Na de triomftocht van Remco Evenepoel in Luik: wat was de rol van Philippe Gilbert?

Meer dan ooit kent Remco Evenepoel zichzelf, weet hij wat hij wil en vooral hoe hij dat moet bereiken. Het leverde zijn tweede, voorbestemde zege op in Luik-Bastenaken-Luik. In de naam van Philippe Gilbert.

Begin september 2017. Patrick Evenepoel contacteert Philippe Gilbert en diens broer Christian. Of ze nog een plaatsje hebben voor het Forte Young Cycling Team van zijn zoon in de vermaarde juniorenwedstrijd ‘La Philippe Gilbert’? Remco, die amper vijf maanden aan het koersen is, wil er graag… winnen.

Tegen iedereen die het wil horen, verklaart Remco Evenepoel ook vooraf dat hij voor de zege gaat. Op de stuurpen van de nieuwe Specializedfiets die hij van Quick-Step in bruikleen heeft gekregen, kleeft hij een papiertje met de hellingen waarop hij wil toeslaan.

Eerste test op de côte de Xhierfomont: één uitroepteken. Dan versnellen op de côte de Vecquée: twee uitroeptekens. Om dan iedereen te lossen op de slothelling, de côte de la Redoute: een dik, vet uitroepteken met een streep eronder.

Zo gepland, zo uitgevoerd. Evenepoel wint, met 24 seconden voorsprong, en volgt een zekere Tom Pidcock op als winnaar van ‘La Philippe Gilbert’. ‘Het was een beetje zot, hé. Maar ik ben dat ook’, lacht hij achteraf. Sindsdien zal ook Gilbert himself het ‘zotte’ supertalent op de voet volgen.

Hertekende finale

Vier en acht maanden later, april 2022. Philippe Gilbert ziet zijn voormalige ploeggenoot Remco Evenepoel hem opvolgen als nieuwe Belgische winnaar van Luik-Bastenaken-Luik. Die heeft een beslissende demarrage geplaatst net na de top van… La Redoute.

Het zal Gilbert niet weerhouden om Pierre-Yves Thouault, de adjunct-directeur van het organiserende ASO, een nieuwe route in te fluisteren: op de top van La Redoute de renners niet meer naar links sturen, naar de weg waar Evenepoel in 2022 demarreerde, maar naar rechts, zoals in de naar hem genoemde juniorenkoers.

Het zou het positioneren naar en vooral de beklimming van La Redoute belangrijker maken, en zo de attractiviteit van de finale opkrikken. Ook omdat Gilbert nog een nieuwigheid voorstelt: de côte de Cornémont, een helling kort na La Redoute.

Waarschuwingsschot

Wanneer Gilbert vrijdag met de Soudal Quick-Steprenners de hertekende finale verkent, zijn zij unaniem: de nieuwe route na La Redoute wordt cruciaal voor het wedstrijdverloop, en een ideaal lanceerplatform voor hun kopman. Mede omdat de wind na de top in de rug zal blazen.

Met Remco Evenepoel zelf kan Gilbert niet spreken, want die test op La Redoute en op de côte de Cornémont even zijn benen. Goed voor een derde en tweede tijd in de KOM-ranking op Strava.

Een stevig waarschuwingsschot voor de concurrentie. Al dan niet zelfs voor Tadej Pogacar, de alleskunner aan wie Evenepoel in februari nog via Instagram lachend had gevraagd of die niet kon stoppen met winnen, na diens verschroeiende seizoensstart in de Ruta del Sol.

Pogacar luisterde niet naar Evenepoel en domineerde op weergaloze wijze het voorjaar. Dat moest eindigen met een ultieme clash tegen de Belgische wereldkampioen. Toch zou Evenepoel, die tijdens zijn hoogtestage op Tenerife zijn beste waardes ooit trapte in een laatste zware training, vooral naar zichzelf en zijn ploeg kijken: ‘We hebben ons eigen tactisch plan. We kijken niet naar Pogacar’, klonk het zelfverzekerd op de persconferentie. En neen, zelfs van een sprint tegen de Sloveen was Evenepoel niet bang.

Voorbeeldig teamwork

Helaas voor de neutrale wielerfan moet Evenepoel op zondag Pogacar niet in de gaten houden na diens val en opgave. Maar plan A (demarreren op La Redoute) wordt wel uitgevoerd, ook al zijn alle ogen nóg meer op hem en Soudal Quick-Step gericht. Bovendien beschikken ploegmaats Mauro Schmid en Andrea Bagioli over slechte benen.

