STVV schurkt aan tegen de top zes. Het geheim? Een ‘war room’ met zicht op het trainingsveld, een trainer die de creativiteit van zijn spelers de vrije loop laat, een sportief directeur die zelf het meubilair verplaatst en een voorzitter die het Japanse beleid met een Truiens sausje overgiet.
Dag één na het losbarsten van operatie ‘Propere Handen’. Half België wordt wakker met een forse kater, maar in het oefencomplex van STVV in de Sint-Jansstraat is de sfeer opvallend uitgelaten. Terwijl een deel van de spelersgroep de spieren aanspant in de geïmproviseerde fitnessruimte, wordt de opzwepende muziek van de dj van dienst door de smalle gangen van het pand gejaagd. Van op zijn hometrainer kan Cristian Ceballos het moordende tempo van de reggaetonzanger maar net bijhouden. Nu en dan loopt er bij enkele vooraanstaande clubmedewerkers een telefoontje binnen om te polsen naar de situatie van Ivan Leko, twee seizoenen geleden trainer bij de Kanaries, maar in dit deel van Limburg maakt niemand zich zorgen. Dankzij Roland Duchâtelet werden Mogi Bayat en konsoorten op afstand gehouden. ‘We zijn zelf geen betrokken partij, maar we volgen de zaak wel van heel dichtbij op.
Ik kan iemand opstellen met wie ik een paar dagen geleden een hevige ruzie gehad heb.’ Marc Brys
Volgens Marc Brys is het voetbalschandaal een gebeurtenis waarvan iedereen binnen tien jaar nog precies zal weten wat hij aan het doen was. ‘Een beetje zoals 9/11. Of de ontsnapping van Marc Dutroux‘, aldus Brys. ‘Vraag aan om het even wie wat hij of zij op dat moment aan het doen was en die persoon zal jou meteen een antwoord kunnen geven. Toen Dutroux de benen nam, zat ik bij de tandarts…’
Zeventien jaar later deelt Brys met zijn assistenten Issame Charaï (T2), Bram Verbist (keeperstrainer), Bart Van Lancker (physical coach) en zijn videoanalist een kamer op de eerste verdieping van het trainingscentrum van STVV. Vanuit zijn war room van nog geen twintig vierkante meter groot – het uitzicht op een van de trainingsvelden maakt gelukkig veel goed – piloteerde Brys tegen alle voorspellingen in STVV naar een play-off 1-stek. Het is de plek waar de Antwerpenaar zijn strategieën beraamt. Met het bekende gevolg: een draw tegen pletwals Genk, een gelijkspel op Anderlecht met een man minder, winst op het veld van Gent en een zege tegen het nog ongeslagen Antwerp. Tegelijk doet de commandozaal dienst als biechtkamer. Brys: ‘De spelers mogen hier gerust binnenkomen en tegen mij roepen. En dat is dit seizoen ook effectief gebeurd. Het lucht op om hun ontevredenheid te ventileren en ze weten dat het geen consequenties zal hebben. De chemie die ik heb met een speler, of net het ontbreken ervan, bepaalt mijn keuze niet. Ik kan iemand opstellen met wie ik een paar dagen geleden een hevige ruzie gehad heb. Vaak is zo’n gesprek verhelderend voor hen en voor mij. Ik vind het een openbaring om hun standpunt te horen en soms moet ik iemand zelfs gelijk geven. Niet dat hij hier buiten stapt als een basisspeler, maar het verplicht mij om voor mezelf opnieuw een analyse te maken.’
MULTICULTUREEL GEZELSCHAP
Brys, die op een shortlist stond tussen Frankie Vercauteren en Christoph Daum, lijkt de juiste man op de juiste plaats te zijn. Toen STVV in de lente een vacature uitschreef voor een nieuwe trainer, beantwoordde hij perfect aan het gezochte profiel. Belg, ervaren en een voortreffelijke kennis van de Belgische competitie. Sinds het sluiten van de transfermarkt blijkt de vijftiger ook goed overweg te kunnen met een 32-koppige kern die weinig uitschieters telt en amper spelers heeft die onmisbaar zijn. Brys vindt het bijvoorbeeld fascinerend hoe zijn aanvoerder Jordan Botaka met een simpel gebaar bijval oogstte bij zijn ploegmaats. Tegen Duffel liet Botaka zijn penalty over aan de jarige Roman Bezus en twee weken later mocht Daichi Kamada, die net vader was geworden maar de bevalling via Skype had moeten volgen, de elfmeter trappen. Botaka zette zijn ego opzij en liet de kans liggen om met vier doelpunten alleen topschutter te zijn van de ploeg. ‘Als je als trainer zoiets ziet, dan weet je dat je een groep hebt die alles voor elkaar over heeft’, zegt Brys. ‘Ik hou van afspraken en ik werk altijd vanuit een bepaalde structuur. Maar je mag de impulsen van een speler niet beknotten. Creativiteit doet je wedstrijden winnen. Dat Jordan twee keer beslist om de bal af te staan, goed wetende dat hij zijn doelpuntenaantal kon verdubbelen, heeft toch iets? Dat is waardevoller dan mij te horen roepen: ‘Jordan, trap die fucking penalty zelf.’ We zouden gek zijn om die daad te bestraffen. Ook al hadden we er punten mee verloren. Het is een geweldige actie die de groep later van pas zal komen.’
