Je tekende bij KV Oostende als derde doelman en keeperstrainer. Had men je toen gezegd dat je tien wedstrijden als titularis zou spelen en dan een stap terug zou moeten zetten voor een Gabonees, had je dat toen weggelachen?
“Ik wist dat er een kleine kans bestond dat ik zou moeten depanneren, maar de manier waarop het is gebeurd, is onwaarschijnlijk. Een paar dagen voor de match tegen Standard vertelde Fred Vanderbiest me dat hij Kudimbana zou vervangen door Dumesnil. Nadien bleek dat Dumesnil geschorst was omdat hij de week ervoor bij de reserven was uitgesloten. Toen zei Vanderbiest me: ‘Ik ga toch wisselen, jij speelt.’ Ik ben trots op wat ik toen gepresteerd heb. In vier van die tien wedstrijden hield ik de nul. En mijn laatste match was memorabel: 4-0 tegen Genk. Eigenlijk had ik die niet mogen spelen, ik had een probleempje met de quadriceps. Bij de opwarming zei ik tegen de coach dat het niet ging. ‘Tant pis,’ zei hij, ‘je speelt. Als het moet scheuren, dan scheurt het maar. Wel, er is wat gescheurd! Sindsdien moet ik de doelmannen trainen met mijn slechte voet. In mijn hoofd is het nu echt voorbij. Er is trouwens sprake van om mijn contract aan te passen, dat ik geen speler meer ben, maar trainer, al behoud ik wel mijn spelerslicentie in geval van nood.”
Het kleine Oostende is halverwege december bijna gered. Is dat een van de mooiste bladzijden uit je loopbaan? Doet het je ook ergens anders aan denken?
“Ja, aan de redding met Dender, toen Vanderbiest mijn ploegmaat was. Maar sinds Marc Coucke hier rondloopt en Fernando Canesin en Franck Berrier werden aangetrokken, heb ik niet de indruk dat men Oostende nog langer als een ‘kleine’ club beschouwt. Niemand komt graag naar ons oude stadion, voor geen enkele tegenstander is dat een gezondheidswandeling. We halen mooie resultaten met vaak positief voetbal. We zouden kunnen proberen om hier en daar puntjes mee te pikken door vijf pure verdedigers op te stellen en te mikken op de counter, maar dat doen we niet en daardoor zijn onze wedstrijden best aardig om te zien.”
Waaraan merk je dat de club nu bestuurd wordt door een man die meer voeling heeft met wielrennen dan met voetbal?
“Marc Coucke heeft nog geen coureurs meegebracht naar het stadion, maar aan één ding kun je zijn achtergrond zien. Vóór zijn komst hadden we twee kinesisten die nu en dan een uur langskwamen. Nu werken er mensen voltijds, ook dokters en een osteopaat. En die komen voornamelijk uit de wielerwereld. We hebben ook grote voorraden recuperatieproducten, van Etixx, een bedrijf van Coucke.”
In welk opzicht is Vanderbiest nog gekker dan Dennis van Wijk, aan wie ook een steek los zit?
“Hij is niet gekker. Niet meer, niet minder. Het zijn twee dezelfden. Bovendien komen ze goed overeen. Bij Bergen ging Dennis van Wijk ook vaak goed over de rooie. Als je hier een wedstrijd lang een camera op Vanderbiest zou zetten, zou je ook kunnen lachen. Hij springt, schreeuwt, maakt woeste gebaren. Maar zo hard als hij werkt, dat heb ik nog nooit gezien. Echt niet normaal. Soms is hij al twaalf uur op de club en ruimt hij nadien nog de kleedkamer op.”
Men zegt dat Bergen een makkelijker seizoen zou kennen als ze jou een contractverlenging hadden gegeven – zelfs zonder te spelen.
“Het is niet één speler die de sfeer in een kleedkamer kan veranderen. Ik heb weleens memorabele teambuildings georganiseerd met Benjamin Nicaise en ik heb de indruk dat zoiets nu niet meer gebeurt. Maar volgens mij is het huidige probleem niet een gebrek aan inzet. De club geraakte in een negatieve spiraal en dat achtervolgt je. Toen Bergen in Oostende kwam spelen, waren ze heel gemotiveerd, merkte ik aan de sms’jes die ik tijdens de week kreeg… Maar één tegenslag – een ongelukkig tegendoelpunt – was genoeg om alles onderuit te halen. In de eerste helft moest ik maar één keer plat, op een vrijschop die mijn bomma ook had gepakt. Als je ziet dat het zo vierkant draait, dan kom je gewoon geen meter meer vooruit.” ?
DOOR PIERRE DANVOYE