Dat deert de onverstoorbare Schepdaalnaar, en de rest van zijn team, niet. Pieter Serry zet immers nog een tandje bij, Julian Alaphilippe offert zich volledig op, en Louis Vervaeke sleurt van 72 tot 46 kilometer voor de finish op kop van het peloton, om vervolgens nóg eens terug te keren voor een laatste beurt. Waarna Ilan Van Wilder de overblijvende kleine groep op een lint trekt tot op 200 meter van de top van La Redoute.

Daar schiet de raket Evenepoel weg. Alleen Tom Pidcock, die andere ex-winnaar van ‘La Philippe Gilbert’, kan nog even meevliegen, weliswaar zonder een zuchtje overschot. Hij schudt, tegen zijn temperament in, neen wanneer Evenepoel hem vraagt om over te nemen.

Op 29,9 kilometer van de finish rijdt die hem vervolgens los uit het wiel, niet eens door te demarreren. Zoals de Schepdaalnaar al deed met Simon Yates in de Clásica San Sebastián en Aleksej Loetsenko in het WK vorig jaar. Nauwelijks 7,3 kilometer later, op de top van de côte des Forges bedraagt het verschil al een minuut. Een kloof die Evenepoel nog met dertig seconden uitdiept, in de afdaling naar Luik.

De beste kloppen

Daarna neemt hij geen risico’s meer en is het tijd om te genieten. Aan de finish wijst hij naar zijn regenboogtrui, waarin hij al van bij het begin van het seizoen zó graag eens wilde winnen. Het shirt dat Ferdi Kübler, Eddy Merckx en Moreno Argentin geluk bracht toen zij als regerend wereldkampioen en als titelverdediger in 1952, 1972 en 1987 startten in Luik-Bastenaken-Luik. En telkens opnieuw wonnen. Zoals ook Remco Evenepoel.

Een voorbestemde triomf op een voorspelde plaats, zonder dat iemand hem een strobreed in de weg kon leggen. Een dominantie die even mooi als saai was om naar te kijken. Maar dat gebrek aan spanning kan je Evenepoel niet verwijten.

Uiteraard had hij ook liever uitgevoerd wat er op de bovenbuis van zijn fiets staat: ‘To be the best you have to beat the best.’ In dit geval: Tadej Pogacar lossen, of kloppen in de sprint. We zullen nooit weten of hem dat was gelukt. Zinloos om daar pertinente meningen over te verkondigen.

Enorme rust

Een zaak is wel zeker: Remco Evenepoel is ‘a man on a mission’, zoals de sociale mediamensen van zijn team op Twitter postten. Na zijn zege oogde hij even blij als sereen. Van extreme euforie nu geen spoor. Dat was vorig jaar wel nog het geval, toen alle last van zijn schouders viel na zijn eerste zege in Luik-Bastenaken-Luik.

Moeder Agna zei aan de finish niet toevallig dat er een ‘enorme rust’ over haar zoon is neergedaald. Zotte dingen doet de 23-jarige jongeman alleen nog met zijn benen. Omdat hij meer dan ooit zichzelf kent, weet wat hij wil en vooral hóé hij dat moet bereiken.

Dit jaar is dat nóg meer dan Luik-Bastenaken-Luik de Ronde van Italië. Daarmee zat hij al in zijn hoofd in de laatste kilometers richting Luik, toen hij alle risico’s vermeed. Opvallend ook hoe Evenepoel voor de start zei dat hij vooral had getraind om klaar te zijn voor de loodzware dérde week van de Giro, binnen vijf weken dus. En dat hij hoopt om in de komende twaalf dagen tot de ‘Grande Partenza’ nog enkele procentjes beter te worden.

Veelzeggend is het ook dat zijn vader Patrick zondag niet naar Luik reed, maar met de wagen op weg was naar Spanje. Daar wil hij zijn zoon bijstaan wanneer die er maandag aan zijn laatste voorbereiding op de Giro begint.

Alles voor de missie, om deel twee te realiseren van Evenepoels ultieme doel: ooit de drie grote rondes winnen. Een droom met ook een vet uitroepteken erachter en een streep eronder, zoals op zijn La Redoute-aanvalsplan voor La Philippe Gilbert in 2017.

Of hij die droom zal waarmaken, valt nog af te wachten. Maar aan de motivatie om ooit ‘the best’ te zijn zal het alleszins niet liggen. Nog meer dan voor zijn immense talent moet Evenepoel vooral daarvoor geprezen worden.