Goede of slechte tijden, winnen of verliezen, échte supporters blijven onvoorwaardelijk achter hun kleuren staan. Namens SV Zulte Waregem: Koen Christiaens (43), bediende en amateurreporter.
Koen Christiaens: “De tranen welden weer op toen ik tijdens de uitzending van de Gouden Schoen de beelden van de kampioensmatch op Anderlecht terugzag. Het doet nog pijn, ja. Eerst die 0-1, opnieuw de kick beleven van onze bekerwinst in 2006, om dan de titel uit handen te moeten geven door zo’n lullige afgeweken bal. Op de Markt in Waregem ging toch iedereen uit de bol toen de spelersbus arriveerde, maar ik had mixed feelings. Zó dichtbij, nooit zullen we nog zo’n kans krijgen…
“Ik adem Zulte Waregem. Al van in het seizoen 1987/88, toen ik zeventien was. En zeker sinds de jaren negentig toen ik op een lokaal radiostation een zondagochtendprogramma presenteerde, met een wekelijks interview met de trainer en een speler. Om dan na de middag live verslag uit te brengen van de match. Al die cassettes heb ik thuis nog liggen, van al die wedstrijden ken ik de uitslagen en de doelpuntenmakers uit het hoofd. Later schreef ik ook voor het clubblad en nu maak ik voor een internetblog af en toe een interview met een speler, maar meer als supporter dan als reporter.
“Ik ben fanatiek, ja, net als mijn vrouw en twee dochters. Op boodschappen met mijn vrouw blijf ik zelfs buitenstaan, omdat ik altijd wel een supporter tegen het lijf loop om over den Essevee te praten. Ook in het ziekenhuis in Waregem, waar ik werk, spreek ik op maandag alleen maar over voetbal. Zeker na een zege, want dan drijf ik nog een dag of twee voort op adrenaline. Als ik tenminste al kan spreken, want meestal heb ik amper nog een stem. Vooral het moment waarop de spelers na de match met de supporters ‘Forza SV’ scanderen, is magnifiek. Dan roep ik zo luid dat ze het tot in Kortrijk horen. (lacht)
“Een thuiswedstrijd missen is héél uitzonderlijk. Tot voor kort moest ik af en toe in het weekend werken, maar dan loste een collega me twee uur vroeger af. En in de zomer stem ik onze gezinsvakantie af op de thuismatchen van Essevee. Uit gaan we ook soms mee, gekoppeld aan een familie-uitstap, ofwel kijken we naar tv. En ben ik eens niet thuis, dan ga ik niet slapen voor ik de beelden in Stadion gezien heb.
“Ik spreek over Essevee, maar ben niet, zoals sommigen, een rabiate rood-witsupporter die nog altijd niet kan leven met de fusie. Integendeel: we mogen Zulte dankbaar zijn, zonder hen geen voetbal meer in Waregem. Zo’n rood-witter spreek ik zelfs altijd aan, zeker als we tegen KV Kortrijk of Standard spelen: ‘Ben jij voor de bezoekers misschien?’ Zoals ik het ook niet kan laten om in Waregem iemand met een Clubsjaal een sneer te geven. Dan begin ik te koken, hé. ‘Lopen we hier in Brugge rond misschien?’ (lacht)
“Gelukkig is dat steeds zeldzamer, want het kleine Zulte Waregem bestaat niet meer, hé. We mogen zelfs, ondanks ons kleine budget, onze voet naast die van Club of Anderlecht zetten. Met dank aan Francky Dury. Een fenomeen, God en hot tegelijkertijd. Terecht wordt hij straks ereburger van de stad. Ze mogen zelfs, zoals van Briek Schotte, een standbeeld van hem oprichten. Niemand die Zulte Waregem en de mentaliteit van deze streek – hard werken, voeten op de grond – meer uitstraalt dan hij. Gelukkig is Patrick Decuyper vertrokken en is Francky gebleven. Hopelijk voor nog tien jaar. Dan kan ik met een gerust hart voor mijn Essevee blijven supporteren.”
DOOR JONAS CRETEUR
