Frank Vercauteren is weer hoofdcoach van KV Mechelen, de club waar hij zijn trainerscarrière echt op gang trok. Deze keer moet hij Malinois behoeden voor een degradatie, in 1997 kreeg hij de ploeg in handen vlak na zo’n degradatie.
Het regent in Mechelen positieve reacties op de aanstelling van Frank Vercauteren als nieuwe trainer van KV. De jonge mensen zijn blij omdat ze de 57-jarige Vercauteren kennen als een toptrainer die titels pakte met Anderlecht en KRC Genk. De iets ouderen weten ook nog hoe het was toen hij Malinois in de jaren negentig onder handen nam.
Klad in de club
Bijna twintig jaar geleden is het intussen dat Vercauteren voor het eerst een technische functie kreeg Achter De Kazerne. Willy Dussart was op dat moment voorzitter van KV Mechelen en ex-profspeler Guido Mallants werkte bij de club als manager. “Ik kende Frank,” zegt Mallants, “ik voetbalde nog tegen hem. Hij leek mij de geschikte figuur om bij ons jeugdcoördinator te worden. Als je met jeugd iets wilt bereiken, moet je enerzijds over kennis beschikken, maar anderzijds ook over doorzettingsvermogen en een strikte aanpak. Ik geloofde dat dat allemaal in Frank zat.” Veel meer dan een inschatting was het niet, Vercauteren had pas een jaar eerder, in 1993, een punt gezet achter zijn spelerscarrière. Gepokt en gemazeld als trainer was hij nog niet, alleen over de jeugd van Eigenbrakel had hij zich in het begin van de jaren negentig al ontfermd. Eigenbrakel pendelde toen tussen het provinciale en het nationale niveau.
Dat KV Mechelen in 1994 een grote speler als Vercauteren aantrok als jeugdcoördinator, paste binnen de filosofie van de club. KV wou de kaart van de eigen jongeren trekken, een beleidskeuze die lokale sponsors kon aanspreken én die nauw aansloot bij de toenmalige financiële context van de club. Terwijl Malinois in de tweede helft van de jaren tachtig de nationale en zelfs Europese successen nog had opgestapeld, spartelde geel-rood halfweg de jaren negentig in de middenmoot van eerste klasse. John Cordier, de voorzitter tijdens de succesperiode, was weg en met hem ook de centen en de topspelers. De klad zat in de club.
De Franse aanpak
De aanpak van Vercauteren stond in schril contrast met het afbrokkelende imago van KV Mechelen. Om het even wie herinneringen ophaalt aan de intrede van de Brusselaar, haalt woorden boven als ‘gedreven’ en ‘doortastend’ en beschrijft hem als iemand die vooruitstrevend was en een scherp oog had voor details. “Wat Frank bracht, oversteeg de verwachtingen”, zegt Mallants. Vercauteren zette het technische jeugdapparaat helemaal naar zijn hand en haalde meerdere specialisten naar de club, zoals kinesitherapeut Olivier Beuckelaers, de trainers Daniël Renders en Philippe Saint-Jean en keeperstrainer Alain Boon. In Gent zocht Vercauteren zelfs samenwerking met het Centrum voor Sportgeneeskunde van dokter Michel Rousseaux, waardoor hij ook in contact kwam met sportpsycholoog Johan Desmadryl. In Antwerpen vond hij osteopaat Patrick Steyaert.
Dat Vercauteren zo inzette op een goeie organisatie en omkadering, hangt samen met de periode dat hij bij FC Nantes voetbalde, zegt Willy Reynders, die een tijd de eerste ploeg van KV trainde terwijl Vercauteren jeugdcoördinator was. “Frank bracht heel veel mee uit Frankrijk”, aldus Reynders. “Hij had heel goeie ideeën over jeugdwerking en over trainingen, waar één lijn moest inzitten. Als jeugdcoördinator pakte hij ook regelmatig zelf eens een ploegje in handen. Wat hij toen deed, was voor mij vernieuwend, omdat hij er echt heel kort op zat. Ik herinner mij ook nog dat een jongen die later doorbrak, Tom Caluwé, introvert was als jonge speler. Voor zo iemand zocht Vercauteren dan gerichte hulp, om hem uit zijn schulp te krijgen.”
Door laddertjes lopen
“Vercauteren zelf hielp me ook heel erg”, vertelt Caluwé. “Hij stond bijna elke dag mee op het veld, zonder de andere trainers te overrulen. Je kon met hem heel diep ingaan op details, bijvoorbeeld hoe je exact op een bal trapt of hoe je oog in oog met een keeper kunt verbergen wat je gaat doen. Zonder dat ik iemand anders moest worden, maakte ik onder hem een bepaalde ontwikkeling als speler én als persoon. Ik voelde een zeker vertrouwen dat me sterker en sterker maakte.”
