltijd, voor mijn aapje, en werd van toen af beschouwd als een talent.’

Olympisch debuut

‘Frappant genoeg zou de geschiedenis zich herhalen. In 1980 zwom ik de 800 meter crawl op de Olympische Spelen in Moskou. Het waren dan wel de Spelen, maar het ging er amateuristisch aan toe. Ik zou zwemmen in reeks vier. Zonder dat iemand er iets van had gezegd, verplaatsten ze mij naar reeks twee. In de coulissen kwam ik een Engelse trainer tegen die ik vaag kende. Hij trok bleek weg toen hij me zag: ‘But you have to swim! Now!’ Ik ben naar het zwembad gespurt en kwam net op tijd. Aan hun badmutsen zag ik dat ik tussen twee Russische meisjes zwom. Ik was woest op de Russen, die mijn olympisch debuut hadden vergald. Een goeie tijd zat er niet in met zo’n voorbereiding, maar ik zou me niet laten kloppen door hun zwemsters!

Na de wedstrijd was ik nog altijd zo boos dat ik zelfs niet naar mijn tijd heb gekeken. Kokend van woede zocht ik mijn papa, die ook maar net op tijd aan het zwembad was geraakt. Ik wou net aan mijn klaagzang beginnen… toen ik zag dat hij huilde. Ik had me geplaatst voor de finale! Een complete verrassing. Bleek dat ik vijftien seconden beter dan mijn besttijd had gezwommen. Dat is reusachtig veel, bijna onmogelijk zelfs. Twee keer in mijn carrière hebben lastige organisatoren mij zo boos gemaakt dat ik beter zwom dan ooit: hoeveel geluk kan een mens hebben?’