Drieëntwintig jaar geleden won Jean-Marc Bosman van de lobby van de voetbalwereld.
Op 15 december 1995 viel de voetbalwereld verbijsterd achterover toen Jean-Marc Bosman in het gelijk werd gesteld door het Europees Hof van Justitie. De voormalige belofteninternational had de voetbalbond en de UEFA aangeklaagd omdat hij ondanks het aflopen van zijn contract niet naar de Franse club mocht die hem wilde kopen. In die tijd hadden spelers die einde contract waren en die niet naar een andere ploeg konden aan de voorwaarden van hun club de keuze: het minimumcontract tekenen (toen 750 euro per maand) of een andere job zoeken. Recht op werkloosheidsuitkering hadden ze niet. Jarenlang had niemand in ’t wereldje geloofd dat Bosman ook maar een schijn van kans had. Wie durfde er nu aan de machtige voetbalwereld te raken? De vraag aan de talrijke juristen in de voetbalfederaties of ze nog wel eens hun cursussen Europees recht hadden ingekeken, waar ze kunnen hadden zien dat Bosman een punt had, verbaasde hen in hoge mate. Sport vormt een specifiek domein, meenden ze: voetbal was geen economische activiteit en dat de eigen reglementen in strijd waren met het Europees recht, dat stelde niets voor.
In die discussie was de mening van Michel Verschueren, op dat moment manager van Anderlecht en een van de machtige mannen in het Europese voetbal, op de vraag van een jong journalist of Bosman toch niet een beetje gelijk had, ontnuchterend. ‘Daar gaat het niet om. Waar het om gaat is aan welke kant jij staat: aan de zijne, of aan de onze.’
Tot eenieders verbazing boog Europees commissaris van Mededinging Karel Van Miert evenmin voor de voetballobby als voor de Amerikaanse bedrijven die al eens dreigende taal uitten wanneer ze tevergeefs poogden megaboetes af te wenden omdat ze de Europese regelgeving overtraden.
Na het arrest gooide België alle grenzen open en schafte alle beperkingen af, terwijl tot dan drie buitenlanders toegelaten waren op het wedstrijdblad. Al in het eerste jaar verhuisden spelers die einde contract waren: Filip De Wilde en Bertrand Crasson ruilden Anderlecht voor Sporting Lissabon en Napoli, Eendracht Aalst haalde bij Cercle met de transfervrije topschutter Christophe Lauwers een gegeerde speler voor wie het anders de transfersom nooit had kunnen betalen. En Bosman voetbalde na Olympic nog even voor Visé, alvorens, kapot van het proces, de schoenen aan de haak te hangen.
