Bij het afscheid van Pierre Hanon: een middenvelder die met zijn verfijning bij Anderlecht paste.

Is er ooit een eleganter en gracieuzer middenveld bij Anderlecht geweest dan dat waarmee paars-wit in de jaren zestig vijf keer op rij kampioen speelde? Jef Jurion was toen de leider van de ploeg, hij combineerde techniek en inzicht. In een tijd dat er in een 4-2-4 werd gespeeld, stond Pierre Hanon naast Jurion. Een prinselijke voetballer. Zo werd hij omschreven in een boek dat Walter Pauli en Jan Wauters over de top 100 van het Belgische voetbal maakten. Wie niet beter wist, stond er te lezen, dacht dat Hanon bij Real Madrid speelde in plaats van bij Anderlecht. Want, heette het verder, die mooie rijzige figuur, die gitzwarte, mooi gekamde haren, die lichtbruine teint, die smetteloos witte uitrusting met paars biesje, alles aan Pierre Hanon straalde voornaamheid uit.

Pierre Hanon, die overdag als bediende op het gemeentehuis van Anderlecht werkte, kon met een mooie beweging het hele spel verleggen. Hij had zich op het einde van de Tweede Wereldoorlog bij Anderlecht aangesloten en werd net zoals zijn vader ‘Poep’ genoemd. Hanon debuteerde op zijn negentiende in de hoofdmacht van Anderlecht. Hij zou er zestien seizoenen blijven. Hanon, die over een formidabel afstandsschot beschikte, was niet echt het prototype van een werker. Hij hield er niet van om mee te verdedigen en wilde vooral zijn techniek etaleren. Sommigen noemden hem te breekbaar voor de echte top. Er zat een vreemde dualiteit in Pierre Hanon: van de ene kant was hij bescheiden en deed nooit uitbundig als hij had gescoord, van de andere kant bleek hij in de omgang niet de gemakkelijkste.

Na zijn Anderlechtperiode voetbalde Hanon nog voor Cercle Brugge, als libero, en Mons waar hij ook een jaar trainer was. Pierre Hanon kwam 48 keer uit voor de nationale ploeg. Hij was een certitude voor bondscoach Raymond Goethals,die hem ook selecteerde toen hij bij Anderlecht op de bank was beland. Pierre Hanon werd tachtig jaar.

Jacques Sys