Het is de verdienste van Brys dat hij de key players zo ver heeft gekregen dat ze zich belangeloos inzetten voor de groep en de taak op zich hebben genomen om de nummers 19 tot 32 in de spelersgroep tevreden te houden. Dat de vijf Japanners geruisloos hun weg hebben gevonden in de kleedkamer is ook een teken dat het multiculturele gezelschap goed aan elkaar klit. Er zijn kleedkamers waar een verdedigingsmechanisme in werking getreden zou zijn bij een buitenlandse invasie van die grootteorde. In totaal werden er meer dan een dozijn nieuwe spelers gekocht/gehuurd, maar het evenwicht binnen het team raakte niet verstoord. Op enkele uitzonderingen na – Pol García, Wataru Endo, Kamada – heeft geen enkele nieuwkomer zich echter als een directe versterking kunnen manifesteren.
‘Van onze linksvoetige Braziliaan Thallyson mag je nu al zeggen dat zijn transfer mislukt is’, zegt sportief directeur Tom Van den Abbeele. ‘Wij dachten dat hij meteen inzetbaar zou zijn, maar dat viel tegen. Veel heeft te maken met de ingesteldheid van een speler. Zijn grootste probleem is de taalbarrière. Wij kunnen een bijdrage leveren aan zijn integratie, maar de grootste inspanning moet vanuit de speler zelf komen. Zijn engagement is niet groot – dat hadden we niet op voorhand kunnen incalculeren. Het is wel een wijze les voor de toekomst. We moeten ons visgebied beperken tot eindecontractspelers van maximaal 25/26 jaar die Frans of Engels spreken.’
MEDIASCHUW
Ondanks de miljoenen yens die door Digital Media Markt (DMM) in de club gepompt werden, mag STVV nog doorgaan voor een familieclub. Het is het soort club waar sportief directeur Van den Abbeele de amoureuze besognes van zijn spelers mee helpt oplossen en zelf het meubilair herschikt. De argwaan die er was na de officiële overname op 30 november is bijna verdwenen. De vrees dat de Japanners de locals zouden verdrijven en de alleenheerschappij zouden opeisen, was ongegrond. Het beeld dat van nu blijft hangen, is dat van een smooth operator. ‘De gemiddelde Japanner is bescheiden van aard’, zegt voorzitter David Meekers. ‘Ik zal niet zeggen dat ze mediaschuw zijn, maar ze proberen vooral in de luwte hun job te doen en staan liever niet op de eerste rij. Een Truienaar en Japanner hebben met elkaar gemeen dat ze liever werken dan het hoge woord te voeren. De tweede seizoenshelft stond in het teken van de reconversie van de club en ze hebben daar achter de schermen aan gewerkt. Daardoor kreeg iedereen de indruk dat alles kalm is verlopen. In Limburg zelf is er toch wat reactie gekomen op de overname. Vooral de media en analisten waren scherp – al vond ik de kritiek niet gefundeerd.’
Meekers verwijst onder andere naar een stuk in HetBelang van Limburg dat toen blootlegde hoe Takashitsukasa Kameyama, de man achter de groep DMM, zijn eerste miljoenen had verdiend via de verkoop van pornovideo’s. De imagoschade viel mee. ‘Ik weet nog dat Roland Duchâtelet heeft gereageerd door te zeggen dat je op Telenet ook porno kan vinden’, lacht communicatieverantwoordelijke Fiorenzo Mostien. ‘Er is na de publicatie van dat artikel wat over en weer gemaild met Japan, maar de impact was niet zo groot. De grote baas in Japan wist niet eens wat er aan de hand was. Uit ervaring weet ik dat de mensen uit Japan zich niet laten opjagen en dat is hun sterkte. Ze nemen hun tijd en ze zullen dat blijven doen. Ik weet niet of ik het woord schuchter mag gebruiken, maar ze nemen sowieso een meer afwachtende houding aan dan wij in hun communicatie.’
Volgens Meekers wordt er op een zakelijke en amicale manier samengewerkt. De voorzitter, die in het dagelijks leven zaakvoerder is van een accountantbureau, moet het Japanse beleid op Stayen implementeren en erover waken dat de Truiense eigenheid niet overboord wordt gegooid. Maar hier geldt: w ho pays, rules. ‘Dat wil zeggen dat de aandeelhouders altijd het laatste woord hebben. Bij STVV is er ruimte voor overleg en vragen, maar na de interacties nemen zij de beslissing.’
