Dries Vanthoor straks in de 24 uur van Le Mans: ‘Ik reed mijn eigen broer eens in de vangrails. Best emotioneel’

Wanneer wint nog eens een Belg de 24 uur van Le Mans, meer dan 40 jaar na Jacky Ickx? Dries Vanthoor is een van de drie landgenoten die dit jaar een goede kans maken.

Luttele uren nadat de verkoop van start was gegaan, waren de 250.000 ­beschikbare tickets voor de 24 uur van ­Le Mans al de deur uit. De 92e editie van de mythische autorace, die op zaterdag 15 juni begint, belooft een klapper te worden met een zelden gezien breed en sterk deel­nemersveld.

Ook voor Dries Vanthoor (26) is het de afspraak van het jaar. De Limburger treedt aan in dienst van BMW, dat de uitputtingsslag aangaat tegen de fabrieksteams van Ferrari, Toyota, Porsche, Cadillac, Peugeot, ­Lamborghini en Alpine. In totaal twee dozijn auto’s die samen de hoogste categorie vormen: de Hypercar. Het gaat om ­gestroomlijnde laagvliegers die er fragiel uitzien maar gemaakt zijn om een etmaal lang (van zaterdag 16 uur tot zondag 16 uur) snel­heden tot 330 kilometer per uur te halen.

‘We hebben al verschillende testritten van 24 uren aan een stuk gedaan’, vertelt Vanthoor, die het stuur deelt met de Zwitser Raffaele Marciello en de Duitser Marco Wittmann. Zij wisselen de rijbeurten van maximaal vier uur per bestuurder af. Tussendoor kunnen ze even ontspannen, of zelfs een dutje doen in een geluidsdichte container achter de pitbox. ‘Die testsessies zijn superbelangrijk, want je moet er zeker van zijn dat je auto het einde haalt. Het is niet meer zoals vroeger, toen je tot zondagochtend nog wat moest doseren om je auto te sparen. Vandaag is het één lange sprint van start tot finish.’

Leerjaar

Meedoen voor winst wordt voor ­Vanthoor en zijn team wellicht moeilijk. ‘We zijn nieuw in deze klasse. Voor ons is dit een leerjaar. Niet alles loopt van een leien dakje, we moeten nog van alles verder ontwikkelen en dat vraagt tijd. Maar je weet natuurlijk nooit wat er in 24 uren kan ­gebeuren.’

Je kunt Le Mans niet winnen als Le Mans je niet laat winnen, zo vatte zesvoudig winnaar Jacky Ickx het ooit samen. Aan onverwachte wendingen geen gebrek: een domme aanrijding in het holst van de nacht, een cruciale bout die breekt op een zucht van de eindstreep, of – ooit echt gebeurd – een buurman die op de ochtend van de wedstrijd zijn gras maait, waarna het maaisel op de baan waait en in de koelgaten van de auto’s belandt.

Dat deze mythische race nog altijd op dezelfde départementales wordt gereden als de eerste editie van 1923 is deel van de charme en de authenticiteit. De vrijdag voor de start rijden pendelaars en pakjesbezorgers nog gewoon heen en weer over de D338, D140 en D139 ten zuiden van Le Mans. Het gaat om zo’n 9 van de 13 kilometer lange omloop. De rest, waaronder het start- en aankomstgedeelte, werd in de loop der jaren omgebouwd tot een permanent circuit.

Laatste Belgische zege

‘Het is al even geleden dat er een Belg won’, zegt Vanthoor. In 1982 behaalde Jacky Ickx zijn zesde zege, waarmee hij lange tijd ­recordhouder was, tot de Deen Tom ­Kristensen hem van de troon stootte – het record staat nu op negen stuks. De kans dat dit jaar de ­Brabançonne weerklinkt, is realistisch, met drie Belgen in de hoogste categorie: behalve Dries Vanthoor rijdt ook zijn broer Laurens in de Hypercar-klasse, in dienst van Porsche, terwijl voormalig formule 1-coureur Stoffel Vandoorne voor Peugeot uitkomt.

