De mooiste sportherinnering van gewichthefster Nina Sterckx: ‘Huilbui op de Spelen’

Gewichthefster Nina Sterckx blikt terug op haar tranen van geluk op de Olympische Spelen in Tokio.

‘Achteraf leek het alsof iedereen mijn tranen live op televisie had gezien. Wie ik ook tegenkwam: ze wilden me troosten. Maar die huilbui na mijn wedstrijd op de Olympische Spelen kwam er niet uit teleurstelling. Nee, het waren tranen van geluk. Op de Spelen leverde ik niet mijn beste prestatie, verre van zelfs, toch was ik daar op dat moment niet mee bezig. ’t Is raar, ik kan het zelf moeilijk verklaren. Ik werkte jaren toe naar Tokio 2020. Ik had me afgebeuld, honger geleden, duizenden uren getraind in een gymzaal zonder raam. Je zou denken: als het dan tegenvalt op het moment suprême, dan vloek je. Maar bij mij overheerste dankbaarheid en trots. En dat kwam door het olympisch dorp.

‘Gewichtheffen is een kleine sport, zeker in België. Wanneer ik een goede wedstrijd afwerk, weten weinig mensen dat. Het valt tussen de plooien. Soms voelt dat eenzaam: alsof mijn team en ik de enigen zijn die het belangrijk vinden wat ik doe. Maar op de Spelen merkte ik dat het anders zit. In het olympisch dorp kwamen atleten uit andere landen en andere sporten – mensen die ik zelfs niet ken – me feliciteren. Ze kenden mij, ze waren blij voor me en ze vonden het geweldig wat ik had gepresteerd. Dat heeft me zo veel deugd gedaan. Ik besef nu dat ik deel uitmaak van de internationale topsport gemeenschap. Alle trainingen, alle opofferingen en elk lastig moment kregen sindsdien een andere dimensie.

‘Wat ook veranderde, is dat ik het niet meer alleen voor mezelf doe. Je begint eraan voor eigen glorie. Om die medailles te pakken en te slagen in je sport. Sinds de Spelen van Tokio gebeurt het geregeld dat jongens of meisjes op mij afstappen en zeggen: door jou ben ik beginnen te sporten.Dat pakt me keer op keer. Wat ik in die gymzaal doe, heeft impact op andere mensen. Gewichtheffen populairder maken is intussen een van mijn doelen geworden. Ik werk hard en oké, waarschijnlijk heb ik wel talent, maar er is geen enkele reden waarom jij, die dit nu leest, niet zou kunnen doen wat ik doe. Je moet erin geloven. Natuurlijk wil ik aan het eind van mijn carrière graag een karrevracht medailles, maar ik zou even blij zijn als ik een generatie jonge Nina’s kan overtuigen van hun innerlijke kracht.’