De synergie tussen de hartelijke Limburgers en de behoedzame Japanners kwam eind september tot uiting in het Vanden Stockstadion. ‘Ik zag in het bezoekersvak van Anderlecht op een bepaald moment een Japanse vlag wapperen’, zegt Brys. ‘Daarmee wilden de supporters zeggen dat ze de nieuwe beleidsbepalers geaccepteerd hadden. Als ik terugkijk op de eerste tien matchen, dan steekt dat moment er voor mij bovenuit.’
NIEUWE SPIONKOP
Nu de integratie van het Japanse machtsblok achter de rug is en het sportief goed draait, staat STVV voor een grote uitdaging: de Truienaars, die erom bekendstaan een koppig volkje te zijn, naar het stadion te krijgen. Ze werden de voorbije jaren keer op keer ontgoocheld, voelden zich op een bepaalde manier zelfs misbruikt, en zijn niet van plan om zomaar terug te komen. Daarom lag Stayen er in het begin van de competitie haast uitgestorven bij. De lege tribunes en het gebrek aan support kwamen hard aan. Ook de Japanse investeerders, die de stampvolle stadions in de Japanse J1 League gewoon zijn, schrokken van het hoge absenteïsme en de penetrante geur van apathie rond de wedstrijden. De nieuwe spionkop Brigada Hesbania gaf in de eerste thuismatch tegen Cercle Brugge aan welke richting de club uit moet. De boodschap op hun allereerste tifo was duidelijk: Time for a new chapter. ‘Nu moet de rest ook met een open geest willen kijken naar het nieuwe STVV’, aldus Meekers.
Het bestuur wil het identiteitsgevoel aanwakkeren. Er moet opnieuw een connectie zijn tussen de mensen die in Sint-Truiden wonen en leven en de voetbalclub. Meekers: ‘Er is een groot verschil tussen je ploeg vanuit je zetel of op café volgen en naar Stayen komen. Ik hoor vaak mensen zeggen: ‘Jammer dat er niet meer volk komt.’ Acht op de tien mensen die mij dat zeggen, komen niet… We hebben een potentieel van 40.000 mensen. Mocht een vierde daadwerkelijk naar het stadion afzakken, dan zou Stayen goed vol zitten, en zijn we dik tevreden. Veel heb je niet nodig: als een paar mensen terugkomen en de blijde boodschap verkondigen, kan het aanstekelijk werken. Maar als club moeten wij ook meer doen om de mensen het gevoel te geven dat ze een fijne avond zullen beleven.’
‘Tomiyasu is dubbel zo goed als Sanneh van Anderlecht’
Na de overname door DMM kreeg STVV een jaar geleden toegang tot de Japanse markt. Via die weg pikten de Limburgers in januari verdediger Takehiro Tomiyasu op bij het weinig bekende Avispa Fukuoka. Vorig seizoen werd Tomiyasu bij de beloften gestald en stond hij welgeteld één minuut op het veld tegen Antwerp in play-off 2. De 19-jarige Japanner was toen niet klaar voor de Jupiler Pro League, maar nu houdt hij al maanden ex-aanvoerder Sascha Kotysch op de bank. Hij knokte zich in de basis dankzij zijn mentaliteit en ingesteldheid. ‘Tomiyasu is een voorbeeld voor iedereen’, zegt sportief directeur Tom Van den Abbeele. ‘Hij wil beter worden, hij zal beter worden en hij weet perfect hoe hij dat voor elkaar kan krijgen. Door dag in, dag uit hard te werken.’
Tomiyasu moet straks een veelvoud opbrengen van zijn voorgangers Edmilson Junior, Rob Schoofs, Stef Peeters, Jean-Luc Dompé en Djené Dakonam en Pieter Gerkens. ‘Als ik zie wat Anderlecht heeft betaald voor een centrale verdediger van Midtjylland, dan denk ik dat Tomiyasu minstens evenveel waard is’, beweert Van den Abbeele. ‘Maar hij is wel dubbel zo goed als Sanneh. Hij heeft zeer specifieke kwaliteiten: bij clubs als Ajax, Manchester City, Bayern zou hij niet passen. Bij Chelsea kan hij wel terecht met zijn gretigheid, grinta en duelkracht. Volgens mij gaat hij naar de Premier League of de Bundesliga.’
Van den Abbeele houdt voorlopig geen rekening met een vertrek van de Japanse international in januari. ‘Voetbal is een kwestie van vraag en aanbod. Het is balanceren tussen het sportieve aspect en de financiële realiteit. Ik weet dat het praktisch niet haalbaar is, maar ik zou hem zo lang mogelijk willen houden. In 2020 worden de Olympische Spelen in zijn thuisland gespeeld en dat wordt voor Tomiyasu een belangrijke gebeurtenis in zijn carrière. Op dit moment zegt ik dus: hij mag voor geen geld ter wereld de club verlaten.’