Het BMW-fabrieksteam van Dries ­Vanthoor rijdt trouwens volledig onder Belgische vlag. De Duitse autobouwer doet voor deze campagne een beroep op de diensten van het W Racing Team. Het lijkt op het eerste gezicht opmerkelijk dat een van de grote Duitse autobouwers daarvoor een kmo uit Baudour, bij Bergen, ­nodig heeft, maar niet voor Vanthoor. ‘WRT is een van de beste raceteams van Europa. Kijk naar hoe ze enkele jaren geleden het wereldkampioenschap in de LMP2-klasse wonnen bij hun eerste deelname, tegen teams die al jaren meedoen. Dat toont aan met hoeveel toewijding ­iedereen werkt. Elke keer als ik er langsga, is er wel weer een detail verbeterd.’

Dries Vanthoor werkt al lang met WRT en geldt er als een van de referentierijders, die rondetijden neerzetten die collega’s niet kunnen halen uit hetzelfde materiaal. Hij hoedt zich voor grootspraak over zijn natuurlijke gave, maar ze is onmiskenbaar. ‘Ik doe alles puur op het gevoel, terwijl er veel coureurs zijn die data moeten kunnen bekijken tussen de rijsessies door om zich te verbeteren. Ik doe het op mijn manier, ­vertrouw op mijn kunnen en laat het gewoon op me afkomen.’ Die haast laconieke houding is in zeker opzicht een sterkte. Het helpt dat je je niet laat verpletteren onder een verantwoordelijkheidsgevoel wanneer je een auto waarin tientallen miljoenen ­euro’s zijn geïnvesteerd tot de limiet moet drijven.

Vanthoor verzet achter de schermen ook meer werk dan je zou denken. ‘Het is niet zo dat ik maar wat op de sofa lig en dan gewoon in de auto stap, een keer aan het stuur draai en klaar. Ik doe de dingen die ik moet doen om me goed te voelen: lopen, krachtoefeningen, balanstraining… En voor elke race oefen ik bij BMW op de simulator. Maar ik ga dan niet ook nog eens 100 kilometer fietsen, zoals Laurens.’

Broer als tegenpool

De grote broer, 33 jaar oud en al jaren een van de fabrieksrijders bij Porsche, is de ­tegenpool van Dries. Wellicht een tikje minder getalenteerd, maar wel een van de hardste werkers van het veld, zowel qua fysieke als qua inhoudelijke voorbereiding. Dat heeft zich al uitbetaald in een indrukwekkend palmares, met onder meer winst in de 24 urenraces van Spa en van de Nürburgring, en in 2018 ook een zege in de 24 uur van Le Mans in de lagere GT-categorie, waar gereden wordt met sportwagens die nauwer verwant zijn met straatauto’s.

De twee broers Vanthoor steken vaak de draak met hun verschillen in hun podcast Over the Limit, waarin ze hun wedstrijden bespreken, collega’s interviewen en hun ongezouten mening geven over scheidsrechterlijke beslissingen. ‘Tijdens de rijdersbriefing in Spa kreeg ik van de wedstrijdleider een opmerking omdat ik in onze vorige aflevering iets over hem had gezegd. Tja, ik zeg gewoon wat ik denk. We worden er vaak over aangesproken, en het is ook wel interessant voor fans die de sport op tv volgen en niet weten wat er achter de schermen van een team gebeurt. Al zijn er natuurlijk teamgeheimen waar ik met ­Laurens niet over kan praten.’