Vercauteren was zijn tijd ver vooruit, zegt Caluwé. “Toen hij nog niet in Mechelen werkte, deden we ook al weleens looptrainingen, maar Vercauteren bracht die consequent in ons programma, met weer dat oog voor details, het werd niet gewoon zomaar eens gedaan. Nu nog zie ik soms coördinatie-oefeningen bij bepaalde clubs en bedenk ik dan: je moet wel iemand hebben die het goed kan voordoen. Want iederéén kan door een laddertje lopen. Maar je moet je armen goed gebruiken, je knieën goed inzetten, goed op je tippen bewegen. Dat zijn allemaal zaken waar Frank toen al mee bezig was.”
Eén jaar na de komst van Vercauteren mocht Caluwé, op zijn zeventiende, van de UEFA-junioren meteen de overgang maken naar het eerste elftal van Reynders. Niet als enige overigens. “Zonder Vercauteren had ik nooit zo snel die stap kunnen zetten”, besluit Caluwé.
Een afstandelijke band
Dat Vercauteren in de tweede helft van de jaren negentig zelf eens de leiding zou krijgen over het eerste elftal van KV werd stilaan een evidentie. Het gebeurde medio 1997, toen Georges Heylens er niet in geslaagd was om een degradatie uit de eerste klasse af te wenden. “Ik had Frank ook eerder al gevraagd om over te nemen,” zegt Mallants, “maar toen vond hij het nog niet het geschikte moment. Dat we hem bij de A-ploeg wilden, was logisch: als je iemand hebt die goed werkt met de jeugd en je kunt die laten doorgroeien naar het eerste elftal, beschik je ook over een bepaalde garantie dat er met de jonge spelers gewerkt zal worden.”
Op het moment dat Vercauteren effectief hoofdtrainer werd van KV, was Mallants al weg bij de club. Jef Van Dyck, die als directiesecretaris een tijdje het takenpakket van Mallants overnam, zegt: “Ik kan niet anders dan met de meeste lof spreken over Vercauteren. Nog altijd heb ik zeer veel respect voor zijn houding toen. Als hij voorstelde om speler x of y te halen en ik antwoordde dat die financieel niet haalbaar was, aanvaardde hij dat. Vercauteren begreep heel goed wat de mogelijkheden van de club waren. Hij was in zekere zin afstandelijk, maar toch creëerde hij een bepaalde band – anders kan ik het niet omschrijven. Hij liet onrechtstreeks blijken dat hij het voor de club had, Vercauteren vereenzelvigde zich met KV.”
De Brusselaar parkeerde zijn jeugdige elftal op de vijfde plaats in de eindrangschikking van tweede klasse en behaalde de eindronde. In die eindronde werd geel-rood derde. Na dat ene seizoen stapte Vercauteren over naar Anderlecht, de club waarbij hij meer dan twintig seizoenen speelde en die hem als assistent-trainer wilde bij de eerste ploeg.
Hoogste niveau ooit
In 2007 blikte dokter Michel Rousseaux van het Centrum voor Sportgeneeskunde in dit blad al eens terug op de eerste periode van Vercauteren bij Malinois. “Zoals we toen met de jeugd van KV Mechelen werkten,” zei hij, “dat was het hoogste niveau dat ik ooit in België meemaakte. Mocht Frank morgen zeggen: we pakken de hele staf van toen weer samen, ik zou voor een bijzonder moeilijke keuze staan. En toch denk ik dat ik zou zeggen: ik doe het!”
Toen hij anderhalve week geleden zijn rentree maakte bij KV, zei Vercauteren dat ook hij heel goede herinneringen heeft aan zijn vorige periode bij geel-rood. Het beste bewijs daarvan is dat hij na zijn doortocht in Mechelen zelf meermaals het initiatief nam om etentjes te organiseren voor de mensen met wie hij indertijd bij KV samenwerkte. “En op die etentjes dachten wij: we betalen elk ons deel, maar dat mocht niet”, lacht Marc Vanhoudt, nog altijd clubarts bij KV, net als in de jaren negentig. “Vercauteren trakteerde. Ik leerde Frank kennen als een heel strenge en veeleisende trainer van wie je veel terugkrijgt. Ik vind het schitterend dat hij nu weer hier is. Hij is een geschenk uit de hemel.”
DOOR KRISTOF DE RYCK
“Wat Vercauteren bij de jeugd van KV deed, was voor mij vernieuwend.” Willy Reynders