Twee broers die elkaar bekampen op zo’n hoog niveau: het is niet uniek maar wel bijzonder. De Vanthoors kregen de autosport met de paplepel ingegoten. Het ouderlijk huis staat op enkele tientallen meters van het circuit van Heusden-Zolder. Vader Raf, die goed boert als zaakvoerder en ­eigenaar van keukenmateriaalfabrikant Berghoff, racete zelf een tijdlang op ­nationaal niveau in een team met Koen en Kris Wauters. Dries: ‘We zijn er trots op dat we allebei op dit niveau meedoen, en we ­steunen elkaar. Al toen we klein waren, raceten we tegen elkaar met een step, een kart of en fiets, en dan was het met duwen en trekken.’

Beenhard duel

Dat gebeurde ook twee jaar geleden tijdens de 24 uur van de Nürburgring, waar de twee Vanthoors een beenhard duel uitvochten, spiegel aan spiegel, en de oudste met zijn Porsche in de vangrails ging. ‘Dat was fout, zoiets mag echt niet meer gebeuren’, zegt Dries. ‘Het zou een ander verhaal zijn als die situatie zich voordoet in de laatste ronde, maar het gebeurde met nog 21 uur te gaan. Stom… Ik heb toen meteen het stuur uit handen gegeven en we hebben meteen met elkaar gepraat. Het was best emotioneel was. Maar daarna hebben Laurens en ik dat voorval afgesloten.’

Aan de komende editie van de 24 uur van Le Mans begint Laurens Vanthoor met duidelijk betere kaarten dan zijn jongere broer. Met zijn teammaats André Lotterer en Kévin Estre leidt hij het wereldkampioenschap (World Endurance Championship, of WEC), en hun Porsche 963 is momenteel een van de beste auto’s van het veld, samen met de Toyota en de Ferrari. Al staat dat nu ook weer niet in steen gebeiteld. In deze discipline van de autosport wordt de zogenaamde balance of performance toegepast, waarbij de organiserende bonden de waardeverhoudingen tussen de verschillende auto’s geregeld bijsturen door bijvoorbeeld enkele kilo’s ballast op te leggen of weg te nemen. Met het oog op een gelijk speelveld, zodat de rijders meer het verschil kunnen maken en een geldverslindende technologische wedloop in de kiem wordt gesmoord.

De formule 1-droom

Hoewel hij nu in een andere discipline van de autosport actief is, droomde Dries ­Vanthoor, zoals elke jonge autosport­liefhebber, ook van de formule 1. ‘De RACB (de nationale autosportfederatie, nvdr) gaf me een jaar de kans om in de Formule Renault (een nevenklasse, nvdr) te rijden, inclusief financiële ondersteuning. Ze hadden hetzelfde pad voor mij uitgestippeld als voor Stoffel Vandoorne, maar het doofde uit. Laurens had toen net de stap gezet naar de GT-categorie en een contract met Audi getekend, en ik nam dezelfde veilige optie, met het oog op een lange carrière. In de formule 1 kan het heel snel gedaan zijn. Je rijdt twee seizoenen bij een klein team als Haas, maar dan word je gedropt en het is over. Ik ben blij met waar ik sta, ik verdien er mijn brood mee. En tegelijk heb ik natuurlijk een beetje spijt dat ik het niet verder geprobeerd heb in de formule 1. Wie weet waar ik was geraakt?’

We spraken Dries Vanthoor in het midden van een volgepropte lente, waarin acht raceweekends elkaar opvolgen, tussendoor afgewisseld met testwerk. De dag voor ons gesprek was hij nog in Berlijn, op de oude luchthaven van Tempelhof, voor proefritten met een formule E-bolide, een elektrische eenzitter. ‘Dat kampioenschap zou ik er graag bij nemen, maar het probleem is dat er veel kalenderconflicten zijn met het World Endurance Championship. Momenteel zijn er geen concrete gesprekken, maar ik sta ervoor open. Het project met BMW is er een van drie of vier jaar. Ik wil binnen de twee jaar competitief zijn en hopelijk al enkele wedstrijden hebben gewonnen. Zolang dit gouden tijdperk van het World Endurance Championship blijft duren, met zo veel topauto’s aan de start en telkens nieuwe toeschouwersrecords, wil ik er graag in blijven